Gdy mało kto widzi.

 

Brzegiem widnokręgu, pogwizdując bezwstydnie pędził jakiś pociąg i niczym suwak błyskawicznego zamka rozpinał materię, oddzielając ziemię od nieba. Od razu spod szwu zaczął wystawać dzień. Zaróżowiony z emocji i ciut spocony. Kosy przekomarzały się w chaszczach i chyba marzyły o dedykowanej im specjalnie kosodrzewinie, jednak z braku takowych oblegały brzozy, sosny i kominy zamieszkujące osiedlowe dachy. Kopia Pani Frau pachniała dziś słodkim kwieciem mimo gniewnego stroju, budowlańcy szorstcy od pracy tankowali drugie śniadania i nałogi do toreb. Ciepła noc rozłaziła się w palcach zostawiając na niebie mażące się smugi niedokładnie zmytego mroku. Klon spokojnie czekający na letni strój urzekał urodą kształtu nietkniętego ludzką estetyką, psy bełtały ogonami mizerię atrakcji porannych spacerów, autobusy połykały i wypluwały co bardziej pracowite jednostki. Cisza budzącego się dopiero dnia nieco onieśmiela i sprawia, że kroki stawia się ostrożniej, niż w środku dnia. Jest dobrze. Pięknie jest. Jest, choć nie musiało. Dobry dzień, żeby się zakochać, albo zrobić coś szalonego. Jeszcze nie zdecydowałem. Czy można decydować o natchnieniu?