Międzykontynentalnie.

 

Ostatnie czarownice czmychały przed budzącym się porankiem, podążając do dziennych czatowni równie cicho, jak kosy przemykające od drzewa do drzewa. Puchaty wróbelek prowadził mnie do celu niczym miodowód i nawet nieco przypominał nażartego do obłędu ptaszka z Afryki. Słońce usiłowało podpalić śpiące na firmamencie chmury, jednak czujność ludzka mu przeszkodziła. Samolot odciął widnokrąg od chmur płonącą wstęgą – podobnie broniły się przed pożarem sawanny plemiona zamieszkujące ją od wieków. Krótkimi skokami, gdzieś znad pól zbliżało się ptaszysko większe od gołębia i korzystając z przystanków na licznych antenach skrupulatnie przemierzało osiedle wypatrując z wysoka ciepłej strawy. Lew miejskich przestworzy rozleniwiony był chyba wcześniejszymi sukcesami, bo brzuszek wyraźnie mu ciążył i skłaniał do dłuższych odpoczynków, gdy tylko żerdka anteny przestawała mdląco kołysać się pod obciążeniem. Budowlańcy połyskując paskami odblaskowymi na ochronnej odzieży grawitowali w stronę rusztowań założonych parę dni temu, a każdy z siatką dopiero co kupionego śniadania. Niechybny znak, że cisza nocna odchodzi, zniesmaczona zbliżającym się jazgotem elektrycznych narzędzi.