Powiesz mi?

Kamuflaż. Mistyfikacja. Zasłona dymna i siatka maskująca. Dla ludzi. Bez względu na gabaryty, przekonania i cechy fizyczne. Wzrok taksujący, penetrujący, szukający dookoła. Podejrzliwy i nieufny. Bo przecież ktoś może odważyć się zajrzeć pod spód. Pod tę pajęczynę pozorów, pod zasypaną miliardem słów zaspę fałszu, której rozkopać nikt dotychczas nie miał odwagi. I obnażyć. Zapytać wprost, bez względu na błagalne spojrzenie. Cały świat poświęca większość czasu na sprawy mniejszości, która terroryzuje każdą możliwą większość, a gdy ta próbuje się bronić dostaje łatkę brzydką w słowach cedzonych z pogardą. Każdy udaje, że nie widzi śmieszności sytuacji. Zapomina, że osiemdziesiąt procent czasu świat poświęca na dwadzieścia procent przypadków. Wiem, że więcej poświęca i mniej licznemu zbiorowi, ale nie chcę wyjść na liczykrupę, więc poprzestańmy na takich proporcjach. Masa drży przed Dawidem, który z własnej słabości czyni siłę i rozzuchwala się coraz bardziej. Wrzeszczy. Pcha się na pierwsze strony i oskarża. Żali się i piętnuje.

Uczę się pokory, milczenia się uczę. Ktoś zdolniejszy ode mnie myli już tolerancję z akceptacją, komuś przeszkadza mój brak zachwytu dla poczynań marginesu i pluje na moje poglądy, w których konserwatyzm dominuje, choć nie tak zuchwale jak w hasłach piejących chwałę odmienności kast zgromadzonych w kręgach o tak błahej liczebności, że nawet wybór przedstawiciela jest grzebaniem w poszukiwaniu mniejszego zła bardziej niż szukaniem autorytetu mogącego wnieść do dyskusji głos rozsądku i nadać rozmowie priorytet uwzględniający wagę zjawiska. Patrzę, jak standardy stają się zaściankiem, jak w centrum kipią ekstrawagancje, oryginalności i strach nazywać to co się pcha do głosu, bo żebym to robić mógł bezpiecznie musiałbym być ortodoksyjny na tyle, żeby trzeba było się ze mną liczyć. Musiałbym być sterem i okrętem dla samego siebie, względnie wpuścić na pokład coś mniej, niż Noe miał odwagę.

Krzyczeć chciałem. Głośno i bezwzględnie. Nie chowając słów po rękawach i nie ukrywając znaczeń w zawoalowanych niedopowiedzeniach, w subtelnościach niedostępnych dla większości. A zamiast tego szepczę gdzieś w zaścianku, że dobrze byłoby zająć się globalnym kłopotem większości. Krzyczą narody wybrane, manifestują własną seksualność, mizeria walczy o równouprawnienie, o dostrzeżenie i akceptację, o miliard ustaw/nakazów/zakazów/paragrafów/uwag i przywilejów. A ja? Ja jestem pacyfistą i nie chcę walczyć. O nic i za nikogo. Chcę żyć w świecie, gdzie walka sprowadza się do gier umysłowych, lub sportowej rywalizacji. Do filmów przyrodniczych, w których natura zadba brutalnie o równowagę środowiska eliminując słabość. Trochę się boję, że wyeliminuje mnie, ale chyba mam niewielki wpływ na wybór przyrody. Mam krzyczeć? Mam sztandar wymalować hasłami, w jakie odziany mogę na szańcu stanąć z pieśnią, co krew wzburzy i pociągnie za przykładem co mniej inteligentnych, albo bardziej narwanych? Nie wiem, czy umiem, nie wiem, czy chcę. Może, jak będę cicho siedział, to mnie przyroda nie zauważy? Może skusi się na jazgotliwe jednostki i im tchawice przegryzie, żeby nie zakłócały poobiedniej drzemki. Może zamiast krzyczeć zaczną wtedy burczeć głęboko w trzewiach drapieżnika. Z pieśnią sytości w ostatnią ruszą walkę, nim użyźnią ziemię.

Nie zapytam o twojego Boga, czy barwy klubowe. Nie zapytam z kim sypiasz i czym żołądek napełniasz. Mogę o nic nie pytać. Stać mnie na taki gest. Tylko nie każ mi siebie kochać. Nie każ klaskać fałszywie, jeśli wynurzysz się z własnym manifestem. Bo rewolucjonistów też nie lubię. I kochać za nic, albo na siłę. Żyjesz ze swoim upośledzeniem i patrzysz, jak żyję ja w moich ograniczeniach zanurzony. Kiwnę ci głową bez nienawiści, albo ramionami wzruszę, kiedy się odwrócisz plecami. Nieważne. Żyj. Przecież niekoniecznie nasze ścieżki muszą się zbiegać. A nawet jeśli, to możemy się minąć bez słowa. Bez chorągwi i szczęku oręża. Bez plucia sobie pod nogi. Nie znam cię i nie wiem, czy poznać chcę. Może się jednak zdarzyć. I co wtedy? Znajdziemy temat do rozmowy? Być może. Bo tolerancji i ciekawości we mnie sporo i choć nie rozumiem, nie akceptuję, to znajdę chwilę na godziwą rozmowę. Na twój monolog, jeśli znajdziesz słowa, które nie kaleczą. Dlaczego akurat ty miałbyś być godzien uwagi? Przecież na ziemi jest kilka miliardów odszczepieńców. Wyrzutków, którzy szukają wspólnika do życia pod wspólną ideą. I mało komu się udaje. Dlaczego akurat ty? Powiedz mi proszę. Chętnie posłucham.