Palec opatrzności.

 

Kleiłem cegły. Zielone. Niekoniecznie chciałem akurat takie lepić, jednak pod ręką był dostępny wyłącznie taki materiał w wystarczającej ilości. Czerpałem wprost z potoku i z jego brzegów. Trawy, trzciny i podwodne rośliny na wpół zgniłe od wilgoci. Po wielu próbach, w trakcie których cegły kruszyły mi się w słońcu, udało mi się dobrać proporcje, w jakich należało połączyć suche, ostre jak brzytwa liście tataraku, z miękką trawą, z dodatkiem wodnej mięty i innych rozwijających się pod wodą rozmaitości. Cegły lepiły się do dłoni i mlaskały za każdym oderwaniem dłoni od bezkształtnej na początku masy. Dopiero, gdy wycisnąłem z nich nadmiar wody, stawały się mniej plastyczne i pozwalały nadać sobie kształt.

 

Cegły układałem na gorącym piasku i co jakiś czas obracałem, żeby obeschły nie tylko powierzchniowo, ale i od wewnątrz. Lipcowe słońce sprzyjało. Grzało bez litości i gdyby nie bliskość potoku – sam wysechłbym na wiór obok moich spoconych cegieł. Po kuracji słonecznej cegły matowiały i niechętnie rozstawały się z barwą, stając się brązowe, i blakły coraz bardziej, im dłużej trzymałem je na brzegu. Z wierzbowych gałęzi naciąłem ostrych szpil i zacząłem wznosić ściany, gdy na plaży zabrakło miejsca na kolejne cegły. Duże, suche cegły układałem w pół murarskim sposobem i łączyłem je wbijając wierzbowe pręty na wskroś położonych cegieł. Nawet szło. Nim słońce spurpurowiało z wysiłku po całodziennej podróży ściany wzniosły się powyżej mojej głowy.

 

- Dość – mruknąłem do siebie i poszedłem spać. Świergot ptaków uwikłanych w szuwary obudził mnie zaplątanego w sny zbyt fantastyczne, żeby stać się mogły jawą. Zmęczone mięśnie protestowały. Dopiero kąpiel w chłodzie poranka przywróciła im sprężystość. Otwór drzwiowy ział na mnie, jak szczerba w uzębieniu, a brak dachu gderał, że letnie burze jednak się zdarzają. Prowizoryczna kalenica z sosnowej łodygi oparta o szczyty krótszych ścian i całe naręcza trzcin wiązanych sznurem z siana sprawiły, ze do obiadu dach przestał być iluzją. Słońce oczywiście zajęło się zmianą umaszczenia dachówek i mogłem być pewien, że niedojrzałą zieleń zastąpi wkrótce dojrzały beż. Miękka trawa i mech schły już, by stać się podłogą i łożem w chacie na skraju ruczaju. Rama drzwi z paru patyków wypełnionych łodygami tataraku szytymi do szkieletu i podobnie sklecone okno dopełniły dzieła. Architektura może i prymitywna, jednak na bezludziu była wystarczającą osłoną przed nadmiarem natury i jej kaprysów.

 

- Dom – po raz pierwszy tak pomyślałem – Mam dom. Prawdziwy. Mogę niego wyjść i mam dokąd wracać. Na początek. Później się rozbuduje, powiększy, sprowadzi kobietę… Która chciałaby mieszkać w domu z trawy? Zielonym, jak strawa dla królików…

 

Położyłem się na plaży, aby dom swobodnie przesechł przed zmierzchem. Podłogę rozrzucę po wnętrzu, kiedy wzejdzie księżyc, ale zanim rosa się na niej położy. Teraz można pomyśleć o ognisku. Krąg, z polnych kamieni obmurowany mokrym piaskiem w pół drogi między wodą i domem.

 

Planowałem. Snułem ciągi dalsze. Przestałem być włóczęgą. Stałem się osadnikiem. Rozbitkiem na nieznanym brzegu, z dala od ludzkiej ciżby i pokus. Księżyc wspiął się już wysoko, gdy kończyłem przenosić podłogę na miejsce spoczynku. Ogień odbijał się w nurcie i tonął w mroku nocy.

 

- Na dłużej? – usłyszałem wesoły głos brzmiący damsko – można się dosiąść?

 

- Proszę – machinalnie wykrztusiłem i przyglądałem się zjawie ociekającej wodą – Ognia nie ubędzie, gdy będziemy się grzali we dwoje.

 

- Rybę przyniosłam – oczy się świeciły figlarnie, gdy to mówiła – masz apetyt?

 

- Jeszcze jaki! – dopiero teraz poczułem ślinę wypełniającą usta – cały dzień nic nie jadłem.

 

Nieznajoma z wprawą wypatroszyła sporą sztukę, nanizała na patyk i za pomocą widełek ustawiła nad cichnącymi płomieniami. Przyglądałem się jej z rosnącą ciekawością. Palce miała sklejone czymś, co przy dokładniejszym rozpoznaniu okazało się być błoną. Taką, jak mają kaczki, by sprawniej poruszać się w wodzie. I chyba skrzela. Ale przecież… Oddychała powietrzem, jak ja. Więc płuco-skrzela? Nim upiekła rybę byłem już pewien, że to wodna istota. Wodno-lądowa.

 

- Na dłużej? – zapytała raz jeszcze, najwyraźniej bardzo zainteresowana odpowiedzią.

 

- Tak. Nie mam dokąd iść, więc i nigdzie mi nie spieszno. Szedłem przed siebie i nikt na mnie nie czeka na końcu drogi. Więc tam gdzie stanąłem, może być jej koniec. Teraz mam dom, więc wiesz… Łatwiej zostać na całkiem długo.

 

- Taką miałam nadzieję – popatrzyła na mnie wzrokiem pełnym plątaniny uczuć i wrażeń i pokazała palcem gdzieś za plecy, skąd dochodziło szemranie wody spieszącej gdzieś za widnokrąg – A ja mieszkam tam. I też nigdzie się nie wybieram. Dość tego ględzenia. Jedzmy!

 

Na liściu wodnej lilii podała mi parujący kawałek ryby. Oszołomione latem świerszcze snuły niekończące się opowieści, ćmy pijane ogniem kręciły się wokół, mój gość jadł cichutko i zerkał pytająco, czy mi smakuje.

 

- Owszem. Smakuje. I ryba i towarzystwo – pomyślałem – towarzystwo nawet bardziej. Tylko, czy odważę się na mezalians? Wprawdzie nikt nie patrzy, ale jednak pochodzimy z kompletnie różnych światów. Że też Bóg zesłał mi akurat taką kobietę! Może wie coś, o czym ja nie mam pojęcia?