Odkrywanie Ameryki.

Koń musiał być upośledzony, bo zamiast instynktownie szukać pośród końskich piękności zdecydował się na mezalians. Z oślicą, której dla odmiany rozsądku brakło, albo była okropnie leniwa, żeby się przed zalotami obronić. No i stało się. Koń wyegzekwował własne chuci na tępej towarzyszce, a ta, jakby nigdy nic podążyła boczną, pionierską ścieżką ewolucji i przymierzała się do powicia potomstwa. Stwórca, który do tej pory dość rozsądnie obdzielał zwierzyniec ziemski atrybutami i talentami, zgłupiał lekko w obliczu samowoli końskiej i oślej determinacji i nie bardzo wiedział, co z tym poczętym wbrew naturze życiem począć. Przeprowadził błyskawiczną analizę i pośród domniemań wygenerował opcję o szansach powodzenia większych od innych. Wiadomo – boskim jednostkom dane są dane niedostępne dla szaraków, więc nawet w przypadku jednokrotnego ekscesu potrafił znaleźć podobieństwa, czy też szacunki, wesprzeć się ideologicznie abstrakcyjnym myśleniem i nadziejami, pozostawiając w odwodzie cud prawdziwy na wypadek, gdyby życie zdegenerowało.

Tymczasem wypadało płodowi zapewnić jakąś fizyczność i zestaw przymiotów. Najwyraźniej Projektant miał słabszy dzień, bo zamiast maksymalizować zyski i minimalizować straty poszedł na łatwiznę i wyselekcjonował coś na kształt złotego środka – w pół drogi wszystko. Zalety i wady pospołu. I dał wyraz własnemu niezadowoleniu. Napiętnował zwierzę po sąd ostateczny tą dwoistością swoistą i niezdecydowaniem. Stworzył pasiaste stworzenie i kazał mu żyć pomiędzy dniem i nocą, żeby się skryć przed światem nie umiało i kaleczyło zarówno egipskie ciemności, jak i blady świt.

Oślica, zapewne nieświadoma operacji umysłowej i sprawczej nad płodem wykonanej przez złośliwy Absolut powiła ów precedens. Matka potrafi dostrzec piękno nawet tam, gdzie inni nawet się jego domyślić nie zdołają, ze stoickim sposobem wylizała potomka. A potem lizała go całymi godzinami mniemając, że się ubrudził jakoś tak nietypowo, jakby kwantowo, dwustanowo. W małym rozumie nie chciała się zmieścić informacja, że maść cyklicznie sobie zaprzeczająca, będąca w przeciwfazie do wszystkiego co znane i rozpoznawalne w przyrodzie stało się znakiem rozpoznawczym jej potomka, który na drżących nogach usiłował przeć drogą odkrywców. Matka uznała, że potrafi kochać tę połowę dziecka, która aktualnie jest dla niej widoczna i pogodziła się z myślą, że miłość jest bardzo trudnym uczuciem, które nocą wygląda odrobinę inaczej niż w dzień.

W kwestii konia dość powiedzieć, że nie dość, że nierozgarnięty, to na dodatek daltonista i wręcz nie dostrzegł boskiej aluzji. Niech na jego korzyść świadczy wyraźny i niezaprzeczalny entuzjazm na widok potomka, odtrąbiony paszczą wszem i wobec, odtańczony po kres sił i tajemniczy uśmiech kładący się na oślim obliczu matki obietnicą, że na jednym potomku nie zamierza poprzestać. Popęd nieraz powodował perturbacje historii, a uczucia objawiające się wzmożoną produkcją nasienia w połączeniu z bierną płodnością oślicy skutkowały owocami konsekwentnie porażonymi ideą pierwowzoru. Prototyp wyrastał w tym czasie ciesząc się z rosnącej rodziny, nie dostrzegając ironii własnego położenia, gdyż dla niego świat zewnętrzny był zbyt odległy. Matka ze stoickim spokojem przyjmowała do wiadomości, że kolejny egzemplarz jest kopią pierworodnego, a po którymś potomku machnęła ogonem zabijając niechcący ze trzy gzy i przestała usiłować zlizywać nadmiarową barwę z grzbietu narybku.

Trudno się dziwić, że stworzenie upośledzone złośliwością Autora miało kłopoty z integracją w środowisku, w obliczu selekcji rasowej i innymi ograniczeniami dotyczącymi czystości rasy, barwy, czy wyznania, więc zainteresowała się chowem wsobnym. Ignorowana i omijana przez klany przodków z obu stron linii genealogicznej rasa poprowadziła dziewicze drzewo rodowe ukorzeniające się mezaliansem w żyznej glebie ignorancji. Oślicy trzeba przyznać, że płodnością mogła zaskoczyć wiele matek z którymi Absolut obchodził się znacznie łagodniej, a jej nieślubny małżonek tryskał energią nieustającą, jakby urodził się by zostać ojcem narodu. Potomstwo naśladowało nestora rodu skwapliwie i nie zaprzątało sobie głowy problemami etycznymi, czy filozoficznym dysputami. Pasy kryły pasy i radość kopulacji, a następnie radość sukcesu żywiołowo obwieszczana światu i Stwórcy słyszalna była coraz częściej. Autor prototypu konsekwentnie nie mieszał się w ciąg dalszy – przyglądał się z boku, co z tego wyniknie i jak natura wybrnie z tego faux pas, lecz natura prozaicznie zlekceważyła skandal obyczajowy i rozwijała się beztrosko. Zanim oślica z końskim półgłówkiem przeszli w stan spoczynku sawanny mieniły się płynną fatamorganą pasiastych stworzeń kopulujących radośnie i bezczelnie – zawsze i wszędzie. Co dziwniejsze rozprzestrzeniający się jak pożar buszu gatunek nie był ani zgorzkniały, ani złośliwy. Nie szukał odwetu na świecie, ani na hojniej obdarzonych mieszkańcach. Ale czemu akurat paski, a nie pepitka?

PS. Niniejsza historia jest alternatywna, subiektywna i wszelkie podobieństwo do czegokolwiek jest spowodowane wyłącznie ignorancją piszącego. A ta jak wieść niesie jest niezmierzona (bo kto chciałby mierzyć coś tak obmierzłego).