Z zamierzoną złośliwością.

Dziewczęciu wargi ledwie mieściły się na twarzy. Patrzyłem uważnie – nie były modelowane wrażą pięścią, a pani nieustannie sprawdzała, czy się nie odklejają. Pewnie sporo kosztowały i zgubić tak ekstrawagancką biżuterię, byłoby głupio. Patrzyła w okna, jakby zamierzała je zaatakować i zbadać, czy można z nich wyssać szpik. Nie zbliżałem się, bo miała bodyguarda, którego zdążyła już obeżreć do białej kości. Zabiedzony, wychudzony, pewnie przedśmiertnie miał jeszcze zostać dawcą szpiku, gdy tylko intymność pozwoli pani na nieskrępowaną konsumpcję tego, co ukrywało się trwożliwie pod mundurem. Zadrżałem i wciąż usiłuję siebie przekonać, że to z powodu chłodu, a nie ze strachu. Bo przecież mogła przyjść do mnie… Od razu zainteresowałem się innym oknem i tylko zerkałem z niepokojem, czy nie oblizuje się na widok mojego tyłeczka. Albo czegokolwiek mojego, bo z taką modliszką, to nigdy nie wiadomo. Chociaż – przy tym rozmiarze zakończenia pochłaniacza, to oprócz tyłeczka niewiele posiadam miejsc na których mogłaby zaparkować całym organem. I wypraszam sobie sugestię że mogłaby zażyczyć sobie tankowania w locie synchronicznym, gdybym został transporterem i dysponował przewodem paliwowym kompatybilnym do przyssawki. O nie – nie ta liga. Widziałem, jak wyssała ochroniarza. Nawet piegi i wągry zostały wchłonięte, a wzrok… Jeśli to błogostan, to na pewno bezkresny i bardzo odległy od rzeczywistości.