Nic wielkiego. Oby!

 

Kos wił jakąś skomplikowaną arię miłosną niezbyt starannie ukrywając się w gęstwinie nagich gałęzi, a noc aż poszarzała z zazdrości widząc jego czerń doskonalszą od własnej. Na przystanek, w półśnie jeszcze, wędrują starzy dobrzy nieznajomi. Lubię. Bo kiedy są, stanowią świadectwo, że dzień zaczyna się zwyczajnie. A ja chyba staję się konserwatywny i po prostu lubię. Te same psy ogrzewają te same drzewa wytworami z psich snów, te same nóżki dziecięce drepczą te same chodniki. Te same dziewczyny snując te same marzenia pokonują stałą marszrutę ku mozołom codzienności i drobnym fajerwerkom niezwykłości. Plac zabaw zaśmiecony zabawkami, których nie warto było zabierać do domu, bo jutro znów przydadzą się tam właśnie, a nie w przedpokoju pośród wysłużonych butów i starych parasoli. Rowery nudzą się w boksach i kuszą kształtnymi siodełkami nawet mniej zgrabne pupy mijające je bez zauważenia. nic tylko uśmiechnąć się nieznacznie - Nie dzieje się nic.