Nadrealizm.

 

Horyzont wolny od cywilizacji kłębił się i wypinał na wszystkie strony. Lasy oblegające pagórki, rzeki wijące się przełęczami i ostre, poszarpane szczyty szczerbatych pasm górskich szukały pierwszeństwa w zachwytach. Niebo nad wszechobecną rozmaitością zdawało się być równie oszołomione. Drobne chmury z wolna wirowały, pozwalając słońcu grać w berka z pejzażem. Ot – taki ocean zawieszony nad ziemią, rozkołysany romantycznym uniesieniem.

 

Zatopiony w prostokąt piękna, trwałem zniewolony artystyczną wizją, pozwalając sumieniu wzdychać, gdy ktoś mnie odsunął bezceremonialnie. Wraził łapska w obraz i rozsunął krajobraz. Chwilę później wspinał się już na ramę, by wskoczyć do wnętrza. Łono natury zamknęło się za nim bezszelestnie.