Ludzie spotykają się dwa razy.

Siedziała tam, przy stole, jednym z bardzo wielu w bibliotece. Ani na środku, ani przy autostradzie, którą wędrowali studenci szukający wsparcia obsługi i jeszcze jednej pozycji, w której być może znajdą rozwiązanie problemu, by na wczoraj sporządzić sprawozdanie. Nie. Siedziała tak, jakby szukała zaścianka. Najbardziej skrytego miejsca w całej czytelni. I chyba znalazła, bo tam, gdzie siedziała nawet światło zaglądało niechętnie i wstydziło się własnej obecności. Zupełnie tak, jakby czuło się niechciane. Po czubek głowy zanurzona była w półmrok i niemal niewidzialna na tle stron rozświetlonych punktowym światłem. Nie sposób było wyczytać z mimiki jakichkolwiek uczuć, bo mimika niknęła poza kręgiem białego światła załamującego się w czerni druku chciwie wysysającego tło liter. Dla mnie była konturem, cieniem, grafiką pociągniętą kawałkiem węgla na tynku.

Ale przecież była i ściągała mój wzrok częściej, niż obojętność pozwalała czynić to bezkarnie. Może nawet wysłała do mnie ostrzegawcze spojrzenie, że widzi i nie życzy sobie tego zainteresowania nią. Speszyłem się trochę, bo sam nie potrafiłem określić dlaczego zaintrygowała mnie właśnie ona. Przewracałem kartki czegoś, co jeszcze przed chwilą stanowiło powód mojej obecności tutaj, a teraz zaledwie alibi pozwalające podglądać nieznajomą. Szczęściem byłem sam i ona również, więc obracając kartki bezmyślnie czekałem aż wyjdzie, żeby dołączyć. Pustka w głowie nie rokowała, że się uda, bo wypadałoby zagaić jeśli miałbym wyjść z nią, a mi do głowy nie przychodziło dokładnie nic. Jak zaczepić, żeby nie zrazić, żeby zaciekawić i pozwolić jej łaskawie zgodzić się na moją obecność tuż obok.

Tak samo jak udawałem że czytam, udawałem że myślę. A przecież nie myślałem wcale, tylko uczyłem się zmysłami widzianego konturu i buńczucznie stwierdziłem przed samym sobą, że poznałbym, gdyby jej cień minął mnie gdzieś w zaułku oświetlonym gazową latarnią. Łatwo mniemać na własny temat, bo kto miałby zweryfikować takową zapowiedź, skoro nawet ustami nie poruszyłem ubierając myśl w zdanie. Grzałem się więc bezkarnie, że nie pozwolę temu istnieniu przemknąć obok bez zauważenia. A istnienie złożyło książki, spakowało torbę i ruszyło w moją stronę…

W MOJĄ! W gardle suchość, we łbie pustka, a na tle punktowych świateł przy zajętych stołach szedł do mnie kontur i w oczach rósł. Pośród bibliotecznej ciszy obraz rósł z każdym miękkim krokiem wystukanym nieodwołalnym, ostrym i bezwzględnym rytmem. Tuk, tuk, tuk – z każdym kolejnym echem obcasa na kamiennej podłodze coraz wyraźniej rysowałem w głowie obraz sinusoidy bioder dyktujących stopom metrum by dopełnić kolejny cykl gładką amplitudą. MUSIAŁA przejść obok mnie, nawet jeśli tylko zdawało mi się, że dostrzegła moje zainteresowanie nią i było jej nie w smak, że ktoś odkrył jej obecność w czytelni. Tuk, tuk, tuk… Świat zamknął się w tym dźwięku – dla mnie się zamknął i nie słyszałem nic więcej. Ręce powtarzały ostatni świadomy ruch i przewracały bezsensownie kartki, a kontur wynurzał się z cienia w stronę lepiej oświetlonych fragmentów czytelni.

- Zostań. Proszę – mijając mnie położyła mi dłoń na ramieniu i widząc moją minę pełną żalu i niemej skargi pogłaskała mnie po policzku – Zostań, dziś nie jest dobry dzień, żebyś się odezwał, bo każde słowo będzie złe.

Poszła nie zmieniając rytmu. Odłożyła na ladę wypożyczone książki, uśmiechnęła się leciutko i kiwnęła głową na do zobaczenia, po czym wyszła. Siedziałem, rozkoszując się własną pamięcią, która skupiła się na policzku dopiero co polizanym delikatnością opuszków palców nieznajomej. Ona nieśmiała i ja pełen zapału w tym jednym momencie zamieniliśmy się rolami i zostałem z niczym, kiedy poszła w swoje jutro. Bezwładnie siedziałem. Bez pomysłu na ciąg dalszy popołudnia, a książka, przestała stanowić wartość. Zamknąłem i oddałem – niech poczeka na lepszy dzień do czytania.

Zaglądałem później i nawet zdążyłem zlekceważoną literaturę wypożyczyć ponownie, ale stół w zaścianku ani razu już nie zaświecił punktowym światłem w obecności konturu. Byłbym kłamcą, gdybym udawał, że przypadek mnie tam sprowadza, albo potrzeba. Zbyt rzadko miałem potrzebę, za to nadzieja pchała mnie tam częściej i wynajdowałem preteksty, żeby spędzać więcej czasu w tym wnętrzu, gdzie woń książek przypominała mi o przemijaniu. Stary papier pachnie zupełnie inaczej, niż egzemplarz wprost z drukarni. Pachnie kurzem, tajemnicą i obietnicą niemożliwego. Pieściłem dłonie gładkością okładek, minioną ostrością grzbietu i poszarzałą bielą kartek. Tylko lampka nad stołem w kącie czytelni wciąż doczekać nie mogła kolejnej wizyty konturu.

Czas. Miał leczyć, a nie eskalować tęsknoty. A jednak zachowywał się niestandardowo i skazał mnie na szukanie czegoś, co nie zdążyło się dopełnić, albo dopowiedzieć. Chciałem. Wiedzieć, zrozumieć, zaznać, a tymczasem pozostałem skazańcem któremu nawet wyroku nie odczytano. Może sam się skazałem i dobrowolnie odbywam karę? Ścieżkę własną wydreptałem do biblioteki. Jeszcze trochę i mnie adoptują tam, albo zameldują przynajmniej czasowo. Nadaremnie, bo nie ścian szukam. Nasiąknąłem starym papierem jakbym był pracownikiem. I wszystko na nic. Kontur albo mnie omijał, albo był wtedy przypadkiem. Turystyczną jednostkową obecnością. Ale przecież… Powiedział "nie tym razem", więc kolejne spotkanie było czymś więcej niż wymysłem.

- Chodź, dzisiaj nie chcę być sam, a i tobie przyda się towarzystwo – jeden z pracowników biblioteki właśnie kończył pracę. Znaliśmy się z widzenia na tyle, że w zasadzie mogłem o nim powiedzieć, że to stary dobry nieznajomy.

Z braku lepszych pomysłów poszedłem z człowiekiem, o którym wiedziałem tyle, że pojawia się w pracy i z naturalną sympatią obsługuje zaglądających do biblioteki gości bez względu na wiek i płeć. To wystarczyło, żebyśmy spędzili wieczór, choć bez wylewności typowej dla znajomości dłuższych od historii świata. Przypadkowy znajomy nie usiłował przytłoczyć mnie własnymi problemami, więc wieczór płynął dość żwawo i atmosferze pozwalającej na szczery uśmiech. Najwyraźniej chciał uniknąć stagnacji, bo sugerował wciąż nowe lokale, gdy tylko udało się pierwsze szkło opróżnić z zawartości, a znajomością okolicy wykazywał się wręcz doskonałą – pojęcia nie miałem, że w zasięgu wzroku mieści się tak rozległa sieć gastronomiczna i różnorodnością potrafiąca dostosować się do bardzo specyficznych gustów.

Wieczór postarzał się gdy schodziliśmy po schodach opakowanych w bordowy dywan w czeluści jakiejś piwnicznej knajpy. Na dole muzyka rozpływała po pomieszczeniach i chyba było jej duszno, bo wspinała się tymi schodami na górę. Usiedliśmy przy stoliku. Ktoś coś podał, przypadkowy towarzysz postanowił przed konsumpcją zwiedzić tutejszą łazienkę, więc zostałem sam przy stole. Półmrok ciepły otoczył mnie dyskretnie, a z niewidocznych głośników popłynęła muzyka. Wraz z nią napłynęła do mnie jakaś fala melancholii i patrzyłem na blat stołu pomiędzy szklankami pełnymi i jeszcze oszronionymi. Gwiazdy iluminacji sceny tańczyły jakiś chorobliwy taniec na polakierowanej powierzchni. Patrzyłem bezmyślnie, ale światła zniknęły nagle. Jakiś cień zdjął je ze stołu i zawładnął całą powierzchnią. Zachłysnąłem się – cień nie był obcy!

Podniosłem wzrok. Na podwyższeniu sceny, niczym na talerzu, w rytm muzyki wyginała się ze smutnym uśmiechem właścicielka cienia, którego tak długo szukałem. Kolorowe światła zniekształcały ruch i kształty, a ona tańczyła zdejmując w tańcu nieliczne elementy garderoby, aż w końcu była ubrana jedynie w chromowaną rurę, za którą nawet nie próbowała się ukryć, by dotrwać do końca utworu. Patrzyłem zachłannie na zgubę, a ona niewidzącym wzrokiem omiatała wnętrze knajpy. Nie wiem, czy cokolwiek była w stanie dostrzec, bo wszędzie poza sceną oświetlenie było ledwie zaznaczone.

Nim zeszła, zerknęła w moją stronę i zdawało mi się że drgnęła, lecz chwilę później już jej nie było, bo znikła gdzieś poza sceną. Patrzyłem tępo w to miejsce, gdzie umknęła, jednak daremnie. Na scenie pojawiła się kolejna tancerka, żeby w przerysowanych ruchach spleść się z muzyką w udawaną ekstazę. Opuściłem wzrok. Nie tak wyobrażałem sobie nasze spotkanie. Nie tak chciałem poznać to ciało. W głowie kłębiły się myśli rozmaite i same ze sobą się spierały. Szukały przyczyn i racjonalnego wyjaśnienia. Apetyt na zabawę minął mi bezpowrotnie. Nie wiedziałem, czy wyjdzie na scenę jeszcze raz, a może i pięć, lecz nie chciałem stresować jej własnym widokiem. Pożegnałem towarzysza wymyślając pierwszy lepszy pretekst i wyszedłem w noc.

Ulica pustoszała. Gdzieniegdzie ostatnie, małe grupy przemieszczały się do lokali otwartych dłużej od innych, ale poza czujnym wzrokiem taksówkarzy wypatrujących gestu przywołania okolicę zwiedzał już tylko wiatr. Stanąłem, bo wyszedłem pod wpływem impulsu nie wiedząc, co mam zamiar dalej zrobić ze sobą. Wbiłem ręce w kieszenie i już miałem pójść do domu, kiedy usłyszałem za sobą kroki i ktoś chwycił mnie lekko za ramię.

- Już uwierzyłam, że się uda – powiedział cień patrząc mi prosto w oczy – Dziś był ostatni dzień i gdybyś poczekał chociaż te pięć minut… Moje ostatnie pięć minut tutaj. Możesz uwierzyć, albo nie. Dziś odebrałam właśnie ostatnie pieniądze. A jutro chciałam cię odnaleźć.

- Wiesz? Jutro właśnie się zaczęło…