Spacer nawilżający.

Wyprowadziłem oczy na spacer. Zupełnie tak samo, jak sąsiad wyprowadza pieska, a pani z sąsiedniej klatki własny biust. Na polowanie, na chwilę, na siku. Każdy ma inny cel i nie zawsze oficjalnie się do niego przyzna, a ideologicznie obudować drogę, to zadanie z tych łatwiejszych i przypomina wypracowanie szkolne pod hasłem jak spędziłeś wakacje. Oczy podjęły próbę identyfikacji obiektów, których jak na bieżącą pogodę całkiem sporo przemieszczało się po Mieście, lecz niewiele z tych obiektów zaprzątało sobie głowę obserwacją własnej marszruty. Nie dostrzegłem co prawda, żeby ktoś przepraszał słup oświetleniowy, że go potrącił, lecz zjawisko takie dzisiaj jest wysoce prawdopodobne. Niebo posmutniało, a kobiety dostosowały się kolorystycznie do nastroju niebios. W paśnikach kolejki i talerze na których mogłyby wylądować małe śmigłowce zabudowane były trójwymiarowymi krajobrazami ponoć jadalnymi. I tę jadalność miały rozciągniętą w czasie tak bardzo, że o dacie przydatności wstyd było wspominać. Raczej przekraczała oczekiwaną długość życia konsumentów, więc nikt się nie spieszył. Wygasłe fontanny smętnie leżały na chodnikach i łypały z zazdrością na chmury oddające wilgoć ziemi. Rynek uzbraja się w drewniane domki, żeby znów powstało miasteczko rodem z cepelii. Ot – większy odpust – dopasowany rozmiarem do wielkości wioski i zamożności mieszkańców. Wspominając ceny muszę przyznać, że straganiarze poważają bardzo tubylców. Ich wiara w ową majętność z szacunku zaokrąglona w górę potrafi brwi podnieść aż na plecy. Panowie przygotowują się już do demonstracji zdumienia pozbywając się owłosienia stojącego na przeszkodzie pomiędzy brwiami i plecami. Ciekawe, czy ktoś to doceni…