(Za)barwnie.

Żeby nie umknęło, bo przypadek rzadki. Wyszedłem na spacer – i tu nie dopatrywałbym się jeszcze żadnych anomalii. Wokół niedyskretnie szemrały rozmowy o kartoflach, o Michale, który nie chciał czegoś pożyczyć, drobne oszustwa na temat własnej lokalizacji (pani wpierała drugiej stronie, że siedzi u znajomej w rynku, a do rynku miała jeszcze z kwadrans drogi, więc łgać musiała jeszcze przez dobrą chwilę). Paśniki opanowali kibice w strojach soczysto zielonych, jednak zamiast spodziewanych piegowatych rudzielców masę stanowiły siwowłose panie w narodowych koszulkach z nazwiskami wielkich graczy na plecach, które spożywały jakieś amerykańskie wybryki masowego rażenia zamiast Guinessa. Generalnie ten wątek również jakichś specjalnych emocji nie wnosił. Już miałem nogi rozpuścić, żeby zmęczyć mięśnie, a nie kręgosłup, kiedy zobaczyłem młodą… powiedzmy, że już panią pod rękę z równie młodym… (bądźmy konsekwentni) panem. Historia, jakich wiele na deptakach i piosenek o takich zestawach powstało chyba do znudzenia, jednak pani w białych trampeczkach kadłub okryła różowym swetrem sięgającym odrobinę poniżej pośladków, spięła go czarnym paskiem i uznała, że czarna bielizna będzie stanowić wystarczający akcent uzupełniający, żeby psuć go czymkolwiek, więc poprzestała na niej właśnie. Może i zapomniałbym, gdyby dzień obfitował w widzenia, ale ten zaparł się na jedno widzenie właśnie i kiedy czas jakiś później wracałem do domu podsunął mi pod nos ten sam zestaw. Młoda, powiedzmy że pani, w różowym sweterku i równie młody pan… tym razem dla uniknięcia monotonii wyszli mi naprzeciw. Sweterek nie zdążył ani spłowieć, ani się naciągnąć, a dziewczę nie było speszone nawet odrobinę. Przytłoczyłoby mnie to zapewne, gdyby nie wiolonczelistka ciągnąca na kółkach instrument w plastikowym pokrowcu w kolorze seledynowym. Jaka miła ochłoda, po różowej rozpuście.