Granice zmysłów.

Siedzę na rozklekotanej ławce i udaję, że nie widzę. Ale widzę. Albo wymyśliłem sobie twoją obecność tylko, czuciem, które nie ma jeszcze swojej nazwy pośród zmysłów. Dojrzewa we mnie jednak niczym nie uzasadnione przekonanie, że jesteś. Że tam, poza tymi szybami szeroko otwartymi na lato, poza zasłonami do ziemi, które teraz zbierają kurz w kątach czekając nocy, by się ukazać w kreacji godnej wieczoru, jesteś ty. Że stoisz i patrzysz właśnie na mnie, a w siateczkę firan wplatasz słowa pełne treści i ognia. Oby nie spłonęły od nich, bo firany wydymają się, jakby chciały się obronić przed gorączką twoich słów.

Nie widzę cię, ani nie słyszę, a jednak uśmiecham się do ciebie, a z kształtu firan wnioskuję, że ty również uśmiechasz się. Nie jestem pewien, czy do mnie, czy do własnych myśli, ale uśmiechasz się uśmiechem, w którym nie ma odwagi, by choć jednym policzkiem przytulić się do szyby i pokazać światu zadowoloną buzię. Stoisz, jakbyś zbierała odwagę na kolejne słowa, na kolejne spojrzenie. Skrupulatnie i systematycznie, jakbyś z wełnianego sweterka zdejmowała kuleczki sfilcowanych używaniem nitek. W garstkę na której pięć kropli wody zaledwie się mieści i nawet małemu kotu nie wystarczy, żeby zaspokoić pragnienie. A kiedy już nazbierasz tych strzępków odwagi wplatasz słowa w firanę, a ona drżące słowa zamienia na śpiew wiatru, co kręci mi się gdzieś w okolicach głowy i szuka miejsca, którym dałby radę wpłynąć we mnie zrozumiale.

Chcę myśleć, że stoisz tam bosa, może nawet naga i właśnie dlatego nie pokazujesz się wcale, że twoja skromność nie pozwala ci się wychylić, a zawstydzenie maluje na twoich policzkach obrazy niewinności, jakie coraz trudniej spotkać. Czy ktoś prócz ciebie potrafi się jeszcze zarumienić od własnych myśli? Od spojrzenia tak cichego, że ledwie skrzydło firany zadrżało niepostrzeżenie. To dlatego chowasz się w cieniu? Dlatego nawet słońcu nie pozwolisz się popieścić? I tak patrzę w to okno spoza którego wypływają niewidzialne słowa. Oczyszczone z brzmienia jak z grzechu i samą ideą lekkie takie fruną sobie na wietrze wprost do mnie.

Poprosiłaś mnie abym został, więc jestem, choć ławka wygląda mało zachęcająco, a zapewne wkrótce stanie się obiektem pożądania miejscowych emerytów, albo braminów, którzy bardzo chętnie zasiądą do konsumpcji czegoś mało wytwornego. I wygnają mnie bezapelacyjnie, żebym nie kalał ich ołtarza własną osóbką. Jednak na razie korzystam z łaski lub niedopatrzenia i siedzę gapiąc się na oddychające twoim rytmem firany i pozwalam twoim myślom dotykać moich ust, czoła, czy też czegokolwiek, czego dotknąć byłaby uprzejma twoja ciekawość. Krzywdy nie czyni, a zostawia na skórze nieokreślony posmaczek z pogranicza satysfakcji i ekscytacji. Przymykam oczy, żeby niepokalane misterium trwało i ze wstydu zdążyło się rozebrać.

Oddałem się cały twojej nieobecności tutejszej, twojej fizyczności domniemanej i myślom płochym jak motyle na wietrze. Jak dym świeżo zgaszonej świecy, który przez wilgotną mgłę przedziera się do nieba. Usiłuję wygenerować z siebie zmysł brakujący, żebym mógł sobie pozwolić na odzew, na echo i wzajemność. Próbuję urodzić, lub wymyślić zmysł, który pozwoli mi dostrzec ciebie schowaną za tą firanką i wziąć na ręce. Żebyś usiadła na moich kolanach, a ja rękami wytrę ci stopy z kurzu , żebyś się nie kaleczyła. Wtedy będziesz mogła mi wyszeptać do ucha całą wieczność i wszechświat też. Nie bój się własnej nagości – ubiorę cię w tę firankę, jak w welon, żebyś nie musiała ubierać się we własne dłonie.