Wyznanie.

Noc. Koszmarnie długa. Zbyt długa, nawet jak na listopad. Wędrowała w czasie niespiesznie, jakby zwiedzała galerię obrazów i nasiąkała aromatem stworzenia. Podglądała ukradkiem, czasem przystanęła, żeby zadumać się nad niepokornym losem, albo nad pochopnością wynikającą z młodzieńczej niecierpliwości. Szła, ale wciąż wracała do punktu wyjścia, jakby przypomniało się jej, że wieczorem miała coś zrobić, więc cofała się i dopiero wtedy uświadamiała sobie, że już nie pamięta w jakim celu.

Oczy miałem zmęczone bezwidokiem. Rozbiegane, szukające punktu zaczepienia, domysłu niechby… Dłonie opowiadały głowie, że świat wciąż istnieje, że można poczuć jego fakturę dotykiem, że zwęszyć można nawet podłość, gdyby zamierzała nadejść, ale nie zobaczyć. Koci instynkt n mięciutkich poduszkach bezsennie podreptał w inny fragment ciemności w sobie tylko znanym celu, ściany plotkowały cudze życiorysy mrucząc je tak cicho, że nawet kurz nie drżał pośród bibelotów na półkach. Noc chciała żyć. Wieczność się jej marzyła i nieśmiertelność. Przymierzała się do mojego mieszkania, sprawdzając, czy to dobra lokalizacja, aby w niej wieczność spędzić, lub przynajmniej jej część.

Wstałem. Półświadomie wymyśliłem strony świata i okno wymyśliłem idąc boso tam, gdzie chciałem, żeby było. I stał się cud, bo było tam i nawet umiałem je otworzyć nie kalając ciemności. Noc zajrzała ciekawie, może zachłannie, ale dość bezpośrednio, żeby wejść i usiąść w fotelu. Zastanawiające, jak go znalazła. Po omacku zrobiłem jej kawę, a drżące niebieskie kosmyki gazu chciały noc rozebrać z intymności. Do naga. Skręciłem z irytacją kurek, nim się rozszalały ogniki. Noc uśmiechnęła się wdzięcznie i zanurzyła się w aromat. Cukier i mleko były dla niej zbyt jasne i wolała cierpko-gorzkim poematem się raczyć.

Dobrze móc z kimś pogadać, a noc jest dyskretna. Dobrze wychowana, taktowna i wyrozumiała. Patrzyłem na nią z nadzieją, że pozwoli mi na słowa, a ona nogę na nogę założyła i kiwała nią niespiesznie, że owszem, czemu nie, ma czas i chwilkę mi poświęci, a jakbym ją papieroskiem poczęstował… Nie miałem… Ani ciastka do kawy, ani butelki wina wystarczająco wykwintnego, żeby taka dama mogła w nim umoczyć choć paluszek. Wódki jej nie dam przecież. Jeszcze zaczęłaby śpiewać, albo pchać się do stygnącego łóżka, z którego dopiero co wstałem. Podejrzewałem, że i tak otaksowała moją nagość nienachalnie, żebym się nie zarumienił.

Chciałem jej powiedzieć, że mi samotność napuchła i już się ze mną w łóżku nie mieści. Pokazać chciałem, jak pięknie urosła. Jak jej boczki przybrały i swoim cieniem potrafi mnie otulić, schować nawet przed słońcem. Przed ludzkim wzrokiem i nienawiścią pewnie też. Tak sądzę, choć nie próbowałem. Samotność chichotała, kiedy ją prezentowałem nocy, ale nie dlatego, że miała łaskotki. Wstydziła się. Że tak nędzną piersią ją wykarmiłem. Że noc taka dumna, wytrawna, samodzielna, a ona wciąż przy mnie i beze mnie słabo sobie radzi. Zaczynała już chlipać, więc pogłaskałem i przytuliłem. Przecież moja…

Od razu się jej oczka zaświeciły, a noc musiała okulary przeciwsłoneczne zakładać, żeby nie oślepnąć od tej radości pełnej iskier. Powiesiła mi się na szyję, całowała po nosie, obiecywała, jak dobrze nam będzie razem, a kiedy glos zawiesiła w pytaniu niedyskretnym bardzo, to noc zaczęła się wiercić i chrząkać, że jeszcze kawy nie wypiła, a my będziemy mieli jeszcze dość czasu, żeby się sobą nacieszyć. Wstyd tak o gościu zapomnieć. Czarna kawa z czarną nocą i te dwie iskierki rozbrykane, wtulone w moje ciepło. Rączki jej biegały po mnie bezwstydnie. Pewnie myślała, że noc nic nie zauważy. Albo jej było wszystko jedno, bo świata poza mną nie widziała.

Co miałem zrobić? Przecież nie wygonię z domu. Tu się urodziła, dojrzewała… Znała wszystkie moje tajemnice. Nawet noc nie była tak dobrze poinformowana. Tak – nie była. I teraz noc brwi podnosi ze zdumienia. Czarne oczywiście. Siedząca na moich kolanach samotność parsknęła śmiechem niegrzecznie. Celowo to zrobiła. Wiem, bo znam ją już jak zły szeląg. Zazdrość ją szarpie, że poza nią inna kobieta jest obok mnie. Boi się konkurencji. Tej niewzruszonej elegancji i taktu. Bo samotność nie jest tak dobrze wychowana, poukładana. Nie jest piękna i doskonale o tym wie.

Samotność jest maszkaronem. Potworem. Wściekłością pała, gdy przyjdzie choćby w anonimowy tłum się zanurzyć. Cała ogłada spada z niej błyskawicznie. Staje się wulgarna, bo zaborcza jest bezustannie. Chłoszcze po twarzy i palce w oczy wtyka, żeby uniemożliwić nawet niewinny uśmiech, który może ją otumanić i pozwolić się wyrwać na wolność. Sączy jad w uszy bez końca, usiłuje zasiedlić umysł jak pasożyt, bo nim właśnie jest. Nie pozwoli żywicielowi na kurację, choć robi to z takim talentem, że trudno dostrzec manipulację. Zamyśliłem się, a samotność szeptała mi kłamstwa jawne.

Noc, nim odeszła pogłaskała miękkość kocią na pożegnanie. Zasiedziała się chyba, bo pierwszy sztylet rzucony przez słońce przyszpilił ją do ściany, gdy próbowała wyskoczyć przez okno. Kot ogonem na parapecie wystukał pierwsze takty requiem, a samotność aż się ośliniła tryumfując donośnie. A potem przytuliła mnie do siebie tak mocno, że oddech straciłem.

- Mój jesteś! Musisz być mój! – Szeptała, a kot zeskoczył z parapetu i powędrował do kocich spraw – Nie chcę być bezdomną sierotą. Zrozum mnie proszę. Każdy chce mieć dom… A ty jesteś moim domem i rodziną, moim jutrem i przeszłością. Zostań ze mną, Pokochaj mnie, choć nie jestem tak piękna jak noc. Będę twoja i oddam się cała tobie. Tylko zostań ze mną i bądź mój…