Trochę dłuższy spacer.

Dzień zaprosił na spacer odrobinę wcześniej niż się spodziewałem, ale nie broniłem się przesadnie, bo pięknie się zapowiadał. Już przez okno widziałem, że lato stężało polizane jesienną nocą i nawet drgnięciem wiatru nie odezwie się. Zastygło i zmumifikowało się. Nawet ptaki ćwierkały co drugi dźwięk.

Dobrze odżywiona kobieta jutra szła z głową zatopioną w korespondencję elektroniczną. Rzuciłem okiem na jej twarz uśmiechającą się do monitora i zobaczyłem metalowe smarki wiszące z nosa. Jedna z kropel przykleiła się gdzieś pod ustami. Ohyda. Cyborgi żrą chyba płynny metal na śniadanie i upuszczają co-nieco, żeby stężało, ale może to i lepiej, bo w razie potrzeby smycz będzie o co zaczepić, gdy przyjdzie takiego zaparkować.

No!. A potem było jeszcze zabawniej. Chudy i brudny człowieczek założył na głowę papierowy kubełek z KFC i popijając colę z puszki kontemplował witryny zamkniętych sklepów z miną konesera. Jego towarzysz (jak sądzę) przeprowadzał rewizję ulicznego śmietnika ubrany w rozchełstaną flanelową koszulę i dżinsy nad kolano. I nie byłoby nic zdumiewającego w tym stroju, gdyby nie fakt, że spodenki po wewnętrznych i zewnętrznych szwach były rozprute i wyglądały jak spódniczka. Trochę po szkocku wyglądał, bo skarpety nosił grube i buty nadające się do górskich eksploracji.

Następnie minęła mnie owalna pani z kulistym panem z włoska wymieniając uwagi. Rozmawiali głośno i słowa płynęły bardzo szybko. Nie przeszkadzało im, że mówią w tej samej jednostce czasu. Myślałem, że się kłócą, ale jednak nie – miny mieli sobą zachwycone i jeśli tak wygląda włoska kłótnia, to chcę być Włochem. Minąłem panią, która na udzie miała siniaczka-monidło. Taką ślubną fotografię młodej pary, ale nowożeńcami były zajączki. Czasowa wystawa w kolorach i zapewne nikt mi nie uwierzy, jednak zdawało mi się, że zajączki były bardzo zadowolone (jak to z nowożeńcami bywa). Może tło im służyło ciepłem młodego ciała?

Starszy pan w pełnym garniturze i nie wiedzieć czemu czapeczce bejsbolówce zamiast kapelusza odłożył laseczkę na ligustrowy, świeżo przystrzyżony w kancik żywopłot i skraplał się bezwstydnie. Na trawniczek okalający miejską fosę. Miał szczęście, że król z brązu siedzący na koniu nieopodal zerkał na drugą stronę ulicy. Kiedy mijałem kwiaciarnię, której właściciel dobudował dach na stelażu z drewna i pozwolił winoroślom i bluszczom obrosnąć, by żywą ścianą odgrodzić wnętrze, ze stojącymi na regałach kwiatami, od zewnętrza palonego słońcem od wiosny, znowu fizjologia wygrała z przyrodą. Dwaj spragnieni panowie siedzieli na ławeczce oddając się konsumpcji i jeden z nich przeprowadził procesy filtracyjne na tyle szybko, że potrzebował odprowadzić nadmiar wody. Wolę nie myśleć, co działo się po wewnętrznej stronie zielonej, ażurowej ściany.