Myśl leniwa.

Wczoraj wymyka mi się z rąk. Ucieka w zapomnienie, w światy obce, nostalgią podkute, żeby kiedyś wrócić zadrą ostrą i ukłuć, aż oddech oszaleje z bólu. Zapisuję detale, układam je na półkach niepamięci, żeby wrócić kiedyś, kiedy westchnieniem podniosę mgły z wypłowiałych obrazków. Obok mnie powielają się schematy. Powtarzają się małe sprawki i niecne wybryki. Dzieje się kolejny dzień, w którym wielkości nie będzie, lecz pojawią się okruchy odmienności, zdumienia błahe i słowa nieistotne. Sprzątaczka oskrobuje chodnik z liści i foliowych strzępów, psy sieją brązowe kwiaty na trawniku, ludzie głaszczą blaszane trumny do podróżowania. Spoza uchylonych okien dobiega zapach chleba i dymu z papierosów, fragment monologu głoszący samochwałę mówcy i echa pomruków budowy. Słońce liże podłogę i bawi się z kotem w berka. Absurdy czają się tuż za zakrętem, za węgłem. Może nawet za ścianą? Gołębie pospiesznie wyjadają coś z klepiska, zanim słońce je wygoni do wilgotnych schronów, więc całym stadem przepędzają wronę i nie zwracając uwagi na psy ze sfilcowaną sierścią wydziobują pracowicie dziury w udeptanej ich nóżkami ziemi. Przestrzeń drży pod wulgarną skargą wykrzyczaną gdzieś obok przewiercając głowę całkiem podobnie do udarowej wiertarki drążącej tunele w zastygłym betonie. Kurz, jak łupież, niepostrzeżenie osiada na każdej dającej się zasiedlić płaszczyźnie i nawet wertykalnej osi czepia się niewybrednie. Patrzę na siebie, jak na muzealny eksponat i chyba myszką już trącam niedwuznacznie.