Melancholia.

Pani zbliżała się do mnie i gryzła bułkę, powodując, że jej marsz nie grzeszył płynnością ruchów. Z każdym krokiem starzała się bardziej. Wstrzymałem oddech, gdy mnie mijała, ale na szczęście to nie ja byłem jej kresem i minęła mnie wciąż wgryzając się w pieczywo zawzięcie. Na deptaku staruszka wydobyła z czeluści śmietnika niedopitą kawę w jednorazowym kubku i dokończyła ją pijąc przez rurkę. Nawet grzbietu nie wyprostowała gasząc pragnienie, choć nie wyglądała na taką która musi korzystać z porzuconych płynów, a i dzień już nie taki upalny. Humor mi skisł i martwy gołąb pazurkami drapiący niebo nie poprawił sytuacji. Nikt go nie chce usunąć, więc stanowi dzieło sztuki ozdabiające budynek ASP. Okolica tętni od budów i kłębią się pyliste chmury, które wiatr roznosi dyskretnie. Wreszcie pani stojąc na ulicy zapytała o nią właśnie, żeby mi humor poprawić i po uzyskaniu potwierdzenia kręciła się niepewnie, jakby oszołomił ją własny sukces. Tak trafiła w punkt, choć Miasto dość rozległe i oczywistym być nie mogło takie trafienie. Kwitnąca fosa przedrzeźnia trawniki i szydzi z nich epatując jadowitą zielenią, gdy trawniki przypominają rżysko.