Niejednoznacznie.

Skorzystałem z dobrodziejstw komunikacji miejskiej i przemierzałem Miasto luksusowo, w klimatyzowanej przestrzeni. Przede mną identycznej rozpuście oddawała się pani o słomkowych włosach spiętych w koński ogon i profilu tak idealnym, że już zamierzałem zapłonąć uczuciem i zadurzyć się w nim platonicznie oraz beznadziejnie na jakiś kwadrans, kiedy pani rozpoczęła wymianę uprzejmości z wszechświatem przy pomocy sms-ów wystrzeliwanych z szybkostrzelnością zawodowego operatora alfabetu Morse’a. Ze zdumienia zapomniałem o rodzącym się uczuciu, gdyż dłoniom do ideału brakowało całej dostępnej skali chyba. Zupełnie, jakby ktoś pomieszał dwa osobniki i zbudował jeden przekrojowy, zawierający piekło i niebo. Wysiadłem. Kulturystka incognito minęła mnie pośród gry mięśni maskowanych wyraźnie zaakcentowaną warstwą tłuszczyku wdzięcznie podrygującego na nierównościach chodnika, jednak ukryta muskulatura nie pozwalała moim zmysłom zapomnieć o niej. Bezpańsko minął mnie pies równie dwuznaczny. Coś, jakby pinczer z pudlem zmiksowany w procesie kreacji. A bokobrody miał godne zazdrości. Pani o śniadej cerze na północno-wschodnim zapleczu niosła dożywotnio grafitowe róże bez łodyg. A na przejściu dla pieszych białowłosy brodacz dreptał w miejscu. Ubrany w krótkie spodenki i ażurowy sweterek z krótkim rękawem w kolorze zielonym tak bardzo, że nawet szczypiorek i natka pietruszki zazdrościły mu i wychylały się z siatek wędrujących w otchłanie lodówek. Pięknie opalona pani w czerwonych bucikach na wysokiej szpilce kolizyjnym kursem niosła w bezbarwnej reklamówce pomidorki pod kolor butów i trochę zieleniny dla kontrastu. No i na widok sweterka zielenina zwiędła bezpowrotnie, a kontrast zawstydzony zapomniał o eksponowaniu pomidorów i sam się zarumienił.