Bezpańsko.

A dziś, to już taki dzień nastał, że nawet czas ode mnie uciekał w popłochu, żeby się bezruchem nie zarazić. Napisałem nastał, bo on nie nadchodził, nie zbliżał się, nie mijał, tylko trwał i udawał, że jest tu od zawsze i nigdzie się stąd nie ruszał. Miałem zamiar chrząknąć znacząco, ale poskromił moją pochopność tym swoim beznamiętnym trwaniem. Takim szarym, niezdecydowanym i uporczywym. Odbierającym wolę i chęci. Przytłaczającym monotonią i niepowtarzalnością – bo powtarzalność kojarzy się z czymś, co się zaczyna i kończy. Z czymś, co ma gabaryt, kubaturę, fakturę, smak, rozmiar… „Trzeba było uważać”… - Flinto uśmiechnął się całkiem nierealnie, epicko chowając ustnik trąbki w kieszeń.

Poczułem się… (a może od zawsze się tak czułem?) jak monument - wiekowy, wygasły, antyczny wulkan, który stracił nadzieje na erupcję czegokolwiek tak dawno, że już bólu straty nie czuje. Zużyty, rachityczny i z przyszłością równie niepewną, jak pamięć jednostkowa. Kiwałem się w odruchu sierocym i wzrokiem bezkrwawym, obojętnym, może nawet tępym, malując mizerną oś braku zainteresowania z grubsza prostopadle do krawędzi oddzielającej ścianę od podłogi. Nieciekawą, typową, nudną. Może trochę skurzoną, ale i ta krawędź udawała, że jest tam od zawsze. Dzień trwał…

Trwałem i ja bez uzasadnienia, gdyż uzasadnienie również odwołuje się do pamięci historycznej, albo ma nadzieje każdego, najdrobniejszego nasienia na ciąg dalszy. Kto wie – może nawet rokuję… Tymczasem (i jest to słowo jak najbardziej zasadne, gdyż dojrzałem już do myśli, że stałem się wieczną tymczasowością) trwałem i byłem niespełnionym potencjałem. Białkiem, w którym jeszcze nie zadrżała iskra życia. Talentem, który nie olśnił jeszcze sceny publicznej i już nie zamierza. Czyżby domniemanym? Pchniętym w ścieżki tryumfu przez rozbuchane ego własnych przodków? Ideą namaszczony zbyt wielką, żeby ludzki rozum mógł stanąć w szranki chociaż z ułudą sukcesu?

Teraźniejszość została przygwożdżona w przypadkowym miejscu mozołem - ciężkim, podkutym buciorem, rażona reumatyzmem i ubolewając spontanicznie, gotowa była w chwilach drgnięcia emocji eskalować skargą zająknioną tak rozpaczliwie, że aż samozachłystującą się w niedopowiedzeniu. Nie daj Bóg, w takiej chwili spazmu, zapragnąć powołania do życia słowa mającego trzy sylaby. Bieżący świat nie zna wystarczająco pojemnych płuc, żeby mogły przeżyć podobną lekkomyślność. Byłbym zaklął i furią nieprzebytą się wykazał. Znam wystarczająco wiele magicznych słów, choć nie w domu mnie uczyli. Drugi fakultet kończyłem wieczorowo, poza zasięgiem karzącej ręki sprawiedliwości ludowej. Oparty plecami o mojżeszowe tablice z tej mniej czytelnej strony, pobierałem słowa gorące, mogące przepalić łańcuchy, jeśli modlitwa żarliwa rozpali płomień w pochopnej głowie. Byłbym zaklął… W rewolucji kaprali słowa spoza słownika wspinają się nawet na urojone piedestały.

Zrezygnowałem, bo wygasłym wulkanom rezygnacja przychodzi z wiekiem coraz łatwiej. Niepostrzeżenie. Ich intymność bezczeszczona wielokrotnie, zdeptana, zbrukana, zelżona, przestaje zauważać cudze namiętności i pożądliwe spojrzenia. Przestaje? Przepraszam – zapomina odczuwać i wydaje się jej, że owo zawsze i teraz, to synonimy. Że nie istnieje alternatywa. Czas, jak złodziej, jak kochanek przyłapany, nim w ekstazę popadnie, ucieka pod pachą unosząc siedmiomilowe buty pożądania i pozostawia za sobą niespełnienie. Obietnicę zapieczętowaną tak wymyślnie, że trudno ją w ogóle znaleźć.

Wstrzymałem oddech. Wstrzymałem? Przecież to bez znaczenia, skoro trwa we mnie nicość, która nie zna żadnych interwałów. Wobec rezygnacji z erupcji, czymże jest rezygnacja z trwogi i niepokoju trudnego do zmierzenia narzędziami pyszniącymi się sąsiedztwem absolutu? Czas też wstrzymał oddech – najwyraźniej opacznie odczytał aluzję, że może być przydatny, że może moje chętne uda, ramiona, usta, czy powieki rozwierają się właśnie, żeby przyjąć go w siebie niczym niepokalany sakrament, żeby się oddać do końca, bez granic postawionych defektem rozumu, albo przesądem wyćwiczonym pod chłostą otoczenia. Nawet barierą głupoty dotąd ponoć niezmierzonej. Skubaniec – muszę to z pokorą przyznać, że oddech wstrzymuje idealnie. Potrafił przeczekać na bezdechu Wiosnę Ludów, Rewolucję Październikową i jej następstwa, nie zżyma się, gdy każą mu poczekać siedemdziesiąt wiosen, aby przeczytać akta spraw zamkniętych w sejfach bardziej niedostępnych niż Strefa 51. Cierpliwością zawstydził nawet Bieszczady, które karleją po młodzieńczych ekscesach i z pobłażliwością kiwa głową nad życiem dawno już zapomnianym, odciśniętym w wapieniach niegdysiejszych mórz.

A teraz? Teraz przycupnął gdzieś w zapomnianym kącie i zerka na mnie. Udaje, że go nie ma. Wiem, że mnie pożre, gdy tylko oczy zamknę, by już więcej ich nie otworzyć. W tej chwili? Kopię nogami ze strachu. Bodę powietrze, które uchyla się niczym torreador. Ole! Ole! Krzyczę! Krzyczę? Ja? Skoro krzyczę, to chyba żyję? Czy znów mi się coś wydaje? Nie sądziłem, że potrafię krzyczeć, a jednak.

- To jakiś sen – myślę sobie i faktycznie. Czas wgryza się we mnie i usiłuje zdeterminować teraźniejszość pchając ją w przyszłość. Rozbił szkło i wszedł we mnie ponoć niezbywalnym prawem zdobywcy. Boli. Sapie lepiej, niż sapał Syzyf popełniając karnie własną wieczność. Pewnie za dużo pali, albo o kondycję przestał dbać. Może utyło mu się i teraz pracuje nad formą? Gwałci mnie, który hantlem bezwolnym się stałem? Może entuzjazm wreszcie mu zgaśnie i ktoś nadepnie go, choćby nieświadomie, jak niedopałek porzucony na zatłoczonym chodniku.