Na łasce nocy.

No tak. Znów ktoś schodził do piekła i drzwi za sobą nie zamknął. Zapomniał, czy złośliwy taki? Roztargniony naukowiec, co wytruł połowę jakiejś lokalnej mniejszości, bo niewłaściwemu Bogu raczyła się kłaniać, czy też mały pyszałek, który myślał, że jest królem życia, a teraz sługą piekieł został? Drugoplanowe. Frunie lawa przez Miasto i odbiera apetyt na życie. Pocą się nawet suche patyki i asfalt. Tylko beton poci się kurzem szorstkim jak osełka i gotów porysować oczy i gardła nieostrożnym.

W związku z powyższym życie towarzyskie standardowo uciekło w mrok i podziemia. I wynurza się dopiero, gdy zmierzch zacznie odbierać rzeczom barwy i zniekształcać kształty. Kiedy cień położy się spać i nie będzie tak irytująco kopiował. Pani o bladych piersiach i krótkiej, asymetrycznej fryzurze pośród niegdyś fabrycznych murów uśmiechała się do wspomnień i letnia sukienka drżała w tym uśmiechu – może z powodu czerni bielizny, która odbierała sukienkowym kwiatom lekkość i niedopowiedzenia.

Saksofon rozwiesza melancholię, jak suche muchy w podartych pajęczynach. Ściany knajpy starzeją się z godnością pośród dymu wytrawiającego na nich wyspy nikotynowe o kształtach tak fantastycznych, że same w sobie stają się niezależnym dziełem sztuki. Zmrok wywabia ludzi z ukrycia i kroczą parzyście kobiety piękne i wulgarne na szpilkach, którymi można gwiazdy przekłuwać na wylot, gdyby któraś się ośmieliła stanąć w szranki o palmę pierwszeństwa. Testosteron pręży się stadnie i gromadnie, gdyż wbrew pozorom ten ludek dość płochliwym jest i nawet jedna zabiedzona samiczka o namalowanych brwiach i biuście zwielokrotnionym technologią współczesną potrafi poskromić słowa i gesty, które na odległość tak dzielnie i krzykliwie rodzą się w dłoniach i ustach nastoletnio niedojrzałych.

Obcy wciąż tu są i ich również fascynuje zjawisko rozmnażania się ludzkości, kiedy dzień dogorywa, a im dojrzalsza noc, tym więcej na nią chętnych. Azjaci i Afrykanerzy, Południowcy i wschodnie nacje, Już chyba tylko Lapończyka zabrakło, żeby kworum ONZ zebrać. I diabła tasmańskiego gwoli ścisłości. Bo tu wszyscy są obcy i napływowi. Chwilowi i tymczasowo uzasadnieni, lecz to tylko iluzja. Jakiś pan fotografuje się z kuflem piwa przed knajpą znaną przyjezdnym z tego, z czego faktycznie przestała słynąć już dawno, lecz „tradycja” wciąż kwitnie. Chłopczyk naciąga mamę na fruwający kolorowymi światełkami wiatraczek, gołębie wspólnie z dzieciaczkami spijają fontannę. Młode miłości pocą się wzajemnie, lecz nie wypuszczają się z rąk ani na moment. Dwie kobiety zastanawiają się, czy stać je na pocałunek publicznie, więc czmychnąłem, żeby nie przeszkadzać. Tatuaże mijają się flirtując, a może własne przewagi prężyły tak kolorowo? Gdyby całe wypite w rynku piwo udało się wypocić mielibyśmy piękny zalew – słonowodny, czyli morze i klimat śródziemnomorski. Ale niestety – każdy swój pot egoistycznie targa pod pachami, między łopatkami i ścieżką wiodącą od pępka w dół. Trudno – zostaje granitowa pustynia zamknięta wydmami kamienic chwalących nieżyjących dawno budowniczych. No i siniaczek na łydce w kształcie dwukropka sugeruje coś, jakby odliczanie... nie dla mnie ono, więc mijam życząc mu spełnienia i trafiam na inną łydkę, która siniaczkiem się do mnie uśmiecha - żeńsko się uśmiecha jak mniemam.