Niczym nie sprowokowana maligna.

 

Żółknące forsycje, to niewątpliwy sygnał, żeby zrezygnować ze skarpet i oszołomić świat urodą pęcin. Gdzieś po drodze wróbel bezwstydnie zaglądał jerzykom do sypialni i głową kręcił, jakie to cuda się tam wyprawia. W autobusie, przy kasowniku rozpoznały się dwie młode kobiety i witały entuzjastycznie, choć na przystanku stały tuż obok siebie, zajęte wymianą elektronicznych uprzejmości porannych. Na kolejnym przystanku pani namaściła wsiadającego mężczyznę palcem, kreśląc mu na czole ślad krzyża. Czyżby wiedziała coś, co mnie ominęło? I znów przystanek, a między mamą i tatą wysiadał trzymając ich za ręce brzdąc i aż skakał z radości, że z życiem uszedł z autobusu. Fatum czaiło się gdzieś w środku, jednak nie udało mi się go wypatrzeć. Odetchnąłem, dojeżdżając bez zwłoki i natychmiast mój wzrok zaatakowały młode wzgórki łonowe okryte czernią legginsów bezwstydnie głaskanych słońcem.

 

Jak miałby brzmieć feminatyw od szewca? Do tego trzeba chyba prestidigitatora. Nieco gubię się pośród namolnych haseł każących mi stosować żeńskie formy, ale staram się, naprawdę. I tylko czasem coś we mnie kwiknie, że nie wiem, jak brzmi męska odmiana słowa przedszkolanka, albo szwaczka. Idąc tym tropem zaczynam bredzić (na szczęście jedynie w obrębie prywatnej kopuły noszonej na karku): Właściciel gospody, to zapewne gospodarz. No, chyba, że właściciel jest kobietą – wtedy będzie to gospodarka! I od razu świat mi się stał prostszy, jaśniejszy i bardziej przychylny.