Ptaszarnia.

Wschód słońca strącił z drzewa kilka kasztanów, aby wywróżyły nadchodzącą jesień. Powietrze skisło od fermentujących mirabelek leżących pod drzewami gęstym, lepkim syropem. Kaczki wespół z wronami gromadnie wyjadają coś spod lip i nie kłócą się przy tym. Gołębie karnym szeregiem usiadły na kablu wiszącym w poprzek drogi i jednocześnie zbombardowały chodnik bronią biologiczną. Starsza pani na składaku pedałowała tak zawzięcie, jakby gonił ją koniec świata. Nawet się nie zasapała, ale wiatr pozwalał sobie na rubaszność, a może i bezczelność? Głogi dojrzewają pospiesznie, choć owoce jeszcze nie nabrały rumieńców wieku dorosłego. Wieczorny deszcz wypełnił ubytki w alejkach i wydeptanych pośród traw ścieżkach, przez co drogi dorosłych wydłużyły się. Dzieciom kałuże nie sprawiają żadnych problemów. Łabędzie opędzają się od czegoś, czego dostrzec nie potrafię, jednak machają skrzydłami ze świstem i tak energetycznie, że aż je wywiało pomiędzy tataraki. Dobrze, że o most nie zaczepiły. Ale kurkę wodną wystraszyły i skulone biedactwo szuka sobie schronienia w szuwarach ze strachem rozglądając się na boki. Tylko czapla siwa od urodzenia stoi niewzruszenie tam, gdzie stać uwielbia każdego poranka.