Reinkarnacja.

Dzień pierwszy.

Głupek! Wejść na oddział zamknięty nie potrafił… Paparazzi od siedmiu boleści… To ja dałam radę smartfon przemycić, chociaż do naga musiałam się rozebrać, a ten wejść nie potrafił… Takie ujęcia… FB oszalałby od lajków… Nago pod prysznicem i te towarzyszące sępy o marmurowych twarzach, w białych kitlach… Niewiele brakowało, a miałabym orgazm. A ten kretyn nie wszedł! Żałował paru groszy, żeby portiera przekupić, czy te marmurowe sępy…

Nie chciałam z nim gadać. Pchnęłam mu jednoznaczny sms, że koniec współpracy, podparłam ignorem i numerek na stos - do spamu - skoro na TAKICH ujęciach mu nie zależy…? Mogłam wskoczyć na poziom ośmiocyfrowej popularności… Kompletnie nieodpowiedzialny burak. Nawet nie chcę myśleć, że mogłam się otrzeć o dziewięć cyfr jak wschodząca gwiazda pop estrady. Aż mi duszno się zrobiło…

Dzień drugi.

WIFI nadal nie działa. Albo działa jak ten mój paparazzi – wtedy, kiedy mu wygodnie. Zdążyłam tylko zobaczyć, że FB brzęczy od plotek. Że nie żyję i więcej zdjęć nie będzie. Ciśnienie mi skoczyło tak, że mnie marmurowi ludzie podłączali pod maszyny w tempie przyspieszonym. Dziwny ten wibrator, ale w głowie mi huczy. Coś jakby koka plus vibra. Odlot. Język mi się plącze, oczami przewracam, ale błagam ich, żeby nie wyłączali baterii, bo stać mnie na więcej. Kiedy nie patrzyli trzasnęłam selfie. Nienajlepsze, bo mi się ręka trzęsła… No i za odważne odrobinę chyba… Aż w monitor naplułam, bo odrosty widać. Miałam iść na laser, ale liczyłam, że Darek mi zafunduje w zamian za prywatną sesję plus aktywnego linka na portalu. On dopiero zbiera na szósty poziom, ale to facet i jemu trudniej.

Dzień trzeci.

Co to za zakład? Kolejny dzień leżę w tej samej tunice. Biała szmata, której żaden projektant okiem nie dotknął, a krojona była chyba siekierą. Krajobraz za okratowanym oknem również ten sam. To jakiś kosmos. Nawet pielęgniarza mi nie wymienili, a przecież już trzy foty machnęłam z gościem, choć się początkowo krygował. Nie zgodzili się nawet, żeby ktoś mi przywiózł bikini. Ledwie o siedem kompletów prosiłam, bo podobno będę tu leżeć ze dwa tygodnie na diecie witaminowej i solach. Dieta wporzo, szkoda, że w płynie, bo ciecz przeźroczysta i słabo na fotach kontrastuje ze stoliczkiem, bo biały, jak mundurki obsługi. Dobrze, że lampas na ścianie olejnicą malowany na fioletowo, to trochę odcina tę monotonię. Karta pamięci się zapełniła i skamle piszcząc po cichu, a ja nie mam gdzie zrzucić fot. Nikt nie chce pomóc. Płakałam dwie godziny, aż skasowałam część ujęć, żeby nowe weszły. WIFI dalej szwankuje. Ten nieugięty pielęgniarz obiecał, że mi zrzuci na „pędraka” foty, ale dyżur ma dopiero jutro, a miejsca już nie mam. Przepadnie obiad i kolacja, a może i wieczorne fantazje?

Dzień czwarty.

Ten pielęgniarz, to trochę ograniczony. No przecież mu nie dam hasła do administracji na FB. Przysięga, że foty wysłał mi na prywatną pocztę, ale mu trochę nie wierzę. Oddał mi własnego „pędraka” z fotosami - on jakiś starożytny chyba – zaledwie 8GB. Kto teraz takich używa? Dinozaur chyba. Moja babcia dostała na urodziny 128 GB. Telefon też ładował mi chyba cztery godziny. Myślę, że onanizował się i ściągał niepublikowane, robocze newsy – sklęłam go jak psa i uprzedziłam, że znam swoje prawa autorskie i na głupią gęś nie trafił, więc niech uważa. Mam w portfolio taki sztab prawników, że go zjedzą razem z mamusią i trawnikiem teścia jeśli się zacznie wygłupiać. Żachnął się, ale telefon mam naładowany. Kosmetyczka odpisała, że nie przyjdzie tutaj… A w sklepie anulowali mi rezerwację sukienki. Przepadła, a miałam Marylin Monroe zmałpować. Faceci, to tumany – nawet nie zauważyliby, a jej się udało selfie takie, że dzisiaj miałaby branie na półtora miliarda odsłon w pierwszą dobę. Żaden film tyle nie zdobędzie jeszcze długo.

Dzień piąty.

Marmurowi zwolnili tego kretyna pielęgniarza. Nie wiem za co, ale za oral zgodził się przynieść mi laptop na godzinkę… Dobrze, że nikt nie widział jak drania pompowałam na kolanach, a on dał się zwolnić, zanim mi przyniósł sprzęt. Na drugi raz będę ostrożniejsza. WIFI wciąż brak. To chyba jakaś pustynia cyfrowa. I ja mam tu dwa tygodnie spędzić? W życiu! Szukałam wyjścia, ale wszędzie kraty i cerberzy. Stare babsztyle, które mają w sobie tyle ciepła, co góra lodowa zanim się wyrwie na wolność z arktycznych okowów. Przyszłość rysuje się dramatycznie źle. Na smartfonie zostały dwie kreski. Chyba faktycznie umieram.

Dzień szósty.

Dramat! Koniec świata! Pojawiło się WIFI. Na mgnienie oka zaledwie. Siedziałam właśnie na kiblu, kiedy FB ożył… Na chwilę wystarczająco długą, żebym zdążyła przeskanować wzrokiem pięć dni bez jednej foty, bez komentarza u znajomych. Szlag trafił nie tylko ośmiocyfrową popularność, ale i do pięciocyfrowej zaczyna brakować. Darek drze ze mnie łacha na forum… A przecież trzy dni temu na priv’ie żebrał, żeby mieć ze mną jakąś, choćby drobną niedyskrecję. Niechby tylko niedopowiedzenie. Napisałam mu szybko, żeby przyszedł, a zrobimy wielkie show, wejście smoka… Niedwuznacznie obiecałam mu, że się mu oświadczę na YT, a poza kadrem… Też będzie miał swoją chwilę. Ze mną nadal na kolanach. Dołożyłam wyłączność na przyszłosezonowe bikini ze mną w środku, lub nawet na zewnątrz, ale odepchnął mi fucka… Marmurowi ludzie mało nie nauczyli drzwi pokoju fruwać, kiedy rzucili się na mnie hurmem i otoczyli maszynami. Prawdopodobnie nie żyję.

Dzień…

Dzień dziewiętnasty.

Na FB… Trzynastu gości… Przez tydzień. Dziewięciu, to początkujący dziennikarze czekający na nekrolog lub ekscesy, które pozwolą im wypłynąć, a czterech, to niedzielni internauci. Erotomani, którym nawet na onanizm czasu brakuje i zaglądają raz na tydzień, więc chyba jeszcze nie wiedzą.

Nie istnieję… Nie ma mnie wcale, bo tych trzynastu się nie liczy. Telefon oddali mi dwie godziny temu, kompletnie rozładowany. Dopiero teraz mogę sprawdzić historię. Darek fotoszopem popracował i wkleił zdjęcie wskakując z mety na dziewiątą cyfrę: Leżę martwa, dwóch marmurkowych flankuje mnie niczym gromnice na katafalku, a zamiast kwiatów w złożonych dłoniach mam na pępku but Darka za minimum osiem koła – poznałam; angielski, na zamówienie. Kolejka pół roku najmarniej. Myślę, że czekał takiej okazji od dawna, żeby nie zmarnować foty, bo na takie buty go nie stać. Bezczelnie pod zdjęciem wkleił moją deklarację oświadczyn… Nie odbuduję image… Nie mam aż tyle sił.

Dzień dwudziesty.

Zmieniam nick. Otwieram nowe życie. Będę jak Monte Christo. Zniszczę Darka. I innych też - paparazziego, który nie dotarł, kosmetyczkę, marmurowych ludzi i cerberzyce. Ale ciii… Nawet Chrystus nie chwalił się zmartwychwstaniem zbyt głośno. Zadzwoniłam do pielęgniarza… Wciąż ma moje zdjęcia… Wciąż wspomina tę chwilę, kiedy przed nim uklękłam. Chce więcej… I jest gotów na więcej… Ma czas, bo jest teraz bezrobotny… I aparat kupił z obiektywem, którym można łechtaczkę z księżyca wyizolować, gdyby była taka potrzeba. Naciskam enter i czuję, jak rodzi się we mnie życie…

- Cze…

- Siemanko…

- Co tam, co tam?

…

Jedenaście polubień dziewicy sieciowej w kwadrans… A ja… Wkleiłam zdjęcie sprzed trzech tygodni. Ostatnie zdjęcie w bikini rocznik 2018, na tle lasu i strumienia nieopodal płynącego gdzieś pod Biłgorajem. Trzy godziny szukałam kadru, żeby z niego zrobić Wenezuelę… Biegnę niemal do domu, jak nowonarodzona. Bo przecież właśnie tak jest. Każdy ciuch, każdy kosmetyk i każde głupstwo… Będzie nowalijką… Teraz rozumiem, dlaczego dał się ukrzyżować… Ja też umarłam, żebym się odrodzić w nowym, lepszym i wolnym od historii wcieleniu. Depilacja… Kosmetyczka, Zakupy… Nie spieprz tego dziewczyno! Nawet Bóg tylko raz zmartwychwstał… Depiluj się kobieto, nie kalkuluj! Inwestuj w siebie.

- Darek? Cze…