Origami.

Papierowy kwiat zawijam z serwetki. Róża miała być, bo ona taka nieokreślona i ma tych płatków tyle, że nawet Bóg ich nie układał, tylko pozwolił im trwać w pąku i więdnąć warstwami. Serwetka też miała warstwy i już była zwiędnięta. Może nawet przybrudzona, więc szło mi - powoli, ale szło. Blat stołu błyszczy politurą, jakby się spocił. Ciemny jest. Opalony mocno. Afrykański mahoń? Nadmiar słońca wypił z niego wodę, więc poci się resztkami. Oszroniony kufel stawiam na tym spoconym czole i patrzę, jak kropelki spełzają z kufla i rozbiegają się po blacie. Widok fascynujący, aż boję się podnieść kufel i samemu pragnienie gasić, bo na stole dzieją się rzeczy na miarę stworzenia świata. Powstają dorzecza. Od razu z trzech źródeł, jakby ze szczytów górskiego masywu miały brać początek aż trzy drogi biegnące do różnych mórz.

Dobrze tworzyć z rozmachem. Nie będzie monotonii. Stać mnie na trzy morza? A pewnie, że stać! Nawet na ocean sobie pozwolę nieskromnie! Bardzo ostrożnie położyłem pomiędzy większymi z rzek pudełko papierosów. Miasto… Pierwsze miasto w moim świecie. I zapalniczkę dołożyłem za rzeką, żeby wioska była, bo miasto nie śmie być miastem, kiedy nie ma wioski. Piwo chyba wiwatowało, bo pękły mu całe stada baloników z piany falujące wcześniej na wierzchu kufla i niechcący upstrzyło proces stworzenia drobnymi stawami i jeziorami. Takie samorodne one były, nie z żadnego zlodowacenia. Trochę mnie ruszyło, że prozaiczne piwo, niby bezmyślne i nie do końca trzeźwe, a potrafi stwarzać... Jak ja…

Rozbuchana wyobraźnia kazała mi dostrzec, że to dość ubogi świat więc dołożyłem mu na peryferiach popielniczkę pełną niedopałków, żeby mieć jeden wulkan. Na wszelki wypadek, żeby ewentualną Sodomę i Gomorę ukrócić, jak Wezuwiusz Pompeje. Przyfrunęła jakaś mucha, przycupnęła nad rzeką wciąż bez nazwy i pije, aż furczy. Dumny byłem już całkiem – życie się pojawiło w moim świecie, choć on niedokończony. Taki surowy, zimny i w trakcie budowy. No dobrze – w trakcie samowoli budowlanej. Fanty mi się skończyły, bo telefon położyłem u stóp kufla, żeby drugie miasto było i to antagonistyczne. Wiadomo – wojna rozwija. Pacyfikuje nieprzystosowanych i słabych. Wymusza postęp. W powojennej solidarności wyrosną autorytety. Silne kręgosłupy z charyzmą realizujące cele. A cel mało oryginalny – podporządkować sobie świat i uczynić go powolnym. Znaczy, żeby uda rozchylił i pozwolił czerpać do syta, a nie, żeby wolno przemierzał bezkres wszechświata.

Zgroza! Jeszcze nie zagospodarowałem mojego stworzenia, a tu już kosmos mi się pcha z butami, czy na czym tam sobie łazi po nieboskich pastwiskach? I na tego oseska, który poczęty ledwie, któremu jeszcze nie wykształciły się odruchy, ani historia, ani nawet skazy genetyczne, czy uskoki geologiczne, już milczący nietoperz mrocznego kosmosu zerknął i pulsuje swoim głodem nad drobną istotką. Pochyla się i mlaska obleśnie. Aż piana zanurkowała w głąb kufla. Pewnie sądzi, że latająca, kosmiczna mysz pływać nie potrafi. Kufel spocił się już całkiem i rzeki wezbrały niczym po wiosennych roztopach. Poświęciłem czapkę i rękawiczki, żeby stworzyć masywy górskie, które stanowić będą klifowe wybrzeża oceanicznych pustkowi.

Mucha chyba przeszarżowała z tym piciem, bo leży teraz i chrapie, aż jej piórka drżą. Jak ją nietoperz kosmiczny wypatrzy, to będzie się miała z pyszna. A ja? Jednego lokatora mam i to pijanego. Co mi z rzek, skoro nikt w nich ryb łowić nie będzie? Sam mógłbym usiąść, ale wędki nie mam. Podniosłem wzrok z nadzieją, szukając pomocy. Przy barze wypatrzyłem panią, która uśmiechnęła się do mnie wyraźnie. Pomyślałem naiwnie, że pomoże mi stwarzać świat, że we dwoje, to już stanowić będziemy taką moc, siłę niepohamowaną, że świat nam dojrzeje, nim się siwych włosów dorobimy. Kiwnąłem głową i sam już nie wiem, czy do swoich myśli, czy do niej, ale wstała i zmierzała w moją stronę. Cud! Cuda się zdarzają. Aż dwa jednego dnia? I to oba mi? Najpierw świat, teraz wspólniczka, żebyśmy mogli zapłodnić ziemię wspólną myślą i życiem ją namaścić? A potem z dumą patrzeć z góry trzymając się za ręce…

Pani szła, a jej biodra śpiewały pochwałę życia. Byłem zachwycony do tego stopnia, że niemal zapomniałem o stworzeniu świata. W gardle mi zaschło, lecz piwo pilnowało źródeł trzech wielkich rzek i nie mogłem ich pozbawić żywiciela, więc cierpiałem w milczeniu. Nie sądziłem, że wybierze mnie, ale najwyraźniej odkryła we mnie moc, której nie podejrzewałem jeszcze rano, a i teraz z nieśmiałością muszę walczyć, czy godzien jestem dostąpić… Wiem, wiem, stąpa ona, a ja jak ostatni gbur siedzę i na gotowe czekam… Pięknie stąpa… Zerwałem się, żeby przywitać ją chociaż ukłonem, albo rozłożywszy ramiona szeroko pozwolić jej na wstępną eksplorację mojej fizyczności… Piwo w kuflu wzburzyło się widząc, że je porzucam i sunęło niczym tsunami, by rozbić się na wybrzeżu rękawiczek. Mucha beknęła i przewróciła się na drugi bok. Co za brak ogłady. Jedynaki tak mają. Nie mają od kogo się uczyć. Dobrze, że nadciąga ktoś, dzięki komu zapełnimy ten świat miłością, dobrem i różnorodnością. Nauczymy życie, jak wić wianki ze stokrotek, albo budować dom na skale. Może pogramy w piłkę, byle nie w rugby. I nie wymyślimy sumo, bo to niezdrowe. I plastiku nie wymyślimy, ani AIDS. Byłem pełen marzeń, energii i nadziei.

- Słucham – powiedziała nie zwracając na mnie większej uwagi, tylko pochyliła się nad światem…

Tak od razu? Ależ jest bezpośrednia… Byłem z niej dumny, ale i zdumiony, że tak szybko w rolę weszła. Zakochałem się nieodwołalnie. Bogini ledwie raz okiem rzuciła na stworzenie i już wiedziała wszystko. Dostrzegła geniusz niewątpliwie i zapewne jakieś detaliczne poprawki za moment wcieli w życie, bo wiadomo – kobiecą ręką miękkości można nadać nawet kamieniom. Jeśli tylko chcą. A ona najwyraźniej chciała. Trochę ją przytłoczył ogrom już wykonanej pracy, ale sapnęła i popatrzyła wreszcie na mnie. Napompowałem się powietrzem niemal jak dwunastoosobowy ponton do ekstremalnego raftingu i patrzyłem na nią z uwielbieniem.

- Pan już może niech więcej nie pije – powiedziała do mnie z uśmiechem - Jutro też jest dzień…

A potem… Podniosła kufel i starła mój świat… Moje stworzenie. I nawet muchę starła. Zabrała wulkan i poszła… Stałem oszołomiony, że tak bestialsko potraktowała dzieło niemal skończone, któremu tylko szlifu kobiecej dłoni zabrakło, by stał się zalążkiem wielkich zdarzeń.

Popatrzyłem na papierową różę, której wciąż fryzowałem niezliczone płatki. Nie chciała ode mnie kwiatu… Mnie nie chciała… Kufel w końcu się uspokoił. Włożyłem do niego kwiat – może sobie go weźmie później. Może wstydziła się brać kwiat z rąk stwórcy. Wstawiłem różę do kufla, a ona zakwitła nenufarem…