Przemijanie.

Gołębie pióro wciąż myślało, że jest gołębiem i frunęło wzdłuż ulicy wzbijając się na orbitę wygasłej, ulicznej lampy rozchybotanej wiatrem. Inne usiłowały wydziobać coś pomiędzy pokruszonymi płytkami chodnikowymi, albo czaiły się w portalach bram niegdyś pięknych. Starsza pani patrzyła na nie z nostalgią, a ja nie powiedziałem jej, że pięknie dzisiaj wygląda. Że młode pośladki rosnące w męskim wzroku do szerokości chodnika nie są wieczne i już za chwilę przestaną wzbudzać emocje. Chłodno – nawet zapach chleba schował się w piekarni, chociaż drzwi zachęcająco otwarte proponują wagary. Wcale się nie dziwię, że zapach woli się wtulić w ciepły biust ekspedientki, zamiast pozwalać się szarpać na strzępy. Z kierownicami samochodów odbywają się poranne modlitwy i na szczęście za zamkniętymi drzwiami, dzięki czemu nie deprawują młodzieży (jeśli to jeszcze możliwe). Sikorki wyglądające jak papużki miniaturki stukają dzióbkami w parapet, żebym podzielili się śniadaniem, choć szwedzki stół mają na półmisku miasta otwarty całodobowo. Widząc, że nie wskórają nic odfrunęły na sosnę i złorzeczą mi stadnie.