Satysfakcja.

Tak bardzo doskwierało mi drzewo rosnące tyralierą wzdłuż jednej z miejskich ulic, że zapomniałem o wielu widzeniach. Choćby o pani, która z własnego ciała zrobiła kolorowy komiks i (jeśli ktoś lubi komiksy) można było ją poczytać od stóp do głów. Pan, który z nią szedł zainteresowany był raczej fakturą materiału z którego wykonano dzieło. A mnie drzewo dręczyło, bo przecież nie ma takich drzew, choć w Mieście nagle się okazało, że jest ich dziesiątki i zmasowanym atakiem rzuciły mi się w oczy i powtarzały to widzenie cyklicznie. Stanęło na tym, że albo trzeba zmienić azymut wędrówek, albo wreszcie doznać objawienia. Urwałem owoce (bo, jak mawia pismo - "po owocach ich poznacie"), żeby nie zapomnieć i w kieszeń wrzuciłem, żeby irytowały palce, ilekroć w kieszeń rękę wsadzę. I teraz mogę już azymutu nie zmieniać, bo przestała mnie dręczyć niepewność. To po prostu zwyczajny perełkowiec japoński zwany również szupinem chińskim, w przeciwieństwie do zupełnie banalnego szupina japońskiego zwanego katalpą. Hosanna! Niewiele trzeba, żeby móc wędrować z uśmiechem przez Miasto. Aż do kolejnego objawienia.

PS. Poprzednimi objawieniami był wiązowiec zachodni, ambrowiec amerykański i sakura japońskimi dłońmi sadzona w najpiękniejszym z miejskich parków.