Dekalog.

Raz…

Sekundy mijają niczym godziny. Rozciągają się tak bardzo, że najbardziej elastyczna guma patrzyłaby z ponurą zazdrością gdyby dysponowała wzrokiem i uczuciami. Pomiędzy pierwszym, a drugim cyknięciem zegara zmieścić można kosmos. Nieskończoną czarną i zimną przestrzeń, w której tkwię… Jestem utkwiony… Jak zaburzenie, anomalia, niedopatrzenie i przypadek niechętnie dostrzegany przez sprawcę zamieszania.

Dwa…

Noc się rozsiadła po wszystkich kątach i niezmordowanie zwiedza mieszkanie, jakby nigdy wcześniej w nim nie była. Kokosi się i szpera po szafach. Tylko dlaczego musiała potknąć się właśnie o mnie? Dlaczego wyrwała z objęć snu i nie pozwala zamknąć oczu, choć otwartym na żer nic nie podsuwa? Chciałem obrócić się na bok, ale kołdra syczy coś trudnego do zrozumienia – chyba jest wściekła, że się rozpycham. Zesztywniałem i leżę na wznak usiłując przypomnieć sobie, jak daleko od nosa znajduje się sufit.

Trzy…

Nieskończoność lepka trwa, kpiąc ze mnie i z zegara. Może się nawet mocuje z nim trzymając w dłoniach wskazówki, żeby nie wykonały kolejnego skoku. Przestrzeń i czas – wieczna wojna w której biorę udział każdej chyba nocy. Awansowałem na arbitra? Mam rozstrzygać? A cóż ja mogę rozstrzygać leżąc nago w ciemnościach? Ściany przedrzeźniają każdy mój ruch i zwracają echem obrzydliwie zabarwionym i rozciągniętym tylko trochę mniej od sekund, więc staram się nie istnieć.

Cztery…

W okolicy śmietników drży i dyszy jakieś zamieszanie. Lokalna wojna. Szczury? Nie - one są zbyt inteligentne, żeby przy suto zastawionym stole walczyć o pojedyncze kęsy i narażać się na rany zębami pobratymca. Zapewne bezpańskie psy łapczywie szarpią się o coś.

Pięć…

Ktoś kaszle. Zapewne sąsiad, który kupił pieska, bo nie ma z kim rozmawiać, więc teraz wstaje przed czwartą, żeby przed wyjściem do pracy zdążyć ze zwierzakiem wyjść choć na kwadrans. A może to bezdomny chrypi. Ten, który śpi na betonowym murku za prześcieradło mając rozłożony karton? Wilka złapie i reumatyzm, ale o tym jeszcze nie wie. Może nie dożyje? Któż przejmowałby się przyszłością, skoro teraźniejszość niepewna?

Sześć…

Zatrzymany semaforami pociąg wyje żałośnie. Skarży się na bezruch, kiedy dworzec wyczuwa już nosem i okiem zmęczonego maszynisty. Samolot buczy jednostajnie, wznosząc się do lotu w dalekie kraje, a ulicami, zamknięci pojedynczo w samochodach, przemykają w wielkim pospiechu ci, którzy nocą wracają z daleka, albo właśnie jadą gdzieś, gdzie zdążyć muszą nim słońce wstanie. Pijany nocny tramwaj kolebie się na torach i wypluwa na przystankach wracających z dyskotek studentów, panią, której randka udała się średnio i pana z wielkim brzuchem, któremu znakomicie udały się szwagra imieniny. Będzie pokuta o poranku, ale teraz zadowolenie maluje się na pełnym obliczu i wielką łaskawością obejmuje mgliste otoczenie. Czyje były wczoraj imieniny?

Siedem…

Okno w sąsiedniej kamienicy otwiera się. Nie zapalając świateł kobieta staje w oknie, by wypalić pierwszego papierosa. Taki rytuał, póki kawa zbyt gorąca. W samym szlafroku wygląda jak namalowana w ramie okiennic. Za firanką mąż zachwycony porannym wzwodem usiłuje zrealizować gotowość instynktów i głowa pani podryguje przez chwilę, a gwiazda żaru z papierosa przemieszcza się mniej płynnie. Niemal słyszę, jak mąż gryzie firankę, żeby nie ogłosić okolicy spełnienia, a pani syka z irytacją, kiedy sukces stygnie, spływając wewnętrzną częścią uda. Zadrżała i wyrzuciła niedopałek, który popełnił samobójstwo na parkingu pod oknami, w czasie, gdy kobieta bierze prysznic.

Osiem…

Sprawdzam, czy ja również ogarnięty zostałem sztywnością, choć nie wiem, z kim miałbym ją dzielić. Chyba ze sobą… Przychodzi kotka, żeby mnie otoczyć trudną miłością. Bo przychodzi tylko wtedy, kiedy sama potrzebuje pieszczot i nadstawia się mrucząc, by ją głaskać dopóki nie odejdzie. Taka jednokierunkowa miłość wypełniająca znienacka dłonie miękkim i ciepłym futrem bez nadziei na wzajemność.

Dziewięć…

Wrona zgubiła własne stado, które w objęciach nocy jest zakamuflowane doskonale. Siedzi teraz samotnie, zapewne na tej katalpie rosnącej przed kuchennym oknem i płacze chrapliwie z żalu. Wrony… W locie wyglądają tak, jakby ktoś podarł noc na strzępy i rozsypał na wietrze. Darte kartki nawet wydają podobny dźwięk, do wronich dialogów.

Dziesięć…

Zaskrzypiała brama garażu. To artysta wstał w nocy gnany natchnieniem. Może nawet boso wyszedł, bo mu się zdarza zapomnieć w ferworze uniesienia. Kto przejmowałby się strojem, gdy namiętność i wena niesie. Błogosławię mu i kciuki trzymam, bo on czasu nie widzi wcale. Więc przelatuje mu przez palce, a wiatr rozwiewa trocinki z pękniętej klepsydry. Gdyby nie on… Poranek nie nadszedłby chyba nigdy. Tymczasem czerń płowieje. Malarz zaraża płótno i okolicę kolorami. Kołdra zeskakuje na podłogę i układa się w kłębuszek jak młody psiak.