Wielki głód.

Zanim wstałem, jedną ręką zatrzymałem czas (nie przyznam się co robiłem drugą, bo takich spraw nie opowiada się przed 22.00, kiedy dorośli idą spać i młodzież wreszcie może się wyszumieć na całego). Niech mnie nie popędza, kiedy chcę się pokokosić jedną minutkę, albo cały kwadrans. Chyba się zdziwił, bo zazwyczaj pozwalam mu się podglądać, a on chyba to lubi zbereźnik jeden, bo mu tętno skacze i ma sześćdziesiąt cyknięć na minutę. Nic dziwnego, że mu bateria wysiada i styki się grzeją. Pomyślałem leniwie, że kiedy już wstanę, to podejdę do lusterka zobaczyć, czym się ten czas tak emocjonuje. Wydawało mi się, że z wyglądu przypominam wieszak na płaszcze i parasole – taki dość sfatygowany, z łuszczącym się lakierem i bliznami ubytków po kornikach, albo innych szkodnikach. Ach! I jeszcze pryszcz mi wyrósł tak nietwarzowo, że z siedzeniem mam kłopoty…

Łóżko skrzypiało dość rytmicznie, jakby przymierzało się do orgazmu, albo usiłowało zastępczo odmierzać to, co czas złapany za twarz zaprzepaścił. To je ubodłem. Z premedytacją. Raz. O poranku mam narzędzia tymczasowe i bodnąć mogę, dzięki czemu pryszcz przestaje być dominującym doznaniem na krótkie minuty i stanowi najwyżej położony topograficznie punkt na moim ciele. Jak krater wulkanu… Mógłby wybuchnąć – erupcja być może zmniejszyłaby dyskomfort podczas siedzenia. Ba! Jestem przekonany, że bez krateru siedzenie zawierało w sobie wątki hedonistyczne. Pryszcz przewrotnie pozwolił sobie (mi?) na erupcję, ale podziemną, przeciwnie skierowaną. Krótko mówiąc łóżko bodnięte zostało aż do spełnienia – przynajmniej mojego. Ono też już przestało skrzypieć, więc może wspólnie popadliśmy w letarg i błogostan? Idealnie w punkt trafione orgazmy w chwilowo stabilnym układzie współrzędnych, gdzie czas jest constans wydaje się łatwizną. Ja się spociłem, łóżko chyba też. I tylko pryszcz sterczał, jakby niebu wyzwanie rzucał.

Czas coś usiłował, ale takim ciężkim basem, że trudno było go zrozumieć. Wskazówką godzinową molestował mnie i szturchać chciał, albo… Nie… On chyba nie zamierza wykorzystać mnie w takiej chwili, gdy leżę z wypiętym pod niebo pryszczem i maślanym wzrokiem wtulam się w ciepłem dyszące łóżko… Och, perfidia jedna!… Wskazówka sztywno sterczała mu w dół, jakby miał zamiar zaatakować mnie odgórnie i wytrysnąć strumieniem ławicy pikosekund. Spłynąć z nieba jak jastrząb na zatrwożonego świstaka i wytarmosić go, aż się pióra posypią. Biedny ja – przyjdzie zapłacić za chwilę rozkoszy i oddać się popytowi. Myśli rozpierzchały się we mnie jak króliczki i szukały kryjówki, choć mięśnie tonowały emocje twierdząc, że nadal są bezsilne i trudno – podaż sterczy pod niebiosa, niech więc życie zwycięży. Ewolucja i prokreacja, to bardzo silne imperatywy i mały pryszcz nie powstrzyma zapędów natury. Może być zgoła uznany za element drobnej perwersji mającej na celu urozmaicenie intymności. Taki pieprzyk nad górną wargą…

Zegar wstrzymał oddech – zapewne gustuje w emocjach z pogranicza bezdechu. To może być doznanie podobne do wsparcia farmakologicznego i równie mocno uzależniać, choć karalne bywa tylko wtedy, kiedy zapotrzebowanie na bezdech przekroczy limit wytrzymałości organizmu poddanego wyrafinowanej pieszczocie. Może czas wytłumaczył sobie, że jeden oddech na cyknięcie, to i tak zbyt wiele. A ostatnio cykał jakieś pięć minut temu. Jak poławiacz pereł, któremu podobna częstotliwość wystarcza, żeby wyłowić ziarno piachu obleczone śluzem mięczaka na palec grubo. Nie miałem wyjścia – wstrzymałem i ja. Pryszcz też. Najwyraźniej instynkt stadny się w nim odezwał i dołączył. Łóżko poszło za ciosem, bo jego mięśnie znajdowały się w stanie podobnym do moich.

Można zaryzykować stwierdzenie, że świat cały się zatrzymał i czekał na prawdopodobną interwencję czasu. Na chwilę, w której zatknie proporzec krótkiej, grubej wskazówki kipiącej pożądaniem w moim wyeksponowanym, wysklepionym ciele wyraźnie pobladłym od tego napięcia. Czas przedłużał chwilę ponad wytrzymałość ludzką, i ciało zaczęło się oswajać z myślą, że zostanie wykorzystane. Syndrom sztokholmski? Otworzyłem się jak kielich kwiatu, kiedy słońce zacznie żebrać o wzajemność i zawsze dostanie to, czego pragnie. Nie mogłem z tym walczyć. Świat ulega pożądaniu, choćbym pazurami trzymał futryny, żeby nie dać się porwać w namiętność alkowy. Już się nie bałem. Czekałem, aż wreszcie się ruszy.

No i ruszył łachudra jeden i… cyk… cyk… cyk… Wyprężona i twarda wskazówka więdła unosząc się w górę. Zapomniał o mnie! Obiecał i nie przyszedł. Porzucił! Rozkochał i porzucił. I jeszcze bezczelnie patrzy na mnie i z pogardą rzuca mi w twarz to swoje cyk… cyk… Nawet pryszcza szlag trafił na miejscu i pękł. Dobrze, że on, a nie łóżko… Zaufaj takiemu… Do domu wpuść i obnaż własne słabości… A ten tylko ironizuje… cyk… cyk… Poduszka zdobyła się na empatię i łzy mi ociera. Łóżko wyrozumiale i taktownie milczy. Jemu łatwiej, bo milczy spełnione. Nie zrobiłem mu takiego afrontu. Oby mu serce pękło. Żeby rytm zgubił i potknął się o własne cyk… cyk… I rozkwasił mordę tak bardzo, żeby już żaden pryszcz na niego nie spojrzał. Nigdy. A taki był namiętny, kiedy stał… hmmm... kiedy się zatrzymał?... Jedno trzeba mu przyznać uczciwie pomimo bólu niespełnienia. Ta wskazówka była naprawdę gruba… Miał się czym pochwalić.