Pech.

- Możesz mi pomóc dobry człowieku? – głos był miękki, szemrzący strumieniem i dający wytchnienie. Niewątpliwie damski głosik, co stanowiło dość niespodziewany, żeby nie rzec ekscentryczny akcent.

Zacząłem się rozglądać, dookoła, lecz wokół mnie niewiele było miejsc, skąd głos mógłby dojść. Siedziałem na kamieniu wokół którego ocean się łasił i usiłował wyrzeźbić na nim własną potęgę i pozorną łagodność. Kamień wygładzony wodą trwał jeszcze i sporo życia mu zostało, więc zimno spoglądał w bezkresną dal. Ja też. Dal była tak monotonna, że aż choroba morska brała – fale i fale. Po horyzont i jeszcze dalej. Za mną plaża. Też niewdzięczna. Kamienista, z jakimiś zielskami utkanymi przypływami, i drobnym robactwem usiłującym bytować na granicy lądu i wody.

- Tu patrz gamoniu! – głosik już nie był taki układny i niecierpliwość z niego biła jadowita. A ja rozleniwiony, bo przecież sjesta i wakacje, więc na tym kamieniu się ułożyłem najwygodniej jak tylko umiałem. Jakiś materac, żeby pęcherzy na tyłku nie wygrawerować i zagłówek, na wypadek, gdybym zechciał kontemplować nieboskłon, czy zatonąć w banale zachodzącego słońca, które właśnie miało popełnić ów czyn zachodząc za nie wiadomo czym. Skąd miałem wiedzieć, gdzie owo tutaj się mieści, kiedy oczy trochę zamglone lenistwem, trochę porażone słońcem?

Nagle coś położyło dłonie na kamieniu – nie powiem, wypielęgnowane, gładziutkie dłonie pianistki i pazurki polakierowane w fantazje marynistyczne. Może nadmiernie odmoczone, jednak delikatności nie odmówiłbym im. Za dłońmi na tle kamienia pojawiły się pełne piersi dopełniające popiersie z głową o włosach złotem przetykanych na bogato i klapło sobie tuż obok mnie na … i tu objawił mi się problem z definicją, bo tam gdzie człowiek miewa odwłok, tam zaczynała się rybia część osobnika – ta część, w której żeber już je ma, że się tak delikatnie wyrażę.

- Ech! Wy to nawet oczu nie macie ludzie! – to „ludzie” powiedziała tak, jakby słowo miało być obelgą i zapewne nią było, ale ja miałem inny problem. Usiadła obok goła baba, albo przynajmniej pół gołej baby, a ja całkiem nagi. I teraz, to dla równowagi powinienem chyba się zakryć choć do pępka, żeby nie peszyć jej… Tylko, że to ja byłem speszony, a nie ona. Wzruszyłem ramionami, myśląc, że w końcu, jej tu nie zapraszałem, więc niech nie psuje mi wakacji i pozwoli nacieszyć się nędzną resztka słońca, które zawstydziło się różowiejąc, a tu i ówdzie pokryło fioletem.

Pani coś znowu zaczęła mówić tą szemrzącą łagodnością, ale ja akurat zajęty byłem rozwiązywaniem dylematu, który pochłonął mnie bez reszty. Bo babeczki siedząc lubią nogę na nogę zarzucić i w rytm słów hipnotyzować facetów, zupełnie jak kobra hipnotyzuje kapturem poruszającym się po śmiertelnej sinusoidzie. A ta tutaj? Co na co ma zarzucić i czym taktować? Chyba się zaśmiałem niegrzecznie do tej myśli, ale poznałem również odpowiedź, bo chlasnęła ogonem w kamień i dźwięk poszedł, jakbym zaliczył siarczysty policzek mokrą dłonią.

- Dość tego! Może wreszcie zaczniesz mnie słuchać? – miałem wrażenie, że miękkie wargi niedyskretnie sugerowały, że za nimi mieści się pięćdziesiąt trzy rzędy zębów ludojada, gdybym miał chrapkę na najmniejszy protest – Może mi powiesz łaskawco, co tu się dzieje?

- Gdzie tu? – spytałem mało inteligentnie – Siedzę na kamieniu i wakacje mam. Odpoczywam i grzeję się w słońcu jak jakiś słoń morski, tylko tłuszczyku mam mniej, chociaż karmią tu całkiem całkiem…

- Na wyspie matołku! Na wyspie.

- A co ma się dziać? – moje zdumienie sprawiało, że brwi chciały mnie opuścić i zaczęły już rysować podbrzusza nielicznych, małych chmurek – Pyta pani o wieczorek dzisiejszy? No ognisko ma być z muzyką i sztuką teatralną. Trochę alkoholu w tych ludowych naczyniach z kokosa i drinki z papierowymi parasolkami. Jakieś robactwo wodne do jedzenia i to z grubsza tyle. Może trochę folkloru, żeby ukołysać i w dobry nastrój wprowadzić, bo pierwsze parki już się konstytuują. O tam, proszę popatrzeć jak spacerują za rączkę się trzymając. Pani wybaczy ich nagość, ale to turnus dla naturystów, więc odzież jest niemile widziana.

- A kobiety? – najwyraźniej nagość na plaży jej nie wzruszała, bo machnęła ręką – Gdzie są kobiety?

- Na sąsiedniej wyspie – machnąłem ręką usiłując określić kierunek, chociaż sam nie wiedziałem, gdzie leży Lesbos – Gdzieś tam zapewne. A co? Pomyliła pani wyspy? Ta jest męska. Najwyraźniej ktoś panią w błąd wprowadził i lepiej byłoby popłynąć na tę drugą, bo tu nie znajdzie pani towarzyszki…

- Ale ja… - chyba straciła wreszcie tę niezachwianą pewność siebie – Ja nie szukam towarzyszki, tylko towarzysza i chcę go zaprosić do tańca w falach.

- Widać, że pani nietutejsza – z politowaniem pokiwałem głową. Co za tępa baba – Tu są sami geje. No, chyba że przekradli się na wyspę jacyś prowokatorzy, albo paparazzi i czają się w poszukiwaniu sensacji. Ale pani tymi swoimi niewątpliwie pięknymi cycuszkami raczej kariery wśród wczasowiczów nie zrobi, bo mężczyźni czego innego szukają.

Burknęła coś i bez pożegnania zanurkowała. Został po niej wilgotny ślad i jak mawia przysłowie: „baba z wozu”. Popatrzyłem i z grzeczności chciałem jej pomachać na pożegnanie, kiedy wokół zaroiło się od czarnowłosych niewiast, które zamiast pończoch założyły rybie łuski. Może nawet czuć je było rybą odrobinę. Otoczyły wianuszkiem tę, która tak niegrzecznie mnie opuściła. A ta prychając złością coś tłumaczyła towarzyszkom, aż w końcu popłynęło całe stado… znaczy ławica… no… gang syren odpłynął z niczym, gdzie indziej szczęścia szukać. Ot! Siostrzyczki szczęścia w miłości nie znalazły…