Darowizna.

 

Docent Bazyli Moczarski kończył właśnie pochłaniać soczyste parówki i z wąsów zwisały mu smętne stalaktyty stygnącej mieszaniny ketchupu i musztardy. Wąsy, rudziejące spontanicznie, były odzwierciedleniem duszy docenta i nadążały za jego nieujarzmioną duszą, bezkrytycznie dostosowując się do okoliczności. A dziś docent miał dobry humor. Odebrał wygraną w totolotka, a całość wygranej przeznaczył na konsumpcję. I parówki miały być początkiem niezbyt wypasionego menu na najbliższe dwa, góra trzy dni. Wygrana nie oszałamiała wielkością.

 

Biurko Bazylego, skropione sokami z parówek i okruchami pszennych bułeczek wyglądało, jakby było niezasiedlone od kilku lat. Pośród stert papierów walały się powyginane nerwowo spinacze, kulki z chleba i papieru, zaschnięte resztki czegoś, do czego lepiej nie zbliżać się bez uzasadnienia i skafandra ochronnego. Jednak dotknięcie tego z mozołem skonstruowanego chaosu wywoływało furię w duszy docenta Mocarskiego i każdy ze współpracowników wolał raczej obejść szerszym niż wymagany łukiem, niż wdać się w polemikę quasinaukową na temat definicji pojęcia „porządek”.

 

        Docent polował właśnie na ostatni kęs parówki usiłujący ukryć się na talerzu pośród kleksów musztardy i dumnie przyglądał się temu, co nadział na widelec, kiedy drzwi otworzyły się z impetem i wpadła pulchna i rumiana pani doktor Marianna Górska-Porębska. Skądinąd – kierowniczka pracowni i autorytet geologii naturalnej - nikt nie pytał, dlaczego naturalnej, choć ów epitet sugerował, że geologia może mieć również nienaturalne źródła, ale pani doktor i tak już rumieniła się nad miarę, a po TAKIM afroncie, gotowa byłaby zaprezentować erupcję wulkanu, który pogrążył w otchłaniach Atlantydę wraz z całym przychówkiem.

 

- Bazyli! – od wejścia rozpoczęła delegację zadań na ledwie rozpoczęty dzień tryumfu nauki nad iluzjami co poniektórych indywiduów – Rolnik Donald Półdolny z przedgórza kaczawskiego właśnie minął rogatki miasta i jedzie traktorem do nas z epokowym, monumentalnym okazem geologicznym. I ty właśnie, masz niezwłocznie zorganizować powitanie naszego darczyńcy i uhonorowanie go jak należy. Medal państwowy dostanie w swoim czasie, jednak dziś my, jako zespół, mamy obowiązek okazać mu serdeczność i polską gościnność. Urząd wyasygnował pewną kwotę, a przypomnę, że urząd (co zabrzmiało jak URZĄD!) nie należy do krezusów, więc niech Bazyli roztropnie szafuje funduszami. Jak własnymi, a nawet ze zdecydowanie większą starannością.

 

Ta ostatnia uwaga miała źródło niewątpliwie w obrazie docenta znęcającego się nad smętnie zwisającym z widelca ostatnim kęskiem bogatszego niż zazwyczaj śniadania.

 

- Taaa jest – Bazyli zamierzał stuknąć obcasami i zasalutować, nim pogna w celu błyskawicznej aprowizacji przyjęcia delegat ludu niosącego boski dar. Obcasy jednak dawno już trzymały się od docenta z daleka i nie zamierzały wydawać dźwięku.

 

Wobec tej porażki nawet nie czknął i nie obtarł paluchów, lecz wyszarpnął z kierowniczej dłoni banknoty i zniknął pochłonięty szałem zakupów. Wybiegając z instytutu wiedział już, że trzeba zakupić dwie skrzynki gorzałki – jedną na użytek niezbyt zasobnego instytutu, a drugą na czczenie rolnika. Po kilku głębszych zamierzał podsunąć mu pod nos pokwitowanie na obie skrzynki. Luksusowa, czy z kłoskiem? Aspekty polityczno-społeczne nie były mu obce. Wolał nie zrażać gościa jakąś szlachecką nazwą, bo a nuż Donald odczyta to jak wywyższanie się organu nad prostym chłopem. Ale i kłosek nie brzmiał dobrze – że niby dla wieśniaka, to słoma do butów? Powinien wybrać coś więcej stonowanego i niekoniecznie obco brzmiącego. Belweder? Dumnie i adekwatnie do urzędu? Krupnik? Świątecznie i ze smaczkiem? Krupnik, plus kaszanka z cebulką. A do tego plastry surowej polędwicy, która będzie udawać łososia, czy coś tam. Łatwe do przełknięcia i bezpieczne ideologicznie. A reszta, to już chłam owocowo-warzywny do ustalenia na miejscu i jakieś fikuśne ciasteczka.

 

Docent wracał objuczony niczym karawana po udanej konkwiście. W instytucie wrzało. Personel pod światłym przewodem pani doktor ustawiał stoły w świąteczną podkowę, a pani Basia (półetatowa sprzątaczka, która pierwsze pół etatu wypełniła we wczesnej erze mezozoicznej, a teraz dogorywała zawodowo na posterunku w szanowanej instytucji) omiatała girlandy pajęczyn pamiętających minione święta. Basowy pomruk traktora obciążonego po kres wytrzymałości wypełniał okna dźwiękiem mających się za chwilę potłuc szklanek. Kiszone ogórki drżały w słoikach, kieliszki usiłowały zachować równowagę, co nawet przed wypiciem zdawało się trudnym zajęciem. Wreszcie dźwięki ucichły i tylko miarowy krok gościa w gumofilcach marki Stomil, od których z lękiem odrywały się okruchy gliny-czy-błota.

 

Pani doktor rasowo pląsała w miejscu z niecierpliwości, personel przełykał ślinę widząc stół zastawiony tak bogato, jak nigdy, Bazyli ukradkiem wciskał reklamówkę z flaszkami, które zamierzał zaoszczędzić pod własne biurko.

 

- To jest ten, no… - gość był wysoce komunikatywny i od wejścia usiłował nadać ton gawędzie – Przytargałem! Zwalić onego na podwórzec, czy bedzieta go od razu toczyć na warsztat?

 

- Ach, panie Donaldzie – krygowała się Doktor Górska-Porębska – jeszcze nie zdecydowaliśmy, ale może najpierw pan zasiądzie z nami, bo zapewne utrudzony pan okrutnie.

 

- Ta jest – Bazyli uwielbiał funkcję wodzireja i w okamgnieniu usadził gościa na miejscu dla uprzywilejowanych, po czym od serca polał. Nawet bardziej jak od serca (wszak gość miał podpisać pokwitowanie, a Bazyli wolałby, żeby nie śledził zawartości dokumentu zbyt trzeźwym wzrokiem). Dlatego gościowi nalał szklanicę, ignorując pisklęta rżniętych kieliszeczków lordowskiego autoramentu – Szanowny pan golnie na dobry początek, a my ustalimy, co zrobić z dostawą.

 

Impreza natychmiast nabrała wigoru. Kołnierzyki stawały się zbyt ciasne, a krawaty zbędne. Ktoś porwał do tańca bardzo już rumianą Mariannę. Na dziedzińcu obelisk tkwił na traktorze bez niepokoju. Czym dla kamienia jeden dzień w tę, czy wewtę? Nie takie impertynencje znosił w swoim życiu.