Życzliwość od niechcenia.

Dziewczątka w krótkich spodenkach idą do szkół. Niektóre czekają pośród jeszcze zamkniętych sklepów w galerii czytając książkę, albo szukając na monitorach osobistych potwierdzenia własnej wartości. Większość znajduje, bo uśmiech zabarwia czarno-białe stroje wargami pełnymi markowej czerwieni w tonacjach nieznanych naturze. Palce z wyszlifowanymi na ostro wielobarwnymi pazurkami spieszą z cyfrowym podziękowaniem za dobre słowo. Albo umawiają się na pierwsze w tym roku wagary. Kloszard zaparkował wózek zaadaptowany na wóz dostawczy koło ławeczki, wyjął z kubełka gazetę i poświęcił się prasówce. Przy okazji zebrał surowce wtórne w postaci puszek po piwie i pomstował na tych, co piwa dopić nie potrafią i wyrzucają opakowania z zawartością. Patrzyłem, jak na parkingu dla ciężarówek pojawił się kolejny kierowca tira zbudowanego na podwoziu wózka spacerowego rocznik osiemdziesiąt pięć. Ławeczka stojąca pod abażurem rajskich jabłoni została zasiedlona, a może zasiedziana, jak stoliki ogródków kawiarnianych w weekendowe popołudnie. Nawet wyszynk się znalazł, żeby wznieść toast na chwałę świętego spokoju i ciepłego września. Winem zdecydowanie owocowym, choć zmuszonym do przyspieszonej fermentacji związkami bogato utlenionej siarki. A kiedy nawet starszy pan prowadzony pod ramię przez młodszą (co nie jest równoważne słowu młodą) kobietę znalazł powód do zaprzestania narzekań, to znak niewątpliwy, że dzień jest dniem dobrym.