Nadzieje starego mięsa.

- Proszę stanąć tam, przy tej białej niegdyś ścianie i wyglądać o dziesięć lat młodziej – głos był apodyktyczny, choć nie pasował do kobiety wyglądającej, jakby rodzice zapomnieli ją karmić od urodzenia po dzisiaj.

- Eee… - wiem, że niezbyt elokwentnie odpowiedziałem, jednak stojąc nago w chłodnym pomieszczeniu obok nieznajomej w kitlu niezbyt pewnie się czułem, a jej życzenie zdawało się odzierać mnie z resztek i tak już stłamszonej godności.

Stanąłem. Ubarwiłem ścianę swoją wiotkością najpierw jednym, a potem drugim profilem. En face na koniec zostało, jakby miało stanowić złożenie obu żałosnych połówek. Dźwięk migawki wydawał się szyderstwem uwieczniając mój spłoszony uśmiech górujący nad zziębniętym ciałem.

- Muszę powiedzieć, że nie bardzo się pan postarał. Niektórzy przynajmniej usiłują osiągnąć coś na kształt wyprostowanej sylwetki, a młodzież z dumą prezentuje erekcję, a pan co? Jak ostatni zdechlak. Miało być dziesięć lat młodziej, a wyszło, jakby postarał się pan o auto-rekonstrukcję obrazu przedśmiertnego.

Pani bez emocji przeprowadzała kolejne procedury sugerując bez słów, że jestem przestępcą, którego trzeba zdefiniować i zdigitalizować na wszelki wypadek. Pobrała odciski palców, zębów, DNA, prześwietliła kompleksowo, żeby ozdobić akta moim szkieletem, a następnie rozpoczęła drenowanie płynów ustrojowych i resztek pokarmowych. Jej wzrok przepalał mi skórę, kiedy poszukiwała pod skórą informacji na temat pracy płuc, serca, nerek, czy wątroby. Skompletowała reakcje zmysłów z wprawą świadczącą o potężnym doświadczeniu zawodowym. Zacząłem podejrzewać, że widzi mnie fragmentarycznie, elementami określonymi w poszczególnych rubrykach bardzo szczegółowej tabeli. O nic mnie nie pytała, nie miała wątpliwości. Przepuściła moje ciało przez pełen zestaw stabelaryzowanych cykli diagnostycznych jak najskrupulatniejsza, wielopunktowa kontrola techniczna w zaawansowanych technologicznie zakładach.

Skóra mi posiniała tu i ówdzie, a rumieńce wstydu zastąpiła bladość. Obracany, miętolony, ustawiany w pozycjach, które nawet w gabinecie lekarskim wyglądają żenująco poczułem się jak ogryzek stanowiący sensację archeologiczną wymagającą dogłębnego zbadania. Kobieta tymczasem przystąpiła do wiwisekcji mózgu. Ankieta zdawała się nie mieć końca, poruszając nie tylko kwestie wiedzy ogólnej, lecz światopoglądu, preferencji i wierzeń. Stałem nagi przed bezduszną skorupą, która z cynicznym uśmiechem patrzyła jak wiję się w ogniu pytań, które coraz rzadziej wydawały się niewinne. To już nie ankieta, ani przesłuchanie, to spowiedź z życia, ze szczególnym uwzględnieniem intymności, o której pojęcie mieć mogła wyłącznie moja podświadomość. Kobieta zdejmowała dane wprost z barwy impulsów elektrycznych, a moje słowa usiłujące ukryć prawdę traktowała jak niegroźne zaburzenie odczytu, które łatwo oczyścić z szumu dezinformacji.

Przemielony byłem już całkowicie, kiedy wreszcie zamknęła moje akta. Wypruła ze mnie wszystko. Teraz część analogowa mnie stała jawnie naga i bezbronna przed kobietą, ale najwyraźniej nie byłem już jej potrzebny, bo zawołała wsparcie fizyczne i przyszło dwóch umięśnionych wielkoludów, złapali mnie w pół i wynieśli. Postawili mnie gdzieś w kącie pomieszczenia, które wyglądało na podręczny magazyn i poszli gasząc światło za sobą. Zsunąłem się po ścianie i usiadłem. Nie przeszkadzał mi nawet chłód posadzki rozprzestrzeniający się aż do kości. Chwyciłem głowę w dłonie i usiłowałem zrozumieć, co się dzieje. Chyba stałem się przeszłością. I to taką zbędną. Gdzieś w archiwach prowadzonych przez tę nieprawdopodobnie pedantyczną osobistość znajduje się wszystko to, co jest mną i można mnie odtworzyć zarówno jednostkowo, jak i seryjnie, gdyby ktoś odczuł taką potrzebę…

Tylko kto miałby ją odczuć i po co? Analogowa niedoskonałość została zutylizowana i zeskładowana w miejscu, o którym nie potrafiłem powiedzieć nic. Magazyn części zamiennych? Półproduktów? Materiał do recyklingu? Każda myśl zdawała się podążać ścieżką, na końcu której przerażenie miało przynajmniej trzy paszcze ziejące ogniem wszystkich kręgów piekieł i szpony wystarczające, żeby odebrać nadzieję i złudzenia. Pomylili mnie z kimś? Jak wyjaśnić to nieporozumienie i komu się poskarżyć? Ciemność potrafiła skondensować uczucie trwogi w ciało stałe, które zablokowało dostęp powietrza do płuc. Siedziałem w ciepłej kałuży własnego moczu, którego nie umiałem utrzymać – mało – nie wiedziałem nawet, że problem trzymania w ogóle zdążył zaistnieć.

Ciemność zmaterializowała się gdzieś na moim ramieniu szorstkim, ciężkim dotykiem. Chciałem krzyczeć, zupełnie, jakbym miał nadzieję na jakąkolwiek reakcję, zanim jednak otworzyłem usta wystarczająco do wydania dźwięku ciemność schwytała moje usta drugą dłonią tak mocno, że mogłem tylko zakwilić.

- Ciii… – głos wyszeptał mi ostrzeżenie wprost do ucha tak lekko, jakby to tylko gra wyobraźni była – Jeśli chcesz stąd wyjść, to zamilcz. Wyprowadzę cię, ale tylko wtedy, kiedy będziesz cicho. Drugiej szansy nie będzie. Najwyraźniej byłeś kimś ważnym, skoro zdjęto twój obraz do ewentualnego odtworzenia. Dzisiaj zostawili cię tu, żeby dokończyć analizę, która jak zwykle wykaże, że dane są kompletne i wystarczające. A jutro… przypomnij sobie dzienne racje białkowe, które dostawałeś wprost do lodówki nie wiadomo skąd. Jutro ty zapełnisz kilkadziesiąt lodówek. Pewnie dlatego już dzisiaj jesteś delikatnie schładzany. Resztę opowiem dopiero na zewnątrz. Nie ma już czasu. Idziesz?

Głos umilkł, ucisk dłoni zelżał i pod własną dłonią znalazłem dłoń ciemności zapraszającą na spacer w nieprzeniknioną przyszłość. Chwyciłem, łykając ślinę… Wciąż chciałem, aby ciąg dalszy był moim udziałem, żebym był skazą na codzienności patrzącej do przodu również moimi oczami.