Leniwym krokiem.

Tuż poniżej młodej pupy rozsiadł się dojrzewając wielki, siny żółw. Płci męskiej zapewne, bo wyciągał szyję i starał się rzucić okiem pod odważnie wycięte spodenki kryjące świeżo zakwitłą kobiecość. Rumieniec pani z piekarni schował się w dekolt i wypłynął rękawami na pulchniutkie ramiona. Mijam kobietę w czarnych, wzmocnionych skórą spodniach i kozakach po kolana. Patrzyła na mnie zdziwiona moim zdziwieniem, a ja nadal zrozumieć nie mogę, dlaczego zimowy strój w letni czas założyła. Rozumiem za to bezdomnego, który dosypia na ławce w cieniu wzgórza ubrany w kurteczkę. Jemu noc mogła dopiec i chce nacieszyć się komfortem. Jak żmija – połyka ciepło na zapas, żeby wyzwolić w sobie energię na kolejny dzień ubogi w kalorie pokarmowe. Pani blada od stóp do głów idzie niepewnym krokiem – może pierwszy raz w życiu wyszła z domu? Przy tegorocznej pogodzie trudno skłonić skórę, by pozostała mleczną. Nie zajrzałem w oczy – być może w nich znalazłbym odpowiedź. Odwiedzam miejsca, w których pośpiech powinien być karalny, a ciekawość zamiera w obliczu sielanki. Woda płynie leniwiej od myśli i chwyta spadającą z platanów korę, klonowe liście, śmieci bezmyślnie wrzucone do wody. Zapłonąłem lenistwem i trwałem w jego objęciach zanurzony po szyję. Zajrzałem w zaułki i piwnice, w miejsca, gdzie cegła starzeje się z godnością, chociaż od podsłuchiwania wyznań zarumieniła się niemal na bordowo. Podłogą z klocków drewna poszedłem tam i z powrotem, bo krata niegościnnie zamknięta mnie odepchnęła. Nie mam żalu, Drewno jest cieplejsze od granitu. Cieplejsze od oszukanych obrazów drukowanych na płótnie, żeby taką namiastką wieść na pokuszenie bliźnich. Przystanąłem przy labiryncie granitowym, gdzie ścianami być miała zieleń trawnika i w głowie rozwiązywałem szaradę nie mając nici Ariadny. Nie chciałem pytać, ani wiedzieć. Szedłem szukając miejsc, w których nie widać remontów. To trudne. Być może obecnie niemożliwe. Nawet, kiedy horyzont ograniczony zostanie sznurem kamienic perspektywicznie dążących do zwarcia. Mijam knajpy, w których w południe krzyczą na mnie – nieczynne! Nie szkodzi – rajskie jabłonie założyły korale tak piękne, że nie potrafię odwrócić wzroku. Zbyt wielu zazdrośników patrzyło, więc nie skosztowałem, choć wiem, że warto.