Jak zwykle - drobiazgi.

Jad mi gęstnieje, bo od tego ciepła woda z organizmu odparowuje. Sam nie wiem, czy jestem wystarczająco odporny na siebie, żeby przetrwać, więc na wszelki wypadek uzupełniam płyny w tempie wykazującym pewną dramatyczną rozpaczliwość poczynań. Tchórz krótko mówiąc mnie obleciał. Żółta bluzeczka drażniła sutki młodej pani, że te w pełnym wzwodzie flirtowały z wysokości zadartych pod niebo piersi z męskim wzrokiem, jeśli tylko ten miał jeszcze dość sił na myśli frywolne. Inna, przy pomocy nożyczek przeprowadziła transformację białych kozaczków do sandałów-podkolanówek, co wyglądało przynajmniej zdumiewająco. Dziewczę na ławce siedzące uśmiechało się do własnego telefonu śpiewając przy tym piosenkę. Sprzedawca lodów również śpiewał kręcąc ubogim tyłeczkiem w rytm starego przeboju Maanam, a przechodzące nieopodal dziewczęta zwartym chórkiem radośnie zawtórowały najwyraźniej w przypływie dobrego humoru. Ktoś grał na skrzypcach, gitarze towarzyszył flet poprzeczny, bańki mydlane zaglądały ludziom w oczy i usiłowały wśliznąć się pod skąpe ubrania. Cień rozpuścił się pod ścianami i schnie tam po cichu. Wygląda, jak plama w przechodniej bramie, kiedy pęcherz już nie jest w stanie unieść efektów namaczania organizmów pienistymi płynami. Ludzie uciekają z domów i nagrzanych ulic do klimatyzowanych galerii handlowych i szukają dowolnego pretekstu, żeby zostać tam możliwie najdłużej. Pan w dżinsach włożył skórzaną kurtkę pod głowę i dogorywa na ławce przy ruchliwej ulicy. Może chce się poddać mumifikacji i zbić wagę przed podróżą w niebyt? Ptaki wyklęły słoneczko i schowały się starannie. Ani widu, ani słychu. Za to pani dojrzała wiekiem i kształtem, prezentowała na siodełku roweru własną rumianą zapewne wypukłość w obcisłości, która tak bardzo się wytężała, żeby objąć kubaturę, że zamiast być czarną – stała się półprzeźroczysta, dzięki czemu można było cieszyć oko kontrastem różowych stringów przykrytych ową czernią niedoskonałą. Krótkowłosa pani o urodzie niebanalnej przeszła obok, a ja wiem, że gdybym podjął się zgadnięcia jej wieku, to błąd mógłby przekroczyć sto procent, co nie przeszkadzało mi wcale pozachwycać się jej urodą. Inna miała buzię dziecka, a stopy zniszczone zbyt długim życiem – najwyraźniej ktoś skleił dwa życia w jedno szamoczące się z niezdecydowania. Na murku oddzielającym chodnik od klombu trwa w plastikowej butelce reszta soku pomarańczowego, a papierowe kubki wciąż z zawartością bezpańsko stoją i zliczają spragnione jęzory mijające ów zestaw. Za to rośliny na klombie podsypane są strzępami drewna bejcowanymi na kolor brunatny bądź pomarańczowy. Że też komuś się chciało barwić te strzępki…