Kulinarna rozpusta.

Rzecz będzie o jedzeniu, ale bardzo tendencyjna i raczej krotochwilna. Jeśli więc hipotetyczny czytelnik pała do jedzenia uczuciami żarliwymi i uduchowionymi, to może niech lepiej nie czyta, żeby nie pokalać obrazu i nie nosić w sobie ambiwalentnych uczuć, a kubkom smakowym zaoszczędzić rozstroju nerwowego, bo gotowe pomylić się w procesie rozpoznawczym i organoleptyczny błąd kosztować gotów zdrowie, które jak wiadomo na bardzo kruchym leży ruszcie. Nie, nie – nie myślałem tutaj o żeberkach i grillowaniu umysłu. Tutaj jawnie i na wprost miałem na myśli podatność zdrowia na uszkodzenia w wyniku spożycia – weźmy taką strychninę, albo owoce cisu, że nie wspomnę o grzybkach urodziwych nad podziw. Takich baśniowych, które dzieci nie wiadomo czemu uczą się malować jako pierwsze i pałają żądzą wszczepioną sobie samodzielnie, albo nierozsądkiem dorosłych.

Otóż – stało się, że świat przydreptał do tutaj wraz ze swoją różnorodnością i kusi niepojętym. Nowym. Obcym, ale nie wrogim podobno. Nawet języka tubylców usiłuje się nauczyć i zaszczepić dziecinne miłości z dalekich stron. Nie oponuję, bo wiem, że nieśmiertelne ruskie pierogi i barszcz ukraiński, albo kołduny litewskie są tak polskie, że przeciętnemu dorosłemu powinny być serwowane niemalże z automatu, tak, jak Norwegom zaleca się urlop w ciepłych krajach. Bez recepty i ograniczeń czasowo-miejscowych bigos, schabowy, golonka i żurek. Acha! I flaki koniecznie plus kaszanka. Nasi zarażają obcych, więc nie dziwota, że obcy przywożą do nas własne przekleństwa i pod nos podstawiają nieświadomej publice, która dyskretnie zerka, czy obcy to żre, a jeśli owszem, to również zaczerpnie z gara, bo jak mawia przysłowie – dla towarzystwa, to się i powiesić można. Po sarmacku i bez ograniczeń.

A skoro grzybkiem się już odbiło na wstępie, to pierwszy niech będzie taki grzybek. Pod ziemią raczy rosnąć, na ogół czarny jak kret i pomarszczony jak zmarznięta moszna. Trudno znaleźć, bo nie dość że daleko, to jeszcze pod ziemią. Cwaniaki z Galicji nauczyli świnie polować na owe grzybki, gdyż świnka węch ma o całe niebo doskonalszy i potrafi. A potem taki Bóg myślistwa wyrywa świni z pyska… znaczy z ryja… no… wyrywa oną mosznę zmarzniętą, żeby ją utrzeć na tarce (mężczyzn uprasza się o niełzawienie – to nie cebula, a moszna jest wyłącznie epitetem) i oprószyć makaron bezjajeczny, bezglutenowy, bezsensowny, albo spartańsko nieobecny w ogóle. Broń Boże pożreć jak świnia – nie godzi się, człowiek do wyższych celów jest i jemu też z ryja… znaczy z buzi… chyba z buzi… no w każdym razie z pyska mu wyrwą, bo nie tak. Tego się nie je, a wyłącznie drażni kubki smakowe bliskością.

Kolejny wybryk, to rybie jaja, które stanowią o sile rosyjskiej gospodarki, tuż obok niezwykle popularnej wódeczki, czy bardzo pożądanych złota i diamentów. Każdy obżartus zerka głodnym wzrokiem na (poniekąd również czarne) jaja śmierdzące mniej więcej jak kuter dalekomorski przy przejściu na emeryturę odraczaną przez lekarza-orzecznika na tyle długo, że sam Neptun klęczy w błagalnej pozie, żeby już więcej nie wypływał na cokolwiek większego od przelotnej kałuży na zapleczu złomowiska. Owe jaja – w zasadzie jajeczka, albo jajunia, bo niewielkie są i pojedyncze przypomina wielkością wsad stomatologiczny na próchnicowe ubytki. Tylko śmierdzi wytrwalej i potrafi aromatem objąć wszystko, co w zasięgu wzroku konsumenta się znajdzie. Nawet kawa, która podobno potrafi zneutralizować nawet aromat adidasów po pięćdziesięciu dyskotekach i trzech letnich maratonach nie radzi sobie i przesiąka na wylot, aż się człowiek zaczyna pocić tranem i można go zeskrobywać wprost ze skóry co najmniej trzy dni.

Japonia, to wiadomo – kraj barbarzyński, otoczony zewsząd wodą niezdatną do picia, więc się ognia dość późno dorobił i z tego nieszczęścia musiał żreć słone ryby na surowo, co jest wysoce niebezpieczne dla zdrowia zarówno fizycznego, jak i psychiki pacjenta poddanego podobnemu zabiegowi. Bo patrzyć, jak wiją się jakieś macki, czułki, odnóża, czy no sam nie wiem… mięśnie brzucha? Oni już doskonale wiedzą, że to niejadalne i może spowodować nieodwracalne szkody na libido osobnika wychowanego w kręgu kultur wielbiących ogień i gorące, zdezynfekowane dania, z których duch i dusza odparowały w procesach fizycznych zwanych między innymi gotowaniem. A takie gotowanie to i smród potrafi wyżąć z potraw i uczynić je nietoksycznymi, bezsmakowymi i wartościowością oscylującymi na poziomie celulozy (plus przyprawy, więc sole mineralne i tym podobne dodatki mające zabić organizm kapsaicyną, lub czymś, co jest nielegalne w większości cywilizowanego świata). O i żrą te ryby jakby byli tuńczykami, czy rekinami, a od płaczu oczy im się zdeformowały niczym liście ostro zakończone, żeby szybko odprowadzać wilgoć i asymilować. I cera – żółta od tranu, albo od woreczka żółciowego, kiedy szlag jasny… Przepraszam – nie zamierzałem być wulgarny, jednak mnie poniosło, kiedy wspomniałem marynowane ośmiorniczki w sosie sojowym, albo z zieloną pastą ostrzejszą od siekiery Kuby Rozpruwacza.

Jakiś pan – najwyraźniej było to po tym, jak przeczytałem, że najliczniejszy naród na świecie gustuje w lukrowanych ptaszkach, a słodkie mięso jak wiadomo oprócz niekończących się torsji oferuje liczne uszkodzenia uzębienia i dzieci od najmłodszych lat uczone są, żeby nie nadużywać słodyczy. I do tego ryż, w którym więcej jest genetyki, niż przyrody. Wstyd narzędzi używać do takich potraw, więc azjaci łyżki wsadzili w cholewy butów (jeśli mieli buty, albo chociaż cholewy) i żarli toto patykami. Wolę nie pytać o higienę dłoni, ale jakiś powód musiał być, żeby zamiast rączką, która doskonale nadaje się do wprowadzania pokarmu w organizm, wyłączyć ją z procesu i zastąpić okorowanym drzewcem. No i jakiś pan usiłował przekonać mnie, że szarańcza smażona w lukrze, pizza z dżdżownicami, czy też świeży (jeszcze tętniący przerażonym życiem) sok z tychże stanowią naturalną konsekwencję przywiązania ludzi do diety białkowej. Ale wystarczy popatrzeć na lokalne przekleństwa z naprawdę górnej półki, żeby się przekonać do pijawek w cukrze, czy szarańczy w pomarańczach. Weźmy taką rybę mydlaną z puszki, którą wolno otworzyć dopiero, kiedy puszka napęcznieje do kształtu piłki, przy czym otwieranie wolno przeprowadzać wyłącznie na świeżym powietrzu, albo zgniłe jaja pieczone w ogniach piekielnych, jaskółcze gniazda w beszamelu (tak – te już zużyte przez dorastający narybek), trujące ryby z grzybkami halucynogenkami, kolczaste owoce śmierdzące szaletem na taką odległość, że hieny wystąpiły o zmianę narodowości, albo przynajmniej azyl polityczny, żeby się znaleźć bliżej węchowego orgazmu.

Dlatego, pomimo wyrozumiałości sięgającej absurdu jestem zakamieniałym zwolennikiem konsumowania pieczonych, czy smażonych krów, niechby nawet święte być miały i aureolą ozdobiony talerz modlił się za moje zdrowie  w trakcie degustacji, duszonych przed uduszeniem w sosie myśliwskim świń, których nieczystość staje kością w gardle wyznawców innych wzorców ideologicznych. Będę żarł zgniłą kapustę i skisłe ogórki. No i zachęcał będę obcych, żeby skosztowali lokalnych (dla mnie) specjałów, po których jelita potrafią zagrać całą operę Peer Gynt i zbisować trzykrotnie w przeciągu jednego wieczora, ze szczególnym uwzględnieniem partii solowych i ciemnych basów występujących we fragmencie pod symptomatyczną nazwą kojarzącą się z wykwintną wieczerzą W grocie króla gór…