Zakupy.

Choć to niewygodne położyłem nogi na biurko. Nawet w swoim biurze tego nie robię, ale tu zrobiłem z premedytacją. Demonstracja. Bezczelność, kiedy gospodarz siedzi na fotelu, w którym nawet hemoroidy dorobiły się własnych wklęśnięć w skórze i potrafią się zachować. Przewróciłem chyba wizytownik, a przesuwająca się taca z dokumentami rozkołysała kawę w filiżance, aż wychlupało ją na spodek. Ja nie potrafię? Jestem gorszy od hemoroidów bo uwieram bardziej i jeszcze satysfakcję z tego czerpię.

Patrzyłem jak się wije i przekleństwa połyka maskując wymuszonym uśmiechem prawdę, którą chciałby mi wykrzyczeć w twarz. Zupełnie tak samo jak jego sekretarka. Ooo… Ona to dopiero by mi powiedziała, gdyby ją szef ze smyczy spuścił. Ale zwierzątko było wytresowane doskonale i pokorne tak bardzo, że pozwalałem sobie na więcej niż zwykle. Bo to zabawne patrzeć, jak na słodkiej buzi oczy zaczynają kipieć wściekłością, a biust unosi się po dwakroć szybciej z wściekłości podskórnej.

Nie wiem, jak długo ćwiczył ją tkwienia w pozorach, ale wytrzymała cały kwadrans. Nawet wtedy, kiedy pastwiłem się nad nią wobec przechodzących „koleżanek z pracy” i szefa stojącego za moimi plecami i zapraszającego do gabinetu. Śmiałem się w duchu widząc w jej oczach złożone jak do modlitwy szefowskie dłonie i usta błagające o wytrwałość. Teraz pewnie poszła ochłonąć do łazienki, albo uszczupla zapasy szefa w alkoholach, na które ją nie stać, ale to nie mój problem. Kupiłbym ją, gdybym chciał, jednak nie o nią szło. Ten tutaj był trochę istotniejszy, a ona była tylko dodatkiem. Ale takim, który musi iść z nim, jeśli on ma pójść ze mną. Bez niej będzie półproduktem. A mi potrzebny jest cały.

- Kupię ją! – powiedziałem głośno patrząc mu w oczy – zawołaj ją i powiedz, że ją kupuję, a ty mi ją sprzedajesz. Nie targuj się, bo już przegrałeś. Dzwoń! Ma przyjść tutaj!

Nie do końca wierzyłem że to zrobi. Z nogami na stole patrzyłem spod oka, jak dzwoni i prosi, żeby przyszła natychmiast, a kiedy stanęła zaczął mówić.

- Nie! Niech stanie tak, żebym ją widział! – zaprotestowałem, gdy przemawiał do niej, a ona stała za moimi plecami. Chciałem widzieć reakcję. Obojga. Ciekawe, czy z nią sypia? Albo raczej, czy ona sypia z nim.

Nie pozwoliłem im na nic więcej jak jedno spojrzenie, ale chyba faktycznie znali się lepiej niż mogłem podejrzewać, bo wystarczyło. Stanęła przede mną i patrzyła mi w oczy bez strachu, kiedy ten z hemoroidami recytował nakazaną formułkę. Nie wiem ile za tę chwilę przyjdzie mu zapłacić, ale zapłaci. Kiedy tylko skończył mówić kiwnęła głową na zgodę i stanęła obok mnie. To będzie kosztować fortunę tego gościa. Bo ja jej wcale nie chcę i oddam mu ją, albo kupię oboje. I wcale nie wiem, kto będzie grał pierwsze skrzypce w tym duecie. Ta chwila zmieniła układ sił pomiędzy tą dwójką. Potrzebna mi samica alfa? Bardziej potrzebuję zasiać niepewność pomiędzy nimi. Żeby nie kombinowali wspólnie, żeby podejrzewali się wzajemnie o kolaborację ze mną i zgasło bezgraniczne zaufanie. Ciekawe, czy on w nią wierzy tak samo, jak ona w niego.

Ona jest silniejsza. To na pewno już wiem. Ale on jest bardziej bezwzględny. Był. Do dzisiaj, bo dzisiaj przyszedłem go zjeść i wie o tym do spodu. Mógłbym go zerżnąć przy tym jego biurku na oczach wszystkich pracowników, a on usiłowałby okazywać entuzjazm. Ile jest w stanie poświęcić, żeby zachować status quo? Na razie stracił te osiem, czy dziewięć zer na każdym z rachunków. Te zera, które na bankowych rachunkach stoją pokornie za cyfrą znaczącą, jak teraz stoi za mną jego… Już nie jego, lecz moja, jeśli tylko zechcę.

- Śpisz z nim? – pokazałem brodą na siedzącego, a kiedy skinęła głową że tak, zadałem kolejne pytanie – Kto jest bardziej zadowolony?

- On – wzruszyła ramionami, jakby to było oczywiste. I było, przynajmniej dla mnie.

- Od dzisiaj nie śpisz z nią – nie negocjowałem, tylko stwierdziłem fakt patrząc na chłopa, którego zostało w głębokim fotelu zaledwie pół. W zasadzie powinienem go stamtąd wygonić i samemu usiąść, jednak udawanie „petenta” wydawało mi się tak przewrotne, że zostałem na miejscu. Facet kiwnął głową z dużo większym trudem niż wcześniej ona to zrobiła, więc postanowiłem go wykończyć – To teraz idź i zrób nam kawy i przynieś po kieliszku czegoś dobrego. I nie zapomnij zapukać, zanim wejdziesz.

Może mi się tylko zdawało, ale gdzieś w kącikach ust kobiety i pod martwym wzrokiem dostrzegłem rozbawienie, a pan ze spuszczonym powietrzem ciągnął już do drzwi, żeby pierwszy raz w życiu przygotować kawę. I to nie dla siebie. Drzwi zamknąć umiał na szczęście. Popatrzyłem uważniej na kobietę, a ta rozluźniła się, kiedy szef zniknął.

- Sądziłam, że jesteście kolegami…

- Czym? – parsknąłem śmiechem i miałem kłopot z zaprzestaniem tego ćwiczenia – Wiesz co stałoby się, gdybym przegrał?

- Opowiedział mi taką wizję – wróciła do rzeczywistości – tydzień temu, kiedy… Ale to już przeszłość. Co teraz?

- Teraz się rozbierzesz, żeby myślał, a ja go wygonię, jak tylko poda kawę. Nie. Nie zamierzam stać się źródłem twoich doświadczeń i plotek. Ani trofeum, bo być może kolekcjonujesz takie okazy. O tym pogadamy innym razem. Teraz tylko pozory, a resztę zmyślisz tak, żeby więcej nie próbował się zbliżać.

- Innym razem? Więcej? – muszę przyznać, że szybko kojarzyła. Rozpinała już zamek spódnicy kiedy rozległo się stukanie do drzwi. Popatrzyła na nie i zaśmiała się jadowicie. A potem zafundowała mi bardzo wyszukany pokaz i nie spieszyła się bynajmniej. Za drzwiami stał z tacą i stygnącą kawą człowiek, który za chwilę zbierze po uszach, że wystygła. Czy przed kimkolwiek rozbierała się z podobną satysfakcją?