Ciąg dalszy.

 

Poranek tak naprawdę rozpoczęła pani, wyglądająca na młodą mamusię. Wytrwale uśmiechała się do okna i nie zważała na otoczenie absolutnie. Nawet na tę drugą, wystrojoną jak na rozmowę kwalifikacyjną w międzynarodowej korporacji. Rajstopy mimo dżdżu połyskiwały perłowo, skarcone nieco czernią minispódniczki i ostrzem dziewiczej szpilki.

 

Wokół wiatr podlizujący się do bladych kostek niewieścich i czochrający się o świeżo wystrzyżone platany przydworcowe. Klony srebrzyste obwieszone wiśniowymi pąkami otulały zieleniejące krzewy rozłożystymi koronami, nic sobie nie robiąc z szarpaniny wietrznej. Potem, kiedy już tylko kroki szemrały na mostach i wyspy te same co zwykle – pojawiła się pani w butach stylizowanych na japońskie chodaki, gdy aktualizowała kurs amerykańskiej waluty, gasząc wyspiarską urodę kompletnym lekceważeniem.

 

Rzeka wciąż płynęła, unosząc bezwolne ciała kaczek, na skarpach wrony wygrabiały porzucone przez ludzi skarby. Zabytkowy most uwolniony od ciężaru rur ciepłowniczych odrestaurowany i niemal nowy powiódł mnie w uliczki pełne kamieniczek po drobnych, dawnych rzemieślnikach, choć kusił promenadą sięgającą Wyspy Robinsona. Nie. Nie dziś – powiedziałem Rzece. Tą promenadą pójdę, kiedy wyspę ogrzeje wiosenne słońce, a Robinson rozpali ognisko. Wcześniej, nie ma powodu. Rzeka zrozumie – jest w Mieście taki chodnik, którym spacer odkładałem przez trzy lata, by pójść z kim, z kim już zapewne nie pójdę.