Na bogato.

Pani (nim na spacer wyszła) ubrała rzęsy odpowiednie do pogody, dobrała paznokcie pod kolor torebki, wymodelowała brwi na kształt rybików, żeby gładko prześlizgiwały się na wietrze i zapakowała w kwieciste dżinsy bujne podłoże, żeby kwiaty jej nie więdły. Nie sądziłem, że dysponuje talentami z zakresu ogrodnictwa, lecz ona już znikała na horyzoncie prowadząc telekonferencję gęsto utkaną słowami zbyt barwnymi do ich cytowania. Bezdomny w kożuchu sięgającym niemal kostek stanowił poważne ostrzeżenie przed nadciągającą zimą. Na pewno jest bardziej wiarygodnym objawieniem niż pani w sweterku do pół łydki i w rozchełstanej kurteczce. Jej kaloryczność chaotycznie upakowana po całej kubaturze beztrosko pozwalała sobie na rozrzutne spalanie, a ponoszone straty mieściły się w zakresie jej tolerancji przyczyniając się do nieznacznego ocieplenia klimatu. bardzo nieznacznego. Ktoś do papierowego kubka usiłował zapakować brudne, poszarzałe chmury, jakby chciał w kawie uprać. Bez zabieracza… Stłuczone pół litra płakało na chodniku każdym odłamkiem, a obok marzł na błękitno osierocony napój izotoniczny. Skoro paliwo umarło na betonie, to po cóż popitka? Lato się skończyło bezapelacyjnie.