Czas matuzalemów.

 

Tramwaj, na mijanych przystankach powoli napełniał się starszymi ludźmi. Siwowłosy gaduła zdawał żywiołową relację szanownej małżonce z sukcesów w realizacji zlecenia kupna (kapusta biała plus pieczarki) i informował o chwilowej lokalizacji wiktuałów w zaciszu kuchennych mebli. Ba! Przyznał się do potwornego szaleństwa, żeby w związku wciąż gorzał płomień pikanterii – w ramach samowoli zakupowej (nałogowiec wstrętny!) nabył był (rozrzutny, jak to chłop!) z myślą o własnych kubkach smakowych (paskudny egoista!) nieco kiszonej kapusty po 9,90 za kilo. Musiał ją kochać bezgranicznie, skoro zdobył się na tak porażającą szczerość i wyznanie bezprecedensowego bezeceństwa.

 

W tym czasie, stojąca dyskretnie na marginesie widoczności księżniczka laskonoga zdążyła właśnie rozmyślić się z dalszej podróży. Srebrnowłosa, owinięta grubym szalem drobinka, przy wsparciu kuli usiłowała opuścić pokład lukiem pasażerskim, jednak trójnóg nie bardzo ją niósł. Dopiero wsparcie rumianego (domyślnie nieustająco rumianego) king-konga, rocznik pięćdziesiąty góra, sprawił, iż rozstała się z pojazdem skutecznie, rozpoczynając oficjalną wizytację parku, leżącego między jedną, a drugą „Biedronką”. Pan tymczasem, mimo zasłużonej dumy, wsiadł na pokład zasapany, jakby dopiero co ręcznie ukończył kampanię buraczaną – sapał i dyszał niemożebnie, jednak nie wymagał wsparcia kardiologicznego, czy teleporady pulmonologa. Cierpiał godnie i milcząco.

 

Wzrok musiałem mieć niezwykle ciężki, bo ilekroć powłóczyłem nim po wnętrzu, natykałem się na skierowane przeciwnie spojrzenia z niemym znakiem zapytania w niemierzalnych głębinach oczu. Najpierw łysy okularnik, o pucołowatym wszystkim, później dziewczę niebanalne, w berecie i mnóstwie biżuterii utkanej tu i tam, po namalowanym chybcikiem ciele. Szczęśliwie pojazd został błyskawicznie opanowany przez chmarę szkolnego narybku, którego żywiołowe uwagi dotyczące świata rozproszyły niepewność wewnątrz pojazdu i kazały skupić się na bezpieczeństwie organów – w tym wewnętrznych. Jazgot na szczęście nie zaburzył pracy silników elektrycznych i cel podróży ślamazarnie, ale jednak – zbliżał się. Bo przecież nie ja. Trudno zbliżać się, siedząc grzecznie w kąciku, przytulony do okna, studząc gorączkowe spostrzeżenia dostojnym zimowym chłodem.