Niedoskonały.

Drgnąłem jak wykres elektrokardiografu, kiedy go życiem zarazić. Drgnąłem i z braku innych talentów drżę monotonią kolejnych cykli, bo nic więcej nie potrafię. Rozglądam się po prostokącie jodłowego blejtramu. Leżę na prześcieradle szorstkim i chropowatym tak bardzo, że skórę mam startą i delikatną niczym niemowlę. Musiałaś lnem podbić ramę? Nie było delikatniejszych materiałów? Czy chciałaś mnie obedrzeć z pozorów? Stworzyć od nowa, nieskażonego światem? Przyglądać się sobie chcę, ale mnie nie ma jeszcze wcale. Tylko myśl pierwsza tobą poprowadzona, jak ślad miękkim ołówkiem, żeby pierwszy szlachetny rys nadać.

Pewną masz rękę. Czuję to. Mnóstwo wrażeń kwitnie we mnie, chociaż nie ma jeszcze jak się rozprzestrzeniać i uzewnętrzniać. Gdybyś tylko wiedziała, jak jestem ci wdzięczny za to życie niespodziewane. Czuję się, jak drewniana rzeźba zarażona zachwytem, jak westchnienie granitu pod ręką, która potrafi wygładzić twardość niebytu. Czuję, że mógłbym wszystko, gdybyś tylko została ze mną. Wciąż czuję się jednowymiarowy, jakbym był punktową skazą na nieskończoności kosmosu, kroplą światła zbłąkaną w gęstwinie mroku. Ale czuję, że jestem twój. Od tej iskry, którą pobudziłaś do pierwszej, zdziwionej myśli.

Zaprzeczasz mojej nieobecności, pędzlem dodając mi znaczeń. Drugiego wymiaru. Patrzę z niepokojem, czy nie zostawisz mnie takiego. Kalekiego, samotnego, w więzieniu sezonowanych, jodłowych desek. Pachną żywicą nieśmiało, a ja modliłbym się do ciebie, gdybym miał usta. Nawet drobniuteńkie, popękane i dwuwymiarowe. Trudno – niech wysypie się przez otwarte wargi los nieprzychylny, niech usta mi się wykruszą, bylebyś tylko mnie usłyszała. Czuję, jak końcem pędzelka dopieszczasz mój kształt. Jak wyrywasz go spod prześcieradła, żeby się obnażyło przed tobą. Śmierdzę strachem, choć to ukrywam. Boję się, że się tobie nie spodobam i zamalujesz mnie, jak zamalowałaś tych, co przede mną w tej klatce się rodzili. Oni próbują mnie odepchnąć, strącić z płótna, żebym spadł na podłogę, albo tam, gdzie już na mnie nie spojrzysz. Łudzą się, że jeszcze sobie o nich przypomnisz, że nie będą wyłącznie wspomnieniem skrzywionych ust.

Z trudem powstrzymuję się od śmiechu, bo twój pędzel łaskocze mnie… Przecież wiesz, że mam łaskotki. Złośliwa jesteś? Czy chciałaś, żebyśmy się pośmiali wspólnie. Dobrze, przestanę gryźć ten śmiech zębami i parsknę, ale ty też. Zgadzasz się? Daj mi usta i pośmiejmy się razem. Tylko przestań gryźć pędzel, bo zesztywnieje i będę kanciasty. Po co ci sen spełniony z błędem? Bo snem jestem - tak? Czy malujesz mnie z wyobraźni? Na ile prawdziwy jestem dla ciebie? Będziesz umiała mnie kochać, kiedy już pędzel odłożysz i ręce o biodra obetrzesz z nadmiaru farby? Będę twój?

Dzień wyskoczył przez okno i poszedł gdzie indziej szukać towarzystwa. Ty śpiewasz… A skoro śpiewasz i wciąż mnie dotykasz, to chyba dla mnie śpiewasz… Ciasno mi w tych ramkach. Przestają mi wystarczać dwa wymiary, ale ty dokładasz mi kolorów, żeby mi mięśnie wzmocnić i twarzy dać strzęp charakteru. Dokładasz barw ciepłych, żebym nie zmarzł i… może mi się wydaje, ale masz w oczach figlarne błyski, kiedy detale cielesności modelujesz na mnie. Czuję, że zaczynam się rumienić. Pierwszy raz w życiu. Bo ja wszystko robię pierwszy raz w życiu. A ty kilka świeczek zapalasz, żeby mnie nie obnażyć elektrycznością halogenowej lampy i w migotliwym świetle plama po plamce, jak pocałunkami stwarzasz mnie.

Stanęłaś o dwa kroki ode mnie, żebym cię nie dosięgnął, żebym niecierpliwością własną nie pociągnął w bezkres tego szarego prześcieradła i oczu nie zamknął ustami. Patrzyłaś na mnie w zamyśleniu. Byłem twój i chciałem ci pomóc, ale ty nie widziałaś w moich oczach siebie. Jeszcze nie widziałaś, bo stałaś zbyt daleko. A ja widziałem, jak wargę przygryzasz i samej siebie pytasz, czy takim właśnie mnie stworzyć chciałaś. Pokręciłaś głową, aż zamarłem. Wystraszyłaś mnie tak, że oddech wstrzymałem i zerkałem ukradkiem, czy nie sięgasz po duży pędzel, żeby mnie zamalować. Uśmiercić… Świece chyba też się wystraszyły, bo płomień pląsał nim nagrał głębi. Uff… Coś tam poprawiałaś mi we włosach i więcej barw oczom dołożyłaś na wypadek, gdybym zapłakał. Bo wtedy oczy blakną i trzeba mieć zapas koloru, żeby później nie patrzyć na świat przeźroczyście. Płacz uzdrawia, spłukuje nieszczęścia. Dobrze mieć zapas koloru, żeby korzystać z oczyszczenia. Hojna byłaś. Dałaś mi mnóstwo, żeby mi wystarczyło na długie życie pełne wzruszeń.

Patrzyłaś na mnie, jak tylko ty możesz patrzyć i wcale nie czułem się skrępowany twoim wzrokiem. Zmęczona chyba już byłaś, bo wierzchem dłoni otarłaś pot z czoła i jakiś swawolny kosmyk włosów za ucho wsadziłaś. Wypadł, kiedy pędzel na chwilkę tam włożyłaś. A teraz znów tam go wkładasz, jakby było kieszenią, kubkiem na pędzelki… Wyciągnęłaś do mnie ręce. Nie. Nie do mnie. Chwyciłaś sztalugi i moim więzieniem zatrzęsło. Zabrałaś mnie sprzed okna gdzieś głębiej, w miękkie niedopowiedzenie siedzące atłasem gęstego cienia w drugim końcu pracowni. Postawiłaś mnie tak, żeby noc mnie nie dosięgła i ciekawość ludzka? Jakbyś wiedziała, że tam, po drugiej stronie ulicy czyha z lunetą ktoś, kto nie ma odwagi przyjść tu. Kiedy okna są ciemne, tylko jedno szklano-zimne oko zerka do wnętrza snując potajemne fanaberie. Położyłaś mi palec na ustach. Ciepły i cierpki od farby stygnącej. Uchyliłem je nieśmiało, bo może chciałabyś wsunąć palec głębiej….

Zaśmiałaś się… Piękny masz śmiech i chciałbym go słuchać jak najczęściej. Zapaliłaś kilka świeczek i butelkę wina otworzyłaś. A potem odwróciłaś się do mnie plecami i pochyliłaś się na chwilę. Zaszumiało. Dziwne, bo przecież nawet aromat wina do mnie nie doszedł, a zaszumiało i szumiało mi nadal. Na jakimś rozchybotanym stołku stał ogryzek świeczki i skwierczał, że nie sięga do szyjki butelki, bo chciałby ugasić żar własny twoim widokiem rozpalony. Patrzyłem oszołomiony, a ty… rozbierałaś się patrząc na mnie. Sprawdzałaś, czy dam radę męskość poskromić? Nie dałem. I nawet się wstydzić nie umiem, że nie dałem rady poskromić. Patrzyłem na ciebie dziewiczo głodny, a ty rozebrałaś się i pędzel na stołek odłożyłaś, ponownie wypinając się jakbyś miała być piekielną pokusą. Nie umiem opowiedzieć, jak bardzo chciałem zeskoczyć ze sztalug, spełznąć z prześcieradła, które mnie gryzło do krwi z zazdrości. Bo widziało, jak na ciebie patrzę. A ty weszłaś do wanny…

Weszłaś i łyk wina wprost z butelki pociągnęłaś, gdy tylko się zanurzyłaś w wodzie. A potem oparłaś oba łokcie na brzegu wanny i patrzyłaś na mnie takim wzrokiem… Widziałem gdzie zerkasz. Dlaczego nie nauczyłaś mnie chodzić?! Przyszedłbym, choćby na kolanach…