Mikrozdumienia.

 

Starszy pan szedł pod wiatr, jedną ręką trzymając się psiej uprzęży (piesek z tych więcej karłowatych) w drugiej niósł spróchniałe kawałki desek. Pewnie hodował termity albo korniki i niósł dla nich zapas pokarmu. Niebo pełne tłustych chmur wyglądało jak paleta malarza, usiłującego zmieścić na niej wszystkie możliwe odcienie szarości. Dość schludnie komponowała się z podniebnym pejzażem twarz pani, wyglądającej jak księżyc dwie doby przed pełnią. Gdy zerknąłem po raz drugi dostrzegłem zwiotczałe mięśnie i makijaż ukrywający starannie nawet wymyślone na darmo uczucia. Obok stała młoda dziewczyna w bluzce politechnicznej z krótkim rękawem, objuczona bagażem dwustronnie – noszony na plecach zapewne był plecakiem, a ten z przodu? Brzusznik?

 

Z dywagacji pseudofilozoficznych wyrwał mnie widok błękitnej walizki, która staranowała żywopłot i ugrzęzła w nim trwale i bezpańsko. I równie porzucone wiktuały w trzech reklamówkach zalegające na ławce pośrodku niczego. Zapewne świadczyły o czymś dramatycznym, jednak nie działo się nic. Za to młodzi ludzie nie cierpią na wiosenne tęsknoty i coraz liczniej zaklinają rzeczywistość, ubierając krótkie rękawy i nogawki, żeby wreszcie ciepło stało się przewidywalną normą. Mnogość drobnych, szczuplutkich pań ciągnących kołowe walizy świadczyć musi o ruchliwości żywiołowej, starannie zaplanowanej, a może wręcz zaprojektowanej.

 

W przejściu podziemnym natykam się na towarzystwo mieszane, wśród którego dziewczyna w czarnym podkoszulku na ramiączkach, nie bacząc na gromadkę znajomych i tłum obcych energicznie sprawdza dłońmi, czy jej piersi nie przemokły na wylot. Chwilę później dostrzegam ślady psiego desperata – wspiął się na bazaltowy parapet apteki i szukał wejścia przez szybę. Szkło nie pękło, więc albo zrezygnował z leków, albo tunelował do wnętrza unikając wzroku ciekawskich. A ciut później młody szczypior z wypryskami na twarzy szedł prowadzony nieznaną ideą w ręku niosąc papierową torebeczkę, w jakiej zmieścić się mogła pojedyncza bułeczka. Mogła, co nie świadczy, że tam była. I tylko szpak oszukańczo ćwiczący kukułcze śpiewy beztrosko chybotał się na wierzchołku wciąż nagiej brzozy.