Starcie.

 

Nad miasto napłynęły tajemnicze indywidua. Coś na kształt meduzy, w połączeniu z portugalskim żeglarzem i ośmiornica, skrzyżowana z parasolem o wypalonej czaszy. Bydlę nie było szczególnie urokliwe, za to kanciaste, jakby skonstruowane młotkiem w garażu. Przeguby nieco zgrzytały, kiedy stwór niszczycielsko zapoznawał się z architekturą. Od czasu do czasu rwał drzewa, robiąc z nich wykałaczki wetknięte w gębę pełną tajemniczych otworów, śluz i zaworów. Musiał być stworzeniem mechanicznym. Cyborgiem ewentualnie. Meduza skrzyżowana z Portugalczykiem dla odmiany, zdawała się być mutacją, o jakiej nie wspominały żadne książki kulinarne z fascynacjami marynistycznymi. Dryfowało toto nieco na przekór wiatrom, jakby dryf powodowały inne prądy, jednak wciąż wisiało nad gęsto zaludnionymi osiedlami, stopniowo przerzucając się na sąsiednie blokowiska.

 

Dopiero po czasie można było dostrzec efekty. Na osiedlach nawiedzonych cieniem meduzy życie mutowało w przerażającym tempie. Oswojone zwierzęta dziczały, ludzie porastali szczeciną i porzucali dwunożny tryb życia na rzecz czterech, równoprawnych kończyn, dających zdecydowanie większą stabilność. Ludzkość tak nagle rzucona na kolana miała pewne kłopoty związane z adaptacją. Niektóre jednostki miały porysowane do krwi podwozia, a nawet zdarty napletek, gdy podróżowali z czworonożnym przyspieszeniem i bez wyobraźni przestrzennej właściwej dla skróconej perspektywy. Grawitacja drapała boleśnie i nie wybaczała głupoty.

 

Podniebni napastnicy nie porozumiewali się z sobą, jednak synchronizacja i metodyka działalności zdawała się zadawać kłam ich niezależności. Ośmiornica atakowała techniczne osiągnięcia człowieka, a meduza skupiała się na białku ożywionym. Nie minęło wiele czasu, gdy z miasta pozostało wielkie gruzowisko, oplatane wszędobylskim bluszczem, perzem i skrzypem. Mech rozsiadał się wygodnie na co wilgotniejszych załomach i spijał wodę nawet z trucheł niedokładnie ogryzionych przez zdziczałych miejskich drapieżników. Meduza wzdrygnęła się tylko raz i trzeba było sporej wyobraźni przestrzennej, żeby skojarzyć powód – nad ogrodem zoologicznym Żeglarz Portugalski strawił długie godziny, motając toksyczne nici pomiędzy faunę z całego globu. Chyba lekko zaskoczony bioróżnorodnością, analizował prawdopodobieństwo sukcesu, oraz szacował opór tak skomplikowanej populacji.

 

Ludzie sprowadzeni do parteru, po pierwszym szoku, usiłowali uciec poza rogatki, by tam ochłonąć i zorganizować reakcję. Partyzantkę możliwie najbardziej dokuczliwą - sabotaż, dywersję, a nawet terror. Byle tylko wypłoszyć najeźdźców. Daremnie. Granice strzeżone były polem siłowym gwarantującym, że życie nie wymknie się poza zasięg działań wojennych okupantów. Mniej odporni psychicznie rzucali się na niewidzialną barierę i tracili rozum, odbijając się i spadając już w roli półgłówków. Mięsa czekającego na rzeźnika. Tym bariera nie była już potrzebna. Osowiałe towarzystwo zbijało się w ciasne stada i gapiąc się bezmyślnie pod nogi czekało przeznaczenia.

 

Trzeba było psychopaty, który postanowił wykorzystać potencjał stada osowiałych kretynów, żeby coś się zmieniło. Bezwzględnie pchany wolą życia, zaproponował zbadać wytrzymałość bariery, zwielokratniając ataki. Ochotników nie brakowało. Młodzież, jak na całym świecie - wyrywna i idealistycznie nastawiona, szturmowała barierę i powiększała stado kretynów już chwilę po natarciu. A kiedy strumień ochotników zaczął stygnąć – prowodyr zaproponował, aby na barierę rzucać kretynów. Wszak im nic już zaszkodzić nie mogło…

 

Postulat wszedł w życie przez aklamację i katapulty wyrzucały w stronę bariery coraz to nowych, kompletnie nieświadomych śmiałków, którzy bełkocząc coś, krzywiąc się w dzikich uśmiechach, pod przymusem nieskutecznie forsowali ogrodzenie. Rzeczy niezwykłe zaczęły się dziać dopiero, kiedy po odbiciu okazało się, że nie tylko odzyskali rozum, ale ich umysł został wzmocniony niebotycznie. IQ niedawnego stada głupków było godne Mensy, katedr najbardziej renomowanych uczelni i kluczowych stanowisk dowolnej inżynierii. Prowodyr, zepchnięty na plan dalszy, poczuł ukłucie nienawiści do własnego przecież tworu, który błyskawicznie zdetronizował barbarzyńcę. Sam skoczyłby na granicę, jednak był pełen obaw, że drugi raz go nie rzucą i dożywotnio będzie się uśmiechał do całego świata bez nadziei na wybawienie.

 

Myśliciele tymczasem ad hoc organizowali obronę, a co bardziej krewcy przystępowali do kontrataku. Z ruin wydobywali wszystko, co mogło stanowić broń, lub półprodukty do jej wytworzenia. Czujki metodycznie rozstawione meldowały o podniebnych ruchach napastników, a na ziemi gorączkowo powstawała broń ostateczna. Karaluch. Wielki i opancerzony. Potrafiący fruwać na krótkim dystansie i uzbrojony w żwacze nienasycone. W jadowe kolce i grubą sierść, przez którą trudno było sięgnąć instalacji podtrzymujących nienawiść. Kiedy prototyp był na ukończeniu, dzielnicą mędrców zainteresowała się meduza. Czujki w gorączce ostrzegały i ponaglały twórców do wytężonej pracy, a ziemią nadciągał półcień zbliżającego się potwora.

 

Karaluch rozłożył skrzydła i gdyby dysponował dumą – zapewne okazałby ją jakoś. Na takie detale zabrakło jednak czasu i musiał zadowolić się sprawnością bojową, oraz jasno określonym celem wojennym. Skrzydła z potworną siłą odepchnęły ziemię i obrońca wystartował w stronę zła. Meduza nie pisnęła nawet, kiedy wgryzł się w nią jak szczerbaty ośmiolatek w cukrową watę. Przełykał w pośpiechu, usiłując wgryźć się w tkankę bardziej kaloryczną. Z istoty tryskało coś mokrego, zatapiając lokalne depresje pośród gruzowiska, ale w końcu meduza kwiknęła i spadła na ziemię, w konwulsji uśmiercając cielskiem społeczność dwóch dzielnic.

 

Karaluch nawet się nie oblizał, tylko ruszył do szturmu na ośmiornicę. Po śmierci meduzy wydawała się oszołomiona i nieruchawa. Jakby straciła łączność z bazą i ośrodkiem decyzyjnym. Atak był formalnością. Karaluch z impetem wbił się w podbrzusze ośmiornicy, która odruchowo zgięła odnóża, zawisając na moment w powietrzu, wysoko nad ziemią. Coś chrupnęło i karaluch znieruchomiał. Miał przetrącony pień nerwowy. Jednak nie puścił ośmiornicy, której zaczynała naprzykrzać się grawitacja. Wreszcie wygrała. Stwór trzymający w objęcia martwego obrońcę spadał na miasto bezwładnie. Wstrząs i fala uderzeniowa wypchnęły z ruin kurze. Kolejne dwie dzielnice uległy zniszczeniu, kiedy cielska spadły na nie pośmiertnie.

 

Ucisk rozumu przestał nagle doskwierać i sytuacja zaczynała wracać do normy. Kretyni wstawali z kolan, mędrcy zatracali cudowne umiejętności, rozum dzielił się pomiędzy żywych, dążąc do stabilnej średniej. Spod betonowego załomu usiłował wydostać się na wierzch pierwszy, patologiczny uciekinier miasta. Nim ktokolwiek zorientował się w jego zamiarach, stał już na pryzmie gruzu i wydawał polecenia. Gratulował zwycięzcom i przyznawał medale. Stawiał pomniki. Dzielił obowiązki. Rządził… Z właściwym sobie poświęceniem przyjął na własne barki ciężar dowodzenia i delegował nie cierpiące zwłoki zadania. Minął czas bohaterów. Teraz potrzebni byli pracusie. Ktoś musiał kierować odbudową miasta i ktoś musiał też harować. Szybka orientacja w dostępnych wyborach pozwalała zająć stanowisko adekwatne do nietuzinkowego umysłu. Wokół właśnie gromadzili się podobni, którym rola nadzorcy podobała się bardziej, od roli niewolnika. Mniej rozgarnięci rozkoszowali się właśnie świeżo odzyskaną wolnością.