Rewanż.

Podświadomość żyje chyba niezależnym życiem, bo nic ode mnie nie chce i podąża sobie tylko znanymi ścieżkami. Raz jest smutna, czego uzasadnić słowami nie zdołam, innym razem kipi energią tak, że nieznajomych na chodniku chce ściskać i całować, jakby to była ciocia z Ameryki, która niespodzianie przyjechała po dwudziestu latach nieobecności. Nic. Żadnej wskazówki nie dostaję, tylko wewnętrznego, anonimowego kopniaka, po którym zataczam się lub w euforię wpadam.

Idąc wtenczas ulicami uśmiecham się pobłażliwie, albo złośliwe, czasem grzeszę życzliwością bezzasadną, albo wpadam w furię, kiedy minie mnie kolarz, zza pleców wyjeżdżając znienacka. A przecież chciałem się z nią dogadać. Nie raz proponowałem zawieszenie broni, jakiś kompromis, albo chociaż pakt o nieagresji. Daremny trud. Podświadomość niczym borsuk – wstaje, kiedy ja się kładę i żyje w przeciwfazie do mojego życia. I tylko osady zostawia na mnie znikome, żebym nie poczuł się jedynym panem i władcą własnego (?) ciała.

Nie wiem absolutnie, co wyczynia kiedy śpię, jednak są takie poranki, kiedy wstaję zmęczony, jakbym wrócił z trasowania nowych szlaków w Pirenejach, a może i Himalajach, kiedy innym razem podświadomość tarmosi mnie, że już dość obijania się i moja zmiana nadeszła na czuwanie, chociaż dzień jeszcze nie wygonił nocy z podwórka. Kręcę się wtedy niepocieszony, żeby nie zbudzić otoczenia beztrosko popierdującego przez sen chrapliwy i podsłuchuję ptaki, którym również coś spać nie daje.

I ptasi budzik sprawdzam, ucząc się opieszale śpiewu drozda, szpaczych pogwizdywań, czy wróblich sejmików. Czasem zagrucha gołąb, co odbieram, jakby mnie po plecach poklepał ze zrozumieniem mojego zniesmaczenia praktykami podświadomości. Bo kto to widział budzić się w strachu i nie wiedzieć skąd gorzki pot na skórze, skąd erekcja, którą trudno w ryzach utrzymać, albo błogi uśmiech tak szeroki, jakbym właśnie odebrał główną nagrodę na loterii i miał gotowy plan na jej anihilację.

Ciężkim wzrokiem rozszarpuję ciszę i ciemność, aż zacznie mi pachnieć niespodziewanym, przygodą detaliczną, wyzwaniem niechby najskromniejszym. Buty po omacku zakładam i jeszcze w zapomniany sen opatulony pierwsze kroki donikąd stawiam. Zliczam schody, chodzę po linie wykorzystując fugi w chodnikowych płytkach, a światło ulicznego oświetlenia kołysze się na drutach sugerując morskie tęsknoty betonom chodnika. Pewnie i ja się na nich kiwam niczym bosman po pierwszej od miesięcy wizycie w tawernie, jednak idę.

Na most idę, choć o tym dowiaduję się zazwyczaj później. Kiedy już jestem i nogi wysprzęglają i hamują, żebym wczepił się w bariery, zacumował i patrzył, jak woda nerwowo szuka poranka. Jak się marszczy, żeby zajączkiem odbić ukłon słoneczny każdemu psu, których tutaj przed świtem nie brakuje, kaczkom pośród trzcin szukającym śniadania, rybom, które jeść potrafią i śpiąc chyba.

Czasem wrona się przysiądzie lub gołąb i głowę przekrzywiając zerka na mnie z nadzieją. Oko puści, albo drepce niecierpliwie z nogi na nogę i czeka, aż poczęstuję czymś niezdrowym. Rzucam okiem na wytrwałość ptasią i ramionami wzruszam, bo oczywiście nie wziąłem nic dla ptaka. O to dbają ponad miarę staruszki z wnuczętami masowo idący tędy pomiędzy śniadaniem, a obiadem. Stoję usiłując utopić wzrok w wodzie, lecz ona jeszcze mrokiem zafarbowana zdaje się nieprzeniknioną.

Podświadomość we mnie kokosi się i układa, widać gniecie ją moje niezdecydowanie i ta bezradność pośród mostu rozwieszona jak prześcieradło w letnim deszczu schnące. Może ma zgagę, albo swędzi ją co? Łóżko krzywo pościeliła, czy moja ruchliwość ją irytuje? Nastrój bojowy się we mnie obudził i polemiczny wielce. Naskoczyć miałem już z gniewem i gotów na ripostę jadowitą, gdyby tylko się objawiła, ale tylko tyłkiem się do mnie obraca i milczy urażona.

- O nie! – pomyślałem – Nie dzisiaj. Dzisiaj, to tak łatwo ci nie pójdzie. Dzisiaj dam ci do wiwatu i zmuszę, żebyś wstała i wreszcie się ujawniła. Podrzucę zdarzeń tyle, żebyś zasnąć nie mogła i może się skusisz na niespotykane, a może przyjdziesz żebrać, abym już przestał. Wyciągnę za uszy z tej przystani tajemnej, z zakamarka skrytego, z nory mysiej zakamuflowanej zbyt dobrze.

        Młoda pani szła uzbrojona w zwierzę bez kagańca. Duże, silne tak, że szarpało smyczą, aż po kres wytrzymałości mięśni. Uśmiechnąłem się, jak do starej dobrej znajomej i zagaiłem, czego nie zwykłem robić. Pozwoliłem obwąchać się, jakbym do rewizji osobistej stawał, a pani z braku lepszych pomysłów przystanęła, żeby parę słów zamienić. Z lekkim niepokojem uwolniła bydlątko, żeby pasło się na opustoszałej łące, bo zaraz nadejść miały dwa jamniki szorstkowłose, suka labradora i kundel starszy ode mnie chyba.

        To chyba oczywiste, że trwać nie mogło w nieskończoność, że za chwilę pójdzie do własnego świata, kiedy ją obszczeka za niefrasobliwość bydlę tarzające się w trawie, jednak uśmiech mieliśmy oboje, kiedy odchodziła. Przyszła pani od psiego Matuzalema. Jej też niewiele brakowało, by mogła wspominać dzieje założycieli tego miasta, jednak skleroza łagodnie położyła zasłony na czasach zbyt odległych i prymitywnych tak, że na samą myśl o warunkach ówczesnego bytowania zacząłem błagać wszechświat o łaskę teraźniejszości. Pies zmysłów już nie miał wcale, więc szedł niestrudzenie, bo jego wiodła podświadomość chyba, a ze świata rzeczywistego pamiętał tylko głos swojej pani pachnący bezpieczeństwem i ciepłym mlekiem.

        Bramin-pustelnik nadszedł i chyba miał kryzys samotności, bo przystanął obok i rozpoczął gawędę, oraz pierwszą tego dnia flaszkę. Nawet zaproponował współudział, ale odmówiłem. Nie chciałem pozbawiać go adrenaliny, dzięki której życie przestawało być nieznośnie drapiące i twardsze od kamienia pod nerką, gdy sen morzy. Do słów nienawykły szybko się zmęczył, ale otwartą dłonią pobłogosławił mnie stojącego i puste szkło zostawiając na balustradzie odszedł w oswojoną samotność. Może na sjestę po śniadaniu?

        Pierwszy brzdąc nadbiegł i na nogawce mi się uwiesił wspinając się wzrokiem do mojej twarzy. Śmiał się całą objętością i wystrzeliwał z siebie pytania nieskończone. Od jego „dlaczego” zaczęło mi się w głowie kręcić, bo wysiłek umysłowy rósł z każdą chwilą bardziej. Dobrze, że zasapana i pulchniutka pani już zbliżała się, a jej miodem malowane włosy ukrywały mleczną ich naturę. Pośród zmarszczek uśmiech przepraszający niosła dla mnie i łagodną połajankę dla bąka. A ten cherubinek niestrudzony wyciągał z ust właśnie kolejne dlaczego, jakby świat miał być prostym i oczywistym. I pewnie był dla niego, więc mu życzyłem wszystkich odpowiedzi jeszcze przed obiadem.

        Podświadomości było nie w smak, że taką ożywioną działalność towarzyską prowadzę i chyba wreszcie poczuła jak to jest pocić się pod wpływem czynników zewnętrznych i niepojętych. A ja tymczasem nad brzegiem wody stanąłem i moczyłem dłonie, które woda chciała zaprosić gdzieś bliżej morza i własnym nurtem w nieskończony taniec poprowadzić. Nadszedł wreszcie labrador i niedorośle zaczął się chlapać na płyciznach, płosząc kaczki, perkozy i okonie. Jego pani skraj sukienki uniosła i zanurzyła emeryckie kolana w wodzie, żeby psu patyk rzucić po raz piętnasty chyba. Uśmiechnąłem się i pomyślałem, że taki pies powinien dostać na imię Alibi, bo pozwalał kobiecinie pozory zachować, kiedy ona najwyraźniej chciała być malutką, bosonogą dziewczynką, a nie stateczną matroną. I pies, merdając ogonem, łaskawie pozwalał jej realizować zachcianki.

        Dzień cały pałałem do świata czym tylko się dało. Taki macierzysty byłem, otwarty, przytulny zainteresowany nad wyraz żywo. Ale bezinteresownie. No – przynajmniej materialnie bezinteresownie, bo interes miałem – chciałem się odegrać na podświadomości, czyli pobudki (jak zwykle) niskie mnie wiodły w ten dzień. Rynek skaziłem własną osobą i pomagałem turystom się odnaleźć, bądź zgubić. Z grajkami postałem chwilkę jako zalążek tłumu wokół, który groszem być może sypnie hojniej niż wczoraj. Nawet podczas posiłków otoczyłem się ludźmi, żeby wytchnienia sukinsynowi nie dać – niech pozna na własnej skórze bezeceństwa, które ze mną wyczynia. Ech! Złośliwość we mnie dojrzewała i eskalowała wraz z czasem płynącym. Wieczór postanowiłem erupcją zakończyć – dyskoteka z wyszynkiem, i hucznie, i migotliwie, i spuścić ze smyczy instynkty – niech się dzieje! Niech darzy! Niech obce ciało w tańcu się pręży tuż obok, a ja je przycisnę do siebie i wymienimy się potem rozkwitłym na piersiach w tej duchocie, ciasnocie niepojętej, w rytmach, którym intymność odebrano w szatni przy wejściu i skazano na bezwstyd powszechny.

        Niemal czułem jak skomle podświadomość, jak żebrze o zmiłowanie, ale nie – nic z tego. Odwołałem noc zupełnie. Spontanicznie i bez zabezpieczenia. W sztucznym świetle i w blasku rozpalonych oczu. Ryzykownie? Bardzo! Potrzebnie? Na pewno! Bo przecież nie będzie mnie tu maltretowało to coś, co drąży mi dziury w żołądku, a przedstawić się nie chce ani do stołu usiąść. To przytrzymałem zbója pod obutą nogą – niech się dusi. Niech się męczy i tkwi w niepewnościach. Niech pogryzie do krwi pazury i zje własny kapelusz. Włosy niech powyrywa i telewizor przez zamknięte okno wyrzuci z wściekłości.

        A kiedy spać w końcu poszedłem – świadomość położyłem ze trzy półki wyżej niż sam się kładłem – może nie znajdzie cholera…