Kurs kroju i szycia

Szukając słońca rzuciłem okiem za okno, a tam w zastępstwie ciała niebieskiego (?) - pani. Szła niespiesznie i gdyby zatrzymała się na skraju trawnika, ten być może zmiękłby z zachwytu i pierwszy raz w życiu zakwitł kaczeńcami. Pani, nim wyszła z domu, z młodzieńczą zawziętością nafaszerowała dżinsy sobą. Nie wsunęła się w nie, nie wśliznęła, ale utkała w nie łokciem i kolanem ile wlazło (a wlazło chyba wszystko). Po kres odporności je zasiedliła, aż wątek zaczął nieśmiało dumać nad zmianą powłoki z gęsto-żaglowej na ażurową, bez testowania stanów pośrednich. Pani musiała mieć na podorędziu zdolnego plastyka, bo kiedy już rozpleniła się wewnątrz, to ktoś wymodelował jej kształty zręcznie rozmieszczając bogactwo tkanki tak, by uzyskać estetyczny efekt. Udało się niewątpliwie – nawet bezdomne psy nie potrafiły oderwać wzroku, a siedzący na sośnie gawron smętnie wzdychał do swojej jakże ubogiej w uniesienia przeszłości. Obraz podsuwał wiele myśli nieskromnych i kompletnie zmyślonych. Zza firanek drżących westchnieniem żeńskiej zazdrości dobiegł zew natury w kulminacji szybkiego autoerotycznego aktu, gdy nieświadoma pani pochylała się nad blaszanym pudłem, żeby z szyb zeskrobać nalot nocnej bezczynności. W swojej bezwstydności żałowałem, że te dżinsy nie kończą się na szyi, podobnie podkreślając resztę korpusu niewątpliwej, choć obecnie tylko domyślnej urody. Za to zrozumiałem i zapamiętam na długo, dlaczego dżins szyje się dwutorowo.