Wczoraj i dziś.

Pani poruszała się bardzo płynnie na osi czasu. Może dlatego założyła błękitne dżiny, białe adidasy i bluzeczkę, spod której prawie nie prześwitywała bielizna? W tym stroju równie dobrze mogła być nastolatką, jak jej bardzo dojrzałą matką. I była. Stała przed bramą z godłem cechu murarzy nad portalem i rozmawiała przez telefon. Kiedy wracałem, jakąś godzinkę później wciąż rozmawiała, co potwierdza, że czas lekce sobie waży. Najwyraźniej ze wzajemnością. Inna próbuje się uczyć tej niezwykłej umiejętności, jednak zdradzają ją blade łydki noszące ślady wieloletniego użytkowania, choć twarz tryska wciąż młodzieńczą świeżością. Mogła wsiąść na rower, albo założyć dżinsy z dziurami. Albo wziąć córkę pod rękę i śmiać się do świata radością prostą. Niemieckie białogłowy zadzierają głowy na deptakach wsparte na kijkach do nordyckich spacerów i słuchają opowieści z czasów ich tutejszej młodości. Niektóre chyba zostały trafione wspomnieniem, bo wymagają wsparcia pomarszczonych męskich ramion, które bardziej pamiętają twierdzę w czas zawieruchy, niż konwalie i niedzielny spacer promenadą.