Zabawka.

Gadać jest łatwo, powiedzieć trudniej. Może to tylko kwestia ilości słów? Albo ich przyswajania? A gdyby tak ograniczyć ich liczbę? Zabaw świat pamięta wiele - opis siebie w trzech, lub sześciu słowach, co okazywało się możliwym do popełnienia życiorysem (wiem, bo próbowałem). Nie chciałbym być aż tak lakoniczny, bo mogłoby to być zbyt monotonne. Dogadałem się z  dziesiątką, żeby nie popadać w skrajność rozpasania. W mojej ignorancji potrafię sprowadzić pismo do dwóch wymiarów. W pionie i poziomie – elementarna matematyka zamyka się w setce, a okrągłe liczby łatwiej wysłowić, niż te, wymagające abakusa na wszystkich grzędach istnienia. Żart do życia powołany, myśl, żeby postawić na straży Tezaurusa i spróbować przekazać to samo nic, ale w ograniczonej przestrzeni. Stu słów – dokładnie stu, bez machania ręką, że było blisko, że tuż obok, a strażnik niech bezdusznie skontroluje, czy się udało.

Dlaczego sto? Nie jestem Wyspiarzem i ich umiłowanie do tuzinów, lewostronnego ruchu i myśli, o wydumanej wielkości potomków narodu z tego zaścianka świata są mi obce i wywołują uśmiech politowania (kim trzeba być, żeby uzurpować sobie dyktaturę języka światowego, mieszkając na peryferiach i stanowiąc etniczną mniejszość praktycznie wszędzie gdzie się pojawią?). Nie jestem maszyną, żeby wspierać bloki decyzyjne kodem dwójkowym i osiągnąć kompromis na poziomie dwójki podniesionej do dziesiątej potęgi. Powiedzmy, że interesuje mnie odwrotność owej zależności – krakowskim targiem niech stanie się dziesięć do drugiej. Może kiedyś dorosnę do układu trójwymiarowego, albo i bogatszych wymiarów? Spróbuję. Na pierwszy ogień próbka w dwuwymiarowej przestrzeni. Podobno, zanim zacznie się biegać,  trzeba nauczyć się chodzić. Do boju!

Słowa… Mnóstwo ich, a każde zbezczeszczone. Nadmiarowe i jawnie nieuczciwe. Słowniki wstydów i niepamięci pielęgnowanej uporczywie, aż do bezsenności. Podłe w zamierzeniu. W idei egoizmem nakrapianej tak gęsto, że już nie widać tego, co pod piegami. Celowo zniekształcone, uzasadnione strachem i niepewnością. Nie potrafią funkcjonować w pierwotnych znaczeniach, tylko przebierają się, jak na karnawał w Rio, gdzie wręcz nie wypada być sobą. Słowa z odebraną godnością, z defektem znaczeniowym. Pisane, drukowane, szemrane w mrocznych zakamarkach iluzji. Słowa-dziwki, słowa-wytrychy, słowa-karty kredytowe. Słowa obrazkowe, fałszywe, pozorne, pobieżne. Nie pasują nigdy, kiedy je przyłożyć do intymności. Kiedy się w nie ubrać przed lustrem.