Odpuści? Czy zaklnie?

A teraz, to już nie wiem, czy Bóg wytrząsa łupież, czy z brzozy spadają nasiona. Że niby prozaiczna jesień nadchodzi, a nie wiekuista zaduma i dylematy potrafiące doprowadzić Majestat do stanu, w którym podświadomość bierze go w objęcia i karzącą dłonią wykrusza kurz wieków nieprzeliczonych spomiędzy resztek siwych włosów. Strach rozpuścić wyobraźnię, co w takiej zakurzonej głowie dziać się może. Albo co się zdarzy, gdy nieskończoność zaburzy mars na dobrodusznym obliczu. Najwyraźniej jednak nabroiliśmy niewąsko. Zza okien dobiega lament i pomstowanie, więc gwarancji nie ma żadnej, a nadzieje na spokojną jesień bledną w obliczu pyzatego słońca liżącego bezwstydnie wszystkich dookoła. Nawet tę panią, która rączo przemierza ulicę w krótkich spodenkach niosąc na łydce siniaczek w kształcie rakiety tenisowej. A córce piekarza usiłuje wedrzeć się pomiędzy piersi ściśnięte złośliwie zbyt małą bluzeczką. Rajskie jabłka rumienią się od własnych myśli i tylko te, które mają je robaczywe decydują się na skok samobójczy w betonowy ocean chodnika. Głogi jeszcze blade, niedojrzałe czekają na swoją kolej. Tylko wróble niezrażone otoczeniem wydziobują ziarna w karmniku z ludzkiej łaski postawionego z dedykacją dla pierzastej drobnicy. Okruchy spadają niżej, gdzie już czają się gołębie odganiając kawkę, żeby im nie wykradła tej mizeroty sypiącej się wąskim strumieniem. Zbyt duże są, żeby zasiąść do stołu, więc drepczą pod spodem czekając zmiłowania.