Jesienna nuta.

Wiatr bawił się Miastem. Jakiemuś panu porwał serwetkę zanim usta po hamburgerze otarł i przegonił ją przez pół rynku. Kloszardowi zabrał pustą puszkę po piwie i ten wytrwale ją gonił, nawet wtedy, kiedy wiatr schował ją po nogi dziewcząt piszczących z udawanym przestrachem, kiedy poczuły na udach zimny jęzor. Podyskutował z parasolami chroniącymi od deszczu i słońca ogródki kawiarniane i poukładał sterty suchych liści, żeby miał skąd czerpać, gdy fantazją wiedziony zacznie ubierać w nie powietrzne wiry, jakby chciał wystroić choinkę. Idę tam, skąd uciekają z płaczem chmury. Do słońca, którego wciąż mi nie dość. Na fosie kleksy liści trwożliwie zbijają się w ciasną ławicę, pod którą buszują już ciemne cygara żywych U-boot'ów. Pani miała brwi wymodelowane w wieczne zdumienie i mogła je demonstrować nieświadomie, albo wręcz śpiąc. I co z tego, skoro nikt nie zamierzał jej z tego zdumienia wytrącić. Nieskromnie zauważę, że potrafię być dyskretniej zdumiony, chociaż nie wiem, czy to jest zaleta.