Niezatapialny.

Dość powiedzieć, że pod jodłą go nie było. Najpierw pomyślałem, że poszedł, że zrezygnował i zrobił mnie na szaro, albo zgoła zapomniał o terminie, bo historycznie rzecz ujmując już się to zdarzało. Stałem samotnie i głupio pod tą jodłą, więc usiadłem, bo na siedząco myśli się równie dobrze, a wygląda się o połowę mniej. I w ramach myślenia, lub wykonywania pochodnej owego procesu wymyśliłem sobie, że zmęczony życiowymi przeszkodami nie doszedł w ogóle. Gdyby był, to może pod drzewem walałyby się jakieś detaliczne ślady jego obecności. Tropicielem jestem raczej mizernym i amatorszczyzna ze mnie wyłazi przez bardzo wielkie dziury w umiejętnościach, ale zdawało mi się, że ta akurat jodła nie była zamieszkiwana czasowo przez poszukiwanego osobnika. Bynajmniej nie dziś.

Kretyński poniekąd zwyczaj umawiania się właśnie tu zrodził się czas jakiś temu, kiedy dręczeni brakiem jakości szukaliśmy szlachetnego wątku w sobie i tych spotkaniach, lecz pod wpływem impulsu szlachetnością obarczyliśmy naturę, a jodła wydała się nam okazem godnym szacunku i jakościowo przerastającą wszystko, czym moglibyśmy starać się konkurować. Tak więc jodła miała nadać rys i podnieść rangę spotkań. Nie jakaś topola śmiecąca miesiącami wiosennymi, lecz wiecznie zielone, szlachetne drzewo – rasowe można nawet rzec. Markowe drzewo.

I teraz siedziałem pod szlachecką jodłą, a we mnie kipiały domysły z każdą chwilą bardziej fantastyczne. Jakbym za wszelką cenę chciał go usprawiedliwić. I zapewne tak było. Jodła była uprzejma wyrosnąć w miejscu naszego pępka świata i służyła nam za latarnię morską machającą chusteczką ilekroć opuszczaliśmy port. Tej samej chustki wypatrywaliśmy wracając na spokojne wody codzienności, a uporczywe trzymanie się portu macierzystego powoli obrastało w zwyczaj mogący stać się tradycją.

Jakiś pies popatrzył na mnie spod oka, że blokuję toaletę, ale go zignorowałem. Rzuciłem okiem na zegarek, który beznamiętnie przekazał informację, że spóźnienie przekroczyło rubieże przyzwoitości. Penelopą nie byłem, jednak postanowiłem zainwestować, bądź zmarnotrawić jeszcze odrobinę cierpliwości, zanim samotnie pójdę w rejs. Bo a nuż – nieprzychylne wiatry spowodowały zawirowania i jednak dotrze haniebnie spóźniony, jednak martyrologia odysei uwolni go od jarzma nieodpowiedzialności.

Jako Penelopa dostałem pod jodłą zmarszczek, cellulitu, twarz mi się wyciągnęła, a domniemany makijaż rozmazał i spłynął w smugach potu, więc może to i lepiej, że Odys się nie pojawił, bo na mój widok zawróciłby na karne okrążenie i Homer musiałby dorobić jeszcze ze cztery dekady epopei, a Penelopie zoperować żylaki przynajmniej… Może i hemoroidy? Uziemiłem złe słowa i takież myśli, jednak fakty mówią – dalsza zwłoka nie wniesie zapewne nowych zdarzeń i pora uwolnić jodłową szlachetność od własnej osoby i podryfować w samotny rejs wzorem Baranowskiego. Wiatr zademonstrował gotowość i wydął żagiel mojej koszuli sugerując azymut. Poddałem się kaprysowi i dryfowałem pełnym wiatrem od rufy.

Wiatr stabilność wykazywał wątpliwą, a żagiel też zbyt obowiązkowy nie był, co powodowało niepewność kursową. Z braku innych ciał niebieskich szedłem kierując się słońcem, biorąc na cel własny cień. Pokonałem rzekę – nie, że wpław, tylko prozaicznie mostem i sprawdzałem przystanie przyjazne zabłąkanym marynarzom bez powodzenia. Miasto otwierało się przede mną i łasiło bezwstydnie niczym dziwka na widok pełnego portfela, jednak nie potrafiło mi dać szukanego. Tawerny i przystanie były wolne od osobnika, którego zamierzałem odnaleźć pomimo wszystko, żeby samotnością nie grzeszyć nad kuflem piwa, które lubi towarzystwo i gawędę, a nie eksplorację pełną monumentalnego milczenia.

W strugach krzyżujących się ulic, mijałem wyszynki każdej kategorii, bez sukcesu wypatrując znajomej sylwetki, aż przebrnąłem epicentrum biesiadne i skręciłem w stronę parkowych alei. Na jednej z ławek – tych z widokiem, siedziały zdezelowane zwłoki poruszające się z rzadka i raczej niezbornie. Miałem je minąć krokiem i wzrokiem, kiedy tknęło mnie przeczucie. No tak! Sukces połowiczny, bo egzemplarz owszem, jednak do gawędy nijak się nie nadawał. Pracowaliśmy na rozłącznych zakresach, gdyż on był sponiewierany do granic wyporności, a ja nawet nie zwilżyłem ust. Podszedłem, pomimo afrontu, bo mógł na mnie poczekać, żebyśmy wspólnie skazili organizmy i teraz wisielibyśmy być może razem na tej ławce, jak porzucone, wilgotne ręczniki.

Przysiadłem się i bez słowa szturchnąłem go łokciem. Walczył z grawitacją, lecz w końcu podniósł łeb i krwistym wzrokiem usiłował mnie zlokalizować i rozpoznać. Chyba się w końcu udało, bo błogim uśmiechem obdarzył całą okolicę i usiłował tryskać życzliwością.

- Jesteś nareszcie! Już się bałem, że nie doczekam. Bo wiesz? Byłem pod jodłą, ale nie przyszedłeś. To sam ruszyłem w rejs, aż się okazało, że ja pod tę jodłę poszedłem o dzień za szybko, bo mi ktoś z kalendarza dwie kartki zerwał. No i postanowiłem poczekać, aż mnie znajdziesz i dołączysz, ale nie spieszyłeś się wcale. Co robimy, skoro wreszcie się pojawiłeś?