Szukając rytmu.

 

Na jednym przystanku, co bardziej żwawe osobniki puszczały komiksowe dymki, z niezbyt czytelną informacją. Ja (może z powodu słabości wzrokowej) nie umiałem rozszyfrować przekazu. Za to zauważyłem dziewczątko, które choć ubrane na przyzwoitą zimę, niosło przytroczony do kompaktowego plecaczka parasol. Taka przezorność w tak młodym wieku? Bo chyba nie planowała wycieczki aż do wiosennych burz nad wyraz skromnie wyposażona? Nawet survivalowy sprzęt zajmuje odrobinę większą kubaturę, niż nośność jej miniaturowego bagażnika.

 

Na kolejnym przystanku kontempluję dialog - pani w okularach, posiłkując się rękami, rozmawia z osiłkiem (posiłkowanie się osiłkiem jest zabiegiem zamierzonym i świadomym). Nowoczesny king-kong w dresowych spodniach miał najwyraźniej rozbudowany panel podzielności uwagi, gdyż słuchając z niewątpliwym zaangażowanie, potrafił oburącz naciągać gumkę spodni i wietrzyć (chłodzić?) pośladki, rytmicznie napowietrzając wnętrze wolne od bielizny – no, chyba, że preferował stringi w modnie cielistym kolorze. I to pewnie dlatego spadł na mnie dylemat, czy cielistość strojów może kształtować rasistowski światopogląd? Epatowanie kolorem skóry, jawna demonstracja podkreślona kreacją i lekceważenie barw pozostałych karnacji świata, to konkretna pożywka dla szukających różnic między ludźmi.

 

Później zaczęły się mnożyć przed moim wzrokiem istoty noszące zamiast czapek spore słuchawki. Rozumiem, że w dbałości o ocieplenie słuchu, choćby kosztem stygnącego czoła i grzywki. Wzgórze rozdarte zębami koparek wywnętrza się mimo chłodu, choć słońce także wdziera się do wykopów i rozdrapuje brzegi. Czapla czuwa nad fosą i przelicza pogłowie ryb, którym udało się przetrwać niezbyt okazały luty. Znów chodzę po mostach i zaglądam Miastu w zakamarki. Zdarzam się na wyspach i daję się oślepić krytemu chromem szkieletowi lewiatana, wylegującego się na żwirze Daliowej Wyspy. Pozwalam uwieść się półmrokom (udało mi się uniknąć uroków półmroku) podstarzałej Hali Targowej i urodzie pyzatych straganiarek zachwalających płody ziemi.

 

Ignorują mnie smutne dziewczęta o sznurowadłach niebezpiecznie rozwiązanych i te o dekoltach zbyt odważnych jak na początek marca. Mimo to, a może dlatego właśnie, przypominam sobie m. Nie ma jej tu i dlatego Miasto jest trochę bardziej płaskie i mniej tajemnicze. Zielone tygrysy nie buszują w szuwarach, wieloryby z naręczami porów nie podróżują w południowo-zachodnie dzielnice Miasta, nocne tramwaje przestały jeździć, kiedy ich najwierniejsza pasażerka zrezygnowała z Miasta i zaszczyca inny klimat swoim nietuzinkowym postrzeganiem.

 

Idę wzdłuż Rzeki. Kilku chłopa w kufajkach maluje ławki, na koniec ujarzmiając je taśmami ostrzegawczymi z karteczką „świeżo pomalowane”. Nastrój mam bardziej frywolny, więc kusi mnie, żeby dopisać na takiej karteczce „nie widać!”

 

Pani zbudowana więcej niż słusznie, dziarsko podąża w kierunku dworca w wiśniowych spodnio-rajtuzach, którym producent jawnym, maszynowym ściegiem wytyczył areał pod pośladki. Daremnie wszakże, bo pani miała znacznie większe potrzeby rozwojowe i zaadaptowała na potrzeby tychże również tereny przyległe. Nie wiem, czy protestowały – ja jednakowoż wcale nie!