Ciąg dalszy.

Dobrze zaczęty dzień nie zamierzał próżnować. Przybyło widzeń i to niebanalnych. Na początku pojawiła się królowa pszczół, jak nazwałem panią, która pod różową sukieneczką skrywała (niezbyt starannie) różowe wdzięki. Na niewidzialnej smyczy feromonów wiodła za sobą świętą trójcę i to po dwakroć – nie piłem nic toksycznego mogę chuchnąć, albo jakiś balonik nadmuchać, gdyby był. Trójkami szli za królową pszczół młodzi mężczyźni najwyraźniej łasi na łaski czcigodnej przewodniczki stada. I za pierwszą trójcą zachwyconych szła druga równie roznamiętniona, a pani paluszkiem wiodła na pokuszenie nie faworyzując ani jednego egzemplarza.

W głowie układałem już opowiadanie o królowej pszczół, kiedy dobiegł mnie język obcy. Nie jest to trudne, ponieważ każdy, oprócz używanego na bieżąco, jest mi obcym, a Miasto zakosztowało już podróżniczego zachwytu z każdej chyba nacji. Jednak moje skłonności do interpretacji usiłowały ubrać ów głos w cygańską fantazję. Blondynka, która mówiła nijak jednak nie pasowała do sugerowanego narodu, a jej towarzysz również starzał się raczej z włoska (kolejna impertynencka próba identyfikacji). Niechby i po marsjańsku gadali, bo to drugoplanowe. Pani pchała wózek dziecięcy. Z tych głębokich i z koszem zasłoniętym dachem. Pod owym dachem leżała psina gatunkowo nieodległa od baseta i kontemplowała zmienność krajobrazu. A ja wymyśliłem sobie, że cyganka wiezie psa do pracy na kościelne schody, czy też w odmęty miejskiego deptaka, żeby wzbudził litość wyrażoną w dowolnej walucie zbieranej do litrowych słoików (pod koszem wózka pustych słoików było co najmniej pięć, więc pies musiał być wybitnym zbieraczem i wzbudzaczem. Taki psi maestro od uczuć).

Nie sądziłem, że coś jeszcze może się zdarzyć, a jednak. Nastolatka biegła w poprzek deptaka. I nie dlatego, że w tym samym czasie wzdłuż jechał tyłem na inwalidzkim wózku jednonogi facet odpychając się rzeczoną nogą nie przejmując się zupełnie przechodniami. Ona biegła w poprzek z nieznanych powodów by wyhamować raptownie i boleśnie. W fontannie zamieszkującej chodnikowe wklęśnięcie. Sukienka rozłożyła się niczym spadochron i nie utonęła, lecz pupa w pełnym ślizgu surfowała ze dwa metry, zanim osiadła na mieliźnie chodnika. Pupa i sukienka przeżyły zwarcie, choć za dziewczęciem kapała woda, powiedzmy że tylko z rąbka sukienki. Myślę, że bardziej ucierpiało młode ego niż ciało, oraz torebka, z której dziewczę wylewało wodę do pobliskiego kubełka ulicznego. Zastanawiające, bo tuż obok stały donice z młodymi drzewkami i żebrały o zauważenie.

A kiedy już oddałem się prozaicznej czynności podziwiania pań o nogach zbyt długich i masowo pojawiających się wokół zdarzył się kolejny obrazek. Stworzenie (nie – nie jestem złośliwy, ani nie szydzę, to słowo obrazuje rozpacz zmysłów) podążało ku jakiejś prywatnej codzienności trawersując moją ścieżkę. Długie włosy w kolorze dojrzałych kasztanów i biust uwolniony od kagańca biustonosza falowały w rytm kroków zmierzających w paszczę domu towarowego. Dawno nie widziałem, żeby ktoś szedł równie brzydko. I nie był to defekt związany z chorobą. Tak iść może wyłącznie facet, i to taki, który ćwiczył się w marszu sprawiającym ból patrzącym. Powiedziałem rytm, a to już było poważne wykroczenie przeciw wartości tego słowa. Dysharmonia wieloczłonowa.

Wróciłem do domu. Może zbyt szybko, ale widzenia eskalowały w kierunku, który mnie niepokoił. Może nie chciałem zobaczyć ciągu dalszego?